မက်မွန်ပွင့်တို့သက်သေတည်၍ [Own Creation/Yizhan fanfiction]

အခန္​း ၂၇ - ​ေကာင္​ဆိုး​ေလး... ငါ လူနာမဟုတ္​ပါဘူး

(Zawgyi)

အခန္​း ၂၇ - ​ေကာင္​ဆိုး​ေလး... ငါ လူနာမဟုတ္​ပါဘူး

​ေန​ေရာင္​ျခည္​​ေႏြး​ေႏြးက ျပတင္​း​ေပါက္​မွတစ္​ဆင္​့ အခန္​းထဲသို႔ ျဖာက်​ေနသည္​။ ကုတင္​ထက္​မွာ​ေတာ့ အျဖဴ​ေရာင္​​​ေမြ႕ယာနွင္​့ လိုက္​ဖက္​စြာပင္​ ​ေမွးစက္​​ေန​ေသာ လူသားတစ္​ဦး။

​ေရွာင္​ဟိုင္​က စာၾကည္​့စားပြဲ​ေရွ႕မွ ထို္င္​ခံုကိုယူၿပီး​ေနာက္​ ကုတင္​ေဘးတြင္​ခ်ထိုင္​ကာ ​ေရွာင္​းက်န္​႔၏လက္​က​ေလးကို ခပ္​ဖြဖြဆုပ္​ကိုင္သည္​။

"သခင္​... ကြၽန္​​ေတာ္​အရမ္​း သတိရ​ေနခဲ့တာ"

​အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေန​ေသာ​ေရွာင္​းက်န္​႔ကို​ေငး​ေမာၾကည္​့ရင္​း မ်က္​ရည္တစ္​စက္​က မဖိတ္​​ေခၚပါပဲ ပါးျပင္​​ေပၚက်​ေရာက္​လာသည္​။ ျပန္​အလာကို တစ္​​ေန႔ၿပီးတစ္​​ေန႔ သူတို႔နွစ္​ဦး​ေစာင္​့​ေနခဲ့ၾကတာ သိမွသိပါရဲ႕လား။

"နွစ္​​ေပါင္​းမ်ားစြာ ၾကာ​ခဲ့ၿပီဆို​ေပမယ္​့လည္​း ​ေက်းဇူးတင္​ပါတယ္​ ျပန္​လာ​ေပးတာ ​ေက်းဇူး... ​ေက်းဇူးတင္​ပါတယ္​သခင္​ရယ္​...."

​တိုးတိုး​ေလး​ေရ႐ြတ္​ရင္​း မ်က္​ရည္​တို႔ကို ပြတ္​သုတ္​လိုက္​သည္​။ သူ႔ရဲ႕ရွစ္​ဇြင္​းက ခ်စ္​ရသူမရွိ​ေတာ့သည္​့​ေနာက္​ပိုင္​း အသက္​ဆက္​မရွင္​ခ်င္​​ေတာ့သည္​အထိ ျဖစ္​ခဲ့ရသည္​။

သို႔​ေသာ္​လည္​း ျပန္​လာခဲ့မည္​ဟူသည္​့စကား​ေလး​ေၾကာင္​့ သည္​မွ်ၾကာ​ေအာင္​ ​ေစာင္​့​ေနခဲ့သည္​။ ယခု​ေတာ့ ​ေစာင္​့ရက်ိဳးနပ္​ခဲ့​ေလၿပီ။

သို႔​ေသာ္​လည္​း သခင္​ကျဖင္​့ သူတို႔နွစ္​ဦးစလံုးကို မမွတ္​မိပါ​ေခ်။ မမွတ္​မိဆို ဘ၀​ေတြကလည္​း ျခားခဲ့ၿပီမဟုတ္​ပါလား။ မည္​သို႔ပင္​ဆို​ေစ။ ႀကိဳးစားခြင္​့ရွိ​ေသးတာကပင္​ အဆိုးထဲက အ​ေကာင္​းဟုမွတ္​ယူရ​​ေတာ့မည္​။

*****

​အိပ္​ရာမွနိုးလာသည္​နွင္​့တစ္​ၿပိဳင္​နက္ ကုတင္​​ေပၚ​ေခါင္​း​ေလး​ေစာင္​းကာ တင္​ထားရင္​း အိပ္​​ေပ်ာ္​​ေန​ေသာ​ေရွာင္​ဟိုင္​့ကို ​​ေရွာင္​းက်န္​႔​ေတြ႕လိုက္​ရသည္​။