Było

Cztery.

Gdy wracam do domu, mamy jeszcze nie ma. Nie wiem i tak, co bym jej miał powiedzieć. Zabieram więc ze sobą wybielacz, środek do tapicerki i proszek do czyszczenia mebli, kierując się do auta. Sprawdzam w internecie, czym usunąć krew z jasnej tapicerki, ale nie ma sensownych, ani naprawdę pomocnych sposobów. Więc kucając przed samochodem trę te plamy zaciekle i metodycznie. Na tyle, że nie zauważam jak za moimi plecami pojawia się mama. Kulę się, nie wiem, co powiedzieć.

- Co się stało, Damien? - Pyta. Powoli się podnoszę, wypuszczam gąbkę z ręki. Mama patrzy na mnie z przerażeniem. Obejmuje rękoma papierową torbę z zakupami. Może lepiej powiedzieć że miałem krwotok z nosa? Przecież ta cała sytuacja jest niedorzeczna! Nikt mi nie uwierzy. Oddycham ze świstem.

- Pamiętasz tę dziewczynę... W sensie, ten dzień, gdy pożyczyłem samochód i pojechałem się z nią spotkać? - Pytam, wsuwając ręce do kieszeni i wbijając wzrok w ziemię. Przez trzy dni nie udało mi się tego utrzymać w tajemnicy, a co dopiero do końca życia... Mama chyba nic z tego nie rozumie i jeszcze bardziej panikuje. Okey. Powiem jak było, najwyżej uzna że kłamię i uwierzy w wersję Poppy.

- Zerwałem jej kolczyk...  Przypadkiem i ona teraz chce powiedzieć wszystkim że ją próbowałem zgwałcić, jeżeli nie będę udawał że jesteśmy parą. - Mówię szybko i wzdycham. Mama trzaska drzwiami samochodu i gestem wskazuje, że mam iść do domu. Posłusznie więc kieruję się do salonu, a ona zamyka drzwi na klucz i zostawia w kuchni zakupy. Siada obok mnie, nakrywa moją dłoń swoją.

- Damien. Rozumiem, że nic jej nie zrobiłeś? - Pyta. Dygoczę.

- Nie. Ona wlazła mi na kolana, chciałem jakoś zaprotestować i nieopatrznie wyrwałem jej kolczyk z ucha. Polała się krew... - Szepczę. Mimo wszystko trochę się obwiniam. Mama stuka palcami w blat.

- Możemy ją podać do sądu o napaść seksualną. 

- Bez przesady, mamo. Nie! Ja... Zgodzę się na jej pomysł, przemęczę się, skończę szkołę i potem o wszystkim zapomnimy. Nie rób afery, proszę. - Zaciskam dłonie w pięści. Naprawdę chciałem to wszystko załatwić sam. Boję się walki i włóczenia po sądach.

- Ale wiesz, że jeśli mnie teraz okłamałeś, to wszystko może się źle skończyć? - Pyta, śmiertelnie poważnie i patrzy na mnie przez chwilę. Jestem zmęczony i zestresowany.

- Możemy pogadać o tym jutro? - Proszę. Mama głaszcze mnie po ręce i wzdycha.

- Jasne, ale obiecaj mi, że przemyślisz sprawę.

- Dobrze... I mam prośbę... - Przeczesuję rękami włosy. Mama zatrzymuje się w pół kroku.

- Mogę nie iść jutro do szkoły? - Pytam, podnosząc już wzrok. Przygląda mi się przez chwilę, a potem powoli kiwa głową. Wiem, że mimo braku czasu mnie kocha i się o mnie troszczy. Idę więc do siebie i zwijam się w kłębek na łóżku. Wiem, że mama teraz też się martwi, przeze mnie... Zawsze mimo wszystko się obwiniam i boję się tego, co będzie. Niby jestem prawie pełnoletni i nie powinienem być zalęknionym dzieciakiem, ale wiem też, jak okrutna potrafi być Poppy. Nie chcę sobie wyobrażać tego, co może wymyślić. Nawet jeżeli sądownie udowodnią jej, że kłamie, to w szkole i tak zrobi mi z życia piekło, a przynajmniej uczyni mnie pośmiewiskiem. Wiem, że mamie mogę zaufać, ale nie chcę się specjalnie narażać. Łatwiej jest się poddać, zwłaszcza w mojej sytuacji. Przygryzam wnętrze policzka, aż czuję w ustach metaliczny smak krwi. Zamykam oczy. Chcę zniknąć. Marzę o tym od dnia, w którym dotarło do mnie, że interesuję się chłopcami. Nie chcę taki być. Choć logika mówi że i tak tego nie zmienię, ja naprawdę bym tego chciał. Byłoby mi łatwiej i byłbym szczęśliwszy... Chyba. Mama woła, czy jestem głodny. Nie odpowiadam, więc przychodzi do mojego pokoju. Siada obok mnie, na pościeli. Czuję zapach jej perfum i ciepło bijące od ciała.

- Nie denerwuj się, kochanie. Może na początek pogadam z jej rodzicami? - Proponuje. Nie chcę o tym gadać, chcę tylko zasnąć i choć na chwilę zapomnieć.

- To nic nie da... Mają kupę kasy i wierzą jej bezgranicznie.

- Ale fakty i dowody nigdy nie kłamią, Damien. - Głaszcze mnie po włosach. Znów zapada cisza, a ja czuję się jak wtedy gdy miałem cztery lata, a mama wyciszała mnie przed zaśnięciem. Jej czuły dotyk koi i uspokaja. Czuję się w tej chwili tak bezpieczny, że nawet mam ochotę powiedzieć jej o wszystkim, choć wiem, że nie mogę. Dopóki sam nie poukładam sobie tego w głowie i się z tym nie pogodzę, mama nie może wiedzieć. Staram się oddychać powoli i spokojnie.

- Coś cię boli? Źle się czujesz? - Dopytuje. Kręcę tylko leciutko głową, nie zmieniając pozycji. Sen wcale nie przychodzi. A tak bardzo chciałbym już odpłynąć w te metaforyczne objęcia Morfeusza.

- Nie przejmuj się tym, skarbie. Będę na dole, gdybyś czegoś potrzebował. - Mama wstaje i wychodzi, uprzednio gasząc światło. Obracam się na wznak, ale sen nie przychodzi, więc tylko leżę i gapię się otwartymi oczami w ciemność. Nie wyobrażam sobie siebie na sali sądowej. No po prostu nie! A boję się, że tak to może się skończyć, że Poppy nie da za wygraną i będzie stać przy swoim. Nie potrzebuję tego. W ogóle wszystko, czego teraz potrzebuję to spokój. Z drugiej strony nie powinienem opuszczać zajęć, bo mnie nie klasyfikują. Wszystko jest okropnie pokręcone, a nie powinno takie być. Żaden nastolatek chyba nie przejmuje się tyle, co ja. Naprawdę jestem gotów zrezygnować z siebie. Byle tylko mieć święty spokój. Wstaję na moment, przygarbiony, tylko po to, by ponownie się położyć, tym razem wpełzajac pod kołdrę. Zwijam się, nakrywam po sam czubek głowy i nerwowo bawię się kolczykiem w uchu. Mój telefon wibruje na nocnej szafce, ale olewam to kompletnie. Potem jeszcze raz... I kolejny... Zaciskam mocno powieki i pięści. Powinien brać jakieś leki nasenne! W końcu wściekły odrzucam kołdrę i sięgam po komórkę, oślepiając się niebieskim światłem. Telefon wibrował nieustannie, więc ktoś pewnie chce się dodzwonić. Jakiś obcy numer... Niech spada! Wyłączam telefon i z powrotem zakopuję się w pościeli, wczepiając palce w poduszkę. Jest miło, ciepło i wygodnie, ale stres nie pozwala mi po prostu zasnąć. Panuje już zupełna cisza, a ja jestem zupełnie nieświadomy tego, że milion wiadomości wysłała do mnie wściekła Poppy, która teraz chce się do mnie dodzwonić, bo moja matka zatelefonowała do jej rodziców...