Trabzon'a Gelin

25. Bölüm - Etkiliyor Beni...

25. Bölüm - Etkiliyor Beni

Onur elindeki hamilelik testini kaldırarak gösterdiğin de , bu yanlış anlaşılmanın en kötü yanı olarak arkadan Toprak girdi içeri.

" İpek mi hamile! "

Toprak'a baktığımda gayet düz bir yüz ifadesiyle sormuştu bunu. Ama içimdeki ses gene yanlış anlarsa diyordu? O zaman işte hiç affetmezdim, o yüzden onun tepkisini bekledim.

" İpek ? "

Bana sorduğu soruyla herkes gözlerini bize çevirmiş benim tepkimi bekliyordu. Toprak ise düm düz bakıyordu ve mimiklerinden hiç bir anlam çıkaramıyordum.

" Ha-hayır , Zeynep abla hamile ! "

Toprak'ın suratını hüzünlü bir hâl alırken ne yapmaya çalıştığını anlamıyordum. Oysaki yine bana güvenmiyeceğini düşünüp bağırıp çağırmasını beklemiştim.

Zeynep ablanın yanına gidip sarıldığında sadece onları izliyordum.

" Tebrik ederim yenge, hayırlı olsun. "

" Saol yengecim, artık darısı sizin başınıza "

" İnşallah "

Toprak geri çekilip benim yanıma adımladığında elini omzuma atıp saçlarıma bir öpücük kondurdu.

" Azda olsa heyecanlanmıştım bi an. "

Toprak'ın amacını anlayamamış olsam da sadece ona uyum sağlıyordum. Oysaki hamile olamicağımı ikimizde biliyorduk.

" Aman abi sizden de gelir yakında yeni haberler, sıkma canını. Seni de tebrik ederim yengelerin gülü, hayırlı olsun "

Onur da gidip Zeynep ablaya sarıldığında ben hâlâ Toprak'ın tepkisinde kalmıştım. Heyecanlanması niyeydi ki ?

" Abimle Ece nin haberi var mı ? "

" Yok daha söylemedim hele bı gelsin de Mustafa o zaman derim. Ece ye de yarın diyim diyorum. "

" Ya valla ben bekleyemem çok mutlu oldum hemen annemgile söylemeye gidiyorum "

Ela'nın hızla mutfaktan çıkmasının ardından Toprak da beni kapıya yönlendirip Zeynep ablaya döndü.

" Uzun süredir aralıksız araba kullanıyorum o yüzden bizde erkenden yatıyoruz yenge sen babamgil gelince halledersin "

" Tamam siz çıkın "

Zeynep abla onaylasada ben yukarı çıkmak istemiyordum, artık Toprak'la bir ortamda yanlız kalmakta istemiyordum. Ama yinede Toprak beni sürüklediği için mecbur odaya onunla çıkmak zorunda kaldım.

" Sen yorgunsun ben değil beni niye getiriyorsun ki ? "

Odadan girer girmez söylediğim şeyle Toprak beni duymazdan gelerek kapıyı kapatıp yatağa oturdu.

" Karımın her zaman yanımda olmasını istiyor olamaz mıyım ? "

Cevap vermeye bile tenezzül etmeyip sadece yüzüne baktım. Artık bazı şeyler gerçekten çok garipleşiyordu, biz sadece iki arkadaş gibi olup dışarıdan evli gibi gözükecekdik ama olaylar hiç öyle olmuyordu. Her seferinde bir arkadaşdan daha farklı hareket ediyorduk. Benden bir şans istemesi ve benim bunun üzerinde düşünmeden ve tam olarak ne anlam içerdiğini bilemeden kabul etmem , bana habire karım demesi, abimle gitmemi istememesi, kıskanması üstelik ona hemen güvenmem...

Her şey o kadar hızlı ilerliyordu ki hiç bir şey anlamıyordum. Anlamlandıramıyordum. En önemlisi de bu işte duygularımı bilemiyordum. Ne hissettiğimden emin bile değilim.