Our Universe

Twenty Eight

Everything felt new to me the moment I woke up. I scanned the room and no one's there. I tried to figure out what kind of place is this and where I am when a woman wearing a white uniform with her hair properly fixed in a bun smiled to me.

"Good morning po. Gising na pala kayo."

She smiled but I can't reciprocate her sweet smile because if too much confusion. Gustong gusto kong tanungin kung nasaan ako at kung sino siya pero masyadong masakit ang buong katawan ko na hindi ko maintindihan.

"Sorry pero nasaan ako? Yung asawa ko?"

The sweet smile of the nurse escalated quickly the moment I asked her that question. Bigla akong kinabahan at kung anu-ano na ang naiisip ko kaya pilit kong umupo sa kama pero kaagad din akong nakaramdam ng sakit sa katawan ko.

"Ma'am dahan dahan lang po. Hindi pa po kayo masyadong magaling."

Iniwas ko sa kanya ang kamay ko at tiningnan siya ng maigi. Ramdam ko ang kaba niya dahil sa ginawa ko at mukhang kinakabahan na rin siya dahil sa mga posibleng mangyari.

"Sagutin mo yung tanong ko. Nasaan na ang asawa ko? Kasama ko lang siya kahapon pero nasaan na-"

"Ma'am halos tatlong linggo na po kayong nandito sa hospital at pasensya na po pero hindi ko po alam na may kasama pala kayo."

Hindi ko maipaliwanag kung bakit pero bigla nalang tumulo ang luha ko dahil sa sinabi niya. Three weeks? What the hell ang tagal ko na pala dito pero nasaan si James? Nasaan ang asawa ko?!

"Pwede ba pakitawag nalang muna please kasi baka nasa labas lang pero kung ayaw mo, ako nalang ang lalabas."

Umakma akong tatanggalin lahat ng mga nakakabit sa akin para lang makalabas pero kaagad akong pinigilan ng nurse. I'm already overreacting here and my tears won't suddenly stop from falling.

"Nadine."

Napatingin agad ako sa pinto at nakita ko ang mga magulang ko. Kaagad akong niyakap ni Daddy at pinatabi ang nurse. I hugged him tight and there I cried.

"Dad, si James. Where is he? Dad please can you tell me where is he? Please."

"Sshh anak tahan na. Kumalma ka na muna hindi ka pa ganoon kagaling."

Inaalo na ako ng tatay ko dahil hindi ko na mapigilan ang umiyak. Masyado na akong maraming naiisip na hindi maganda at kinakabahan na ako para dito.

"Not until I saw my husband, I will not calm down Dad. I cannot."

Niyakap lang ako ni Daddy at nagpatuloy sa pag-iyak hanggang sa hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako dahil doon.

"Yes. She's conscious now. Okay I'll tell them."

Nagising ako ulit at nakita ang isang babaeng nakatalikod at nakaharap sa bintana. Lumingon siya sa akin and I saw Kiana and she smiled at me. Agad niyang binaba ang tawag at lumapit kaagad sa akin.

"Oh Nadine thank God you're now fine. Nag-alala kami sayo alam mo ba yun?"

"Nasaan si James?"

Hindi ko na pinansin ang sinabi niya at kaagad na tinanong sa kanya kung nasaan ang asawa ko sa pagbabakasakaling sasagutin ako ng kaibigan ko.

"Nadine I don't think this is the right time for you to know this one. I mean you're not fully recovered yet."

"I don't fucking care Kiana! I don't give a fuck! Simpleng sabi lang ng hindi ko alam kung nasaan ang asawa mo o nasa bahay niyo na naghihintay ang gusto ko marinig. Is it too much? Mahirap ba yun?!"

My emotions just won't let me calm down right now not until I saw my husband. Kiana held my hand and let out a heavy sigh.

"James. He's at the ICU right now. Critical."

And that moment after I heard what Kiana said to me, it felt like my whole life was about to go down for the second time around.

"Ayaw muna naming sabihin sayo kasi yun na rin yung sabi ng doktor mo. You're not yet fully recovered and Nadine you're two months pregnant already. Please take care of yourself and your baby. I know this one's hard but please."

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman mula sa mga narinig ko kay Kiana. She just said that James was in a critical state and that I am pregnant. I held my stomach and again tears roll down my eyes.

How can everything be so messed up when all I want was just a happy life with James?!