ŞÜHBE | Umudun Mavi Patırtısı

13.Bölüm

..Ah benim örselenmiş incinmiş karanfilim
Bir sessiz çığlık gibi
Kırmızı masum narin..

💎 | |BÖLÜM 13| | 💎

🫀

Derin sessizliğimin gizinde sevinç kutlamaları yapmak için hazırlık yapmayı ve heyecanımı haykırmayı isterdim. Bu isteğimin gerçekleşmesine ramak kala heyecanlandıkça hata yapma oranımın arttığını aklımın kuytu köşesinden öne çıkartacak olmayı da yeğlerdim. Heyecanlanabilseydim şayet...

Kumaş parçasının bedenimden sıyrılışı gibi enerjim ruhumdan sıyrılmıştı.

Parçalanmışlıklar iğne iplik tutar mıydı?

Dikildiğinde eski halini kazanır mıydı?

Veyahut kaybederdi.

Parçayı onarmak elzemdi. Keşke her terzi kendi söküğünü dikebilseydi.

Duygularımdan muaf tutulmam, zamandan da muaf tutulmama neden oldu. Saatin ibresinin kaçı gösterdiğinden bihaberdim.

Hastanın genel durumunu gösteren elimdeki dosyaya göz attıktan sonra başımı kaldırdım. Gülümsemeye çalıştım. Beceremedim. "Rica etsem saati öğrenebilir miyim?" diye sordum.

Otuzlu yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim genç hanımefendi ricamı geri çevirmedi. "Tabii ki." Bana nazaran yüzüne gerçekçi bir tebessüm ekledi. Yatağının baş ucundaki komotta bulunan telefonu çiçekler altındaydı. Belli ki seveni çoktu. Şanslıydı.

Ameliyatını henüz dün olduğu için dikişleri tazeydi. Zorlama halinde ağrı çekmesin diye "Yardımcı olabilir miyim?" diye kibarca sordum. Başını olumlu manada salladı.

Elimdeki dosyayı yatağının ayak ucunda bulunan beyaz renkteki yemek masasının üzerine bıraktım. Komotun bulunduğu alana adımımı attım. Demet demet dizilmiş çiçeklere narince dokundum, konumlandırıldıkları yerde rahatsızlık vermek istemezdim, birazcık hareket ettirdiğimde hastaya telefonunu uzattım.

Telefonunun üzerindeki birkaç tutam yaprağı silkeledi. Kilit ekranına baktığında "15:06" dedi. Henüz ameliyat vaktine vardı. Birkaç hastayla daha ilgilenebilir ve yemek atıştırabilirdim. Selma Sultan'ın yaptığı kurabiyelerle duruyordum. İştahım kapandığı için hiçbir şey yiyesim gelmemişti. "Teşekkür ederim." dedim saati söylemesinden kaynaklı inceliği için.

Babamın on dörde ulaşan cevapsız çağrısının on beş olmaması için telefonumu kapatmış ve asistan odasında bulunan dolabıma koymuştum. Odalarda dijital saat bulunuyorken bu odada dijital saati göremeyince hanımefendiye sorma durumunda kalmıştım. Oysa dijital saat, süit şeklindeki odanın hasta yakınları için ayrılmış bölümündeki plazmanın yanında yer alıyordu. Dalgınlığıma verdim.

Özgürlüğüne düşkün bir çiçek olan kırmızı renkteki karanfili kucağımda tutmaya devam ettiğimi fark ettiğimde diğer çiçekleri bıraktığım gibi karanfili de komotun üzerine bıraktım.