𝙈𝙖𝙛𝙞𝙖'𝙨 𝘿𝙖𝙪𝙜𝙝𝙩𝙚𝙧

Part 16

Πρώτη μέρα στη φυλακή
Μας ξύπνησαν όλους μαζί στις 6 το πρωί. Έλεος δηλαδή. Και πήγαμε πάλι όλοι στην σειρά. Ήταν πάρα πολλοί. Από διάφορες ηλικίες. Μερικοί στην ηλικία του Roberto ,άλλοι στην ηλικία του Adrian Και του Kurt. Μέχρι και γέρους είχε. Από ότι καταλαβαίνω είμαι η μικρότερη εδώ μέσα. Είχε και άλλες γυναίκες βέβαια άλλα πιο μεγάλες.

Κατεβήκαμε λοιπόν κάτω για πρωινό και καθένας με έναν δίσκο στο χέρι στημένος στην ουρά περίμενε την σειρά του. Παντού υπήρχαν κλίκες. Λες και είμαι στο Λύκειο. Κάθε τραπέζι διαφορετική παρέα.
Ειχαν ήδη ακουστεί φήμες για εμάς τους δύο. Και τους έβλεπες όλους να σε κοιτάν με τέτοιο βλέμμα και να συζητάνε για σένα.

Περίμενα στην ουρά όταν ένας από τους υπόλοιπους μου έπιασε την κουβέντα.
Ήταν ένας κοντά στα 20. Κοντά στο 1.80 με καλυμμένα τα χέρια του από τατουάζ. Ήταν ένας ξανθός.
"Ει κοπελιά"
Απλά γύρισα το κεφάλι μου πίσω
"Ναι εσύ. Είμαι ο Michael. Καλώς ήρθες στην φυλακή Μας. Εσένα πως σε λένε?"
"Sia "
"Ωραίο όνομα. Πώς ένα τόσο ωραίο κορίτσι κατέληξε εδώ?"
"Ακόμα ερευνάται"
"Δεν θες να μου πεις. Οκ. Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι μπορείς να κάνεις παρέα με εμένα. Θα περάσεις ωραία." Μου είπε κλείνοντας το μάτι του.
"Ξέρεις.."
"Αν θες έλα να κάτσεις μαζί μου και με τα παιδιά στο τραπέζι μας. Είμαστε οι ωραίοι τις φυλακής" είπε δείχνοντας ένα τραπέζι με το δάχτυλο του.
Γύρισα να δω και είδα όλους τους και καλά κουλ να κάθονται μαζί.
Έπιασε το πηγούνι μου και το γύρισε πίσω σε αυτόν  ,έτσι ώστε να κοιτάω τα καφέ μάτια του. Τίποτα το ιδιαίτερο
"Αν θες να περάσουμε καλά, τα κουλά σου μακριά. Οκ?" Είπα χτυπώντας το χέρι του για να αφήσει το πηγούνι μου.
"Ουυ κακό κορίτσι. Τι θα μου κάνεις? " γέλασε
"Θα σε θάψω 2 μέτρα κάτω από το χώμα " είπα να του δείξω πως δεν αστειεύομαι
"Και με ποιον θα κάνεις παρέα τότε?"
"Με αυτόν εκεί. Πιστεψε με πολύ καλύτερος από σένα " του είπα δείχνοντας τον Roberto
"Πφφ αυτος? Χα .οκ Αυτό θα το δούμε. Bye κούκλα " μουρμούρισε φεύγοντας
Άχρηστοι όλοι εδώ μέσα. Αποβράσματα της κοινωνίας.
Εμείς μπορεί να είμαστε μαφιόζοι άλλα τουλάχιστον με τρόπους.
Περνούσαν αυτές οι σκέψεις από το μυαλό μου καθώς καθόμουν και κοιτούσα τον άσπρο τοίχο.

"Τι ήθελε αυτός?" Με έβγαλε από τις σκέψεις μου ο Roberto Ενώ ρώτησε ξαφνικά
"Τίποτα.  Απλά να με καλωσορίσει"
"Σίγουρα?"
"Ναι. "
Συνεχίσαμε το φαγητό μας και μετά πάλι πίσω στο κελί.
Οι μέρες περνούσαν τόσο βαρετά. Και ο Daniel ακόμα δεν είχε εμφανιστεί. Λες να έχουν προβλήματα?
Έχουν περάσει ήδη δύο μέρες. Κανονικά σήμερα έπρεπε να βγούμε. Αλλά δεν εμφανίστηκε κανείς. Και τώρα είναι κοντά στις 12 το βράδυ και κάθομαι και κοιτάω το άσπρο ταβάνι της φυλακής ενώ ξαπλώνω σε αυτό που αποκαλείται κρεβάτι εδώ πέρα.