𝙈𝙖𝙛𝙞𝙖'𝙨 𝘿𝙖𝙪𝙜𝙝𝙩𝙚𝙧

PART 6

Το επόμενο πρωί πετάχτηκα μέχρι το περίπτερο απέναντι να πάρω τσίχλες. Ξαφνικά ήρθαν δύο άντρες με κλώτσησαν στα γόνατα και έπεσα κάτω. Με βάλανε στο πορτ-μπαγκάζ ενός αυτοκινήτου και ξεκινήσαμε. Φυσικά και δεν ήμουν αναίσθητη και για καλή μου τύχη είχα μαζί μου το κινητό μου και επειδή το είχα στην κρυμμένη τσέπη δεν το είδαν και δεν το πήραν. Ήξερα πως τα αγόρια κάνανε προπόνηση στο υπόγειο και πως δεν θα άκουγαν το κινητό. Έτσι έστειλα μήνυμα στην KY που δεν το έχει ποτέ στην σιγαση Ούτε στην δόνηση.

Στο Hotel Inn αριστερά και μετά όλο ευθεία. Με απήγαγαν!

Φτάσαμε σε ένα μικρό σπίτι στην άκρη της πόλης και με βγάλαν έξω. Με πήγαν στο υπόγειο και με έδεσαν σε μια καρέκλα. Ξαφνικά άνοιξε το φως και ένας ψηλός Λέλεκας μπήκε στο δωμάτιο
"Καλώς ήρθες" μου είπε
" Κακός σας βρήκα" απάντησα
"Δεν θέλω τέτοια είσαι και μικρή"
"Θα σου δείξω πόσο μικρή είμαι όταν θα φύγω από δω μέσα"μουρμούρισα
"Να σου πω τέτοια σε μένα δεν περνάν" είπε υψώνοντας την φωνή του.
"Ποιος είσαι και τι θες από μένα?" Τον ρώτησα
" Είμαι ο Arthur"
Σκατα! έχω ακούσει άπειρες φορές να μιλάν για αυτόν στο σπίτι και ξέρω πως είναι ό,τι χειρότερο. Ο Adrian τον μισεί και οπότε βρει την ευκαιρία θα τον σκοτώσει χωρίς να το σκεφτεί.
"Σε περίμενα πιο ωραίο" είπα αδιάφορα σκαναροντας τον από πάνω μέχρι κάτω στα γρήγορα.
"Κοίτα να δεις που η καινούργια της πέμπτη οδού έχει και άποψη...Συγχαρητήρια στον Adrian τέλεια επιλογή. Σκέψου ποσα λεφτά θα μου δώσει για να σε έχει πίσω. Αυτό το όμορφο προσωπάκι που έχει κάνει εντύπωση σε όλες της μαφίες"
"Αλήθεια με βρίσκεις όμορφη?"είπα να του δείξω πως δεν φοβάμαι.
"Φυσικά...Ξέρεις μας χρειάζεται μια σαν και σένα......στην κουζίνα"
" Και μεις χρειαζόμαστε έναν σαν και σένα....στον τάφο...Ξέρεις πόσο βολικά είναι γλιτώνεις και το ενοίκιο."
"Αρκετά" είπε και μου έριξε ένα χαστούκι.
Δεν πόνεσα πολύ άλλα έτσουξε λίγο.
Μετά από αυτό έφυγε και με άφησαν μόνη στο δωμάτιο.

Δεν ξέρω Τι κάνουν οι άλλοι. Πραγματικά μου λείπουν. Θέλω την Ara και τα κορίτσια να λέμε τις κοριτσίστικες βλακείες μας , τα αγόρια να με πειράζουν. Δεν μου αρέσει εδώ μόνη μου. Κάτι πρέπει να κάνω. Είδα μια ραγισμενη γυάλινη κανάτα. Άπλωσα το χέρι μου και κατάφερα να την πιάσω. Έσπασα ένα κομμάτι. Ελπίζω να μην με άκουσαν. Κατάφερα να κόψω τα σκοινιά που έδεναν τα χέρια μου. Απελευθερώθηκα . Άκουσα πυροβολισμούς από πάνω. Άνοιξα την πόρτα. Ήταν ένας φρουρός. Κατάφερα να τον ξαπλώσω κάτω, να πάρω το όπλο του και ανέβηκα προς τα πάνω.
"Sia?"
" Roberto εσύ είσαι?"
"Ναι"
Με πλησίασε και ήρθε κοντά μου.
"Ο Adrian και οι υπόλοιποι είναι πάνω. Με έστειλαν να σε πάρω από δω. Άντε πάμε"
"Πάμε..."
"Όχι τόσο γρήγορα" ακούστηκε ο Arthur .
Είχε σηκωμένο ένα όπλο και μας στόχευε.
"Πιτσουνακια?"
"Πώς τολμάς?" Του απάντησα πριν προλάβει να μιλήσει κανείς άλλος.
"Πολύ Γλώσσα βγάζεις εσύ μικρή" είπε και με στόχευσε με το όπλο ενώ με το  όπλο του άλλου χεριού στόχευσε τον Roberto .
"ΤΟ ίδιο θα πω και για σένα" είπε αυστηρά ο Adrian που στεκόταν πίσω του,ακουμπώντας το όπλο του στην πλάτη του.
Ευτυχώς ήρθε. Τον λατρεύω αυτό τον άνθρωπο, εχουμε έρθει πολυ κοντα τωρα τελευταία και τον νιώθω σαν πατέρα μου.
" Λοιπόν ακουμπάς κάτω τα όπλα σου αν δεν θες 5 γραμμάρια μολυβιού στην καρδιά σου"
"Όχι τόσο γρήγορα" είπε πυροβολώντας
Πάλι καλά πέσαμε κάτω και δεν μας πέτυχε.
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε ο Kurt. Του πήρε τα όπλα και τον ξάπλωσε κάτω.
Ακούστηκε σειρήνα αστυνομίας τότε

Οχιιι δεν μπορούσαμε να τον
σκοτώσουμε

Τρέξαμε και πήγαμε στο αυτοκίνητο. Γκαζοσαμε και φύγαμε για το σπίτι.
"Σε πείραξαν?" Με ρώτησε ο Roberto
"Ένα χαστούκι μόνο"
"Αν τον ξαναδώ ποτέ στην ζωή μου θα τον...."
"Πάρε σειρά Adrian"
"Μαζί θα τον κανονίσουμε" είπε και μου έκλεισε το μάτι.
Φτάσαμε σπίτι. Όταν μπήκαμε μέσα όλες έτρεξαν και μας αγκάλιασαν. Κατάλαβα ότι η Ara είχε κλάψει αλλα δεν είπα τίποτα.
"Είσαι καλά?" Με ρώτησε
"Ή αλήθεια είναι πως πεινάω σαν λύκος"
Παραγγείλαμε πίτσες και βλέπαμε ταινίες ως το πρωί.
Ένοιωσα τόσο ωραία που με έσωσαν. Κάποιοι Επιτέλους νοιάζονται για μένα. Είναι υπέροχοι πραγματικά.