𝙈𝙖𝙛𝙞𝙖'𝙨 𝘿𝙖𝙪𝙜𝙝𝙩𝙚𝙧

Part 17

Τελευταία μέρα εδώ σήμερα. Αρκετά χαρούμενη μπορώ να δηλώσω.
Είδα πως η κλειδαριά μου ήταν ανοιχτή. Τι στο καλό? Και είδα πως η ώρα ήταν 6.30. Εεε? Έπρεπε να με είχαν ξυπνήσει μισή ώρα πριν. Και γιατί η κλειδαριά είναι ανοιχτή?
Ρώτησα τον φύλακα τι γίνεται και μου είπε πως την τελευταία μέρα κάθε φυλακισμένου τον αφήνουν να περιφέρεται και δεν τον ξυπνάνε από το πρωί. Επίσης μου είπε πως ο Roberto είχε ήδη ξυπνήσει, όταν πήγα να δω αν είναι στο κελί του. Πήγα και γω λοιπόν προς την καφετέρια να φάω πρωινό. Κατέβηκα και άκουσα φασαρία από καυγά. Μπηκα μέσα και βρήκα ένα σωρό από άνδρες να περικυκλώνουν δύο δυάδες που μάλωναν. Επαιζαν στοιχηματα για το ποιος θα νικήσει.  Κατάφερα να περάσω ανάμεσα τους και είδα πως αυτοί οι δύο ήταν ο Roberto και ο Michael. Τι εγινε πάλι?
Τους φώναξα να σταματήσουν άλλα σιγά μην με άκουσαν. Έτρεξα έξω και φώναξα δύο φύλακες
Ήρθαν και τους χώρισαν.
Ακόμα και όταν οι φυλακές τους κρατούσαν τα χέρια ακόμα συνέχιζαν να μαλώνουν
"Θα σε σκοτώσω μικρέ" φώναξε ο Michael
"Ξέρεις πως δεν μπορείς"
"Σωστά πρώτα θα σου κλέψω την γκόμενά και μετά θα σε σκοτώσω βασανιστικά. Ηλίθιε"
"Φύγε από δω ρε βλάκα. Οι απειλές σου δεν περνάνε."
"Πάνε να κλαφτεις στην αγάπη σου."
"Κοφτό"
"Ναι πάνε να κλαφτεις μεχρι να σε σκοτωσω και μετά μην ανησυχείς θα την φροντίζω εγώ καλύτερα από σένα."
"Κοφτό είπα. Και δεν είναι δικιά μου"
"Και ποτέ δεν θα γίνει " του φώναξε ενώ ο φύλακας τον τραβούσε οδηγώντας τον στο κελί του. Μας έβαλαν και τους υπόλοιπους στα κελιά μας.
"Sia μπορείς να έρθεις λίγο?" Ακούστηκε από δίπλα. Δεν απάντησα
"Σε παρακαλώ Sia "
"Τι είναι?" Είπα φτάνοντας στα κάγκελα
"Μπορείς να με βοηθήσεις με τα αίματα?" Είπε προσπαθώντας να σκουπίσει το αίμα που έτρεχε από το κάτω χείλος του
"Μπααα. Αποφάσισα να μην νοιάζομαι τόσο πλέον " είπα αρχίζοντας να περπατάω αργά
Πέρασε το χέρι του ανάμεσα από τα σίδερα και με δύναμη τράβηξε το δικό μου προς τα πίσω. Είχα ξεχάσει πως όντως είχε τόση δύναμη γιατί ποτέ δεν την έδειχνε σε μένα. Με κρατούσε εκεί. Μάλλον ήθελε να μου μιλήσει.
"Sia περίμενε. Θέλω να σου μιλήσω. Πραγματικά συγγνώμη για χθες. Όταν βγούμε από δω μέσα θα σου εξηγήσω. Αλλά τώρα θέλω να με συγχωρέσεις. Εσύ το είπες. Πρέπει να είμαστε μαζί εδώ, ο ένας για τον άλλον" 
Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα σιωπής. Και δεν άντεξα. Πέρασα το χέρι μου που του σκουπισα τα αίματα από το πρόσωπο
"Γιατί όλο αυτό σήμερα?"
"Ο καβγάς ?"
"Ναι "
"Τίποτα"
"Σε ρώτησα κάτι"
"Προέβαλε εμένα και εσένα"
"Δεν ήταν ανάγκη να τον δείρεις"
"Δεν το άρχισα εγώ το ξύλο"
"Τότε καλά του έκανες"
"Δεν τον συμπαθείς?"
"Όχι εσύ?"
"Ούτε. Όμως φαίνεται να σε συμπαθεί."
"Εγώ όμως όχι"
"Ο καβγάς μας ήταν για..."
"Γιατί?"
"Για σένα"
"Ορίστε?"
"Δεν θα άφηνα κανένα να μιλά έτσι για σένα "
"Κανείς δεν πειράζει την φαμίλια "
"Ακριβώς. "
"Άντε ετοιμάσου σε μισή ώρα φεύγουμε "
Ετοιμαστηκαμε και ένας φύλακας μας κατέβασε στο γραφείο του διευθυντή.
Περάσαμε μέσα, καθίσαμε και μας ανακοίνωσε ότι:
"Λοιπόν παιδιά έχουμε ένα πρόβλημα. Roberto δεν θα βγεις σήμερα "
"Ορίστε?" Απαντήσαμε και οι δύο ταυτόχρονα
"Έμπλεξες σε καβγά και οι κανόνες λένε πως πρέπει να κάτσεις μια μέρα ακόμα"
"Κυρίε, δεν το άρχισα εγώ. Ήταν απλά αυτοάμυνα" είπε
"Δεν με ενδιαφέρει"
"Κύριε διευθυντά. Πραγματικά δεν έκανε κάτι. Του επιτέθηκαν" είπα
"Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι. Απλά αντί για σήμερα θα βγει αύριο το πρωί. Αυτό. Καλή συνέχεια"
Βγήκαμε έξω.
"Τι θα κάνουμε?" Ρώτησα
"Τίποτα. Θα κάτσω μέχρι αύριο. "
" Θα σε σκοτώσουν Roberto. Θα σε σκοτώσουν"
"Τίποτα δεν θα γίνει"
"Ξέρουμε και οι δύο πως λειτουργούν αυτοί οι τύποι. Δεν θα το σκεφτούν το ξέρεις"
"Θα είμαι εντάξει"
"Σίγουρα?"
"Ναι "
"Όχι"
"Εσύ πως θα πας σπίτι? Είχαμε πει με τους άλλους πως θα έρθουν να μας πάρουν μαζί"
"Θα περιμένω εδώ μέχρι αύριο "
"Μην λες βλακείες"
"Όχι θα περιμένω. Θα πάρω τηλέφωνο τον Adrian και θα του πω να έρθει αύριο το πρωί."
"Sia"
"Είπα θα κάτσω εδώ να σε προσέχω και θα φύγουμε μαζί αύριο"
"Ρε χαζό δεν θα πάθω τίποτα"
"Είπα θα μείνω εδώ "
"Καλά. Που θα περιμένεις?"
"Στην καφετέρια κάτω. Εκεί που περιμένουν το αυτόφωρο. "
"Εντάξει τα λέμε αύριο"
"Ωραία"
"Μια αγκαλιά?"
"Καληνύχτα" μου ψιθύρισε ενώ με αγκάλιασε
"Καληνυχτα μαφιοζε μου"

Ο φύλακας τον πήρε μέσα και εγώ έμεινα μόνη μου.

"Υπάρχει κάνεις που θες να δεις πριν φύγεις?" Με ρώτησε
"Ναι. Μπορώ?"
"Ναι "

Προχώρησα στο κελί του Michael.
Χτύπησα με τα νύχια μου το σίδερο,  για να καταλάβει πως είμαι εδώ
"Τι κάνεις εσύ εδώ?"
"Ήρθα να σε αποχαιρετήσω"
"Ω μωρέ γλυκούλα. Ο γκομενος σου που είναι?"
"Θα κάτσει άλλο ένα βράδυ εδώ "
"Αχα "
"Και να μωρέ. Έλα να σου πω ένα μυστικό."
Μόλις ήρθε κοντά μου του ψιθύρισα στο αυτί.
"Αν δεν θες να μάθουν οι μπάτσοι τι ακριβώς έχεις κάνει και που ανήκεις, ο Roberto Σήμερα θα κοιμηθεί ήσυχος χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς. Capish? " Τον ρώτησαν ενώ του πίεζε τον αγκώνα σχεδόν σπάζοντας του το.
"Capish "
"Ωραία. Καληνύχτα όμορφε" φώναξα φεύγοντας
Πέρασα την νύχτα στο κυλικείο και πήρα τηλέφωνο στο σπίτι να τους ενημερώσω
"Παρακαλώ?" Ακούστηκε από το ακουστικό
"Η Sia είμαι "
"Έλα τι εγινε ?" Ακούστηκε Ο Steve Στο τηλέφωνο
"Έχουμε ένα πρόβλημα."
"ΤΙ έγινε ?"
"Πρέπει να έρθετε να μας πάρετε αύριο"
"Γιατί?. Ο Daniel είναι στο δρόμο μαζί με τον Kurt και έρχονται να σας πάρουν"
"Παρτους τηλέφωνο και πες τους να γυρίσουν σπίτι. Είχαμε ένα μικρό πρόβλημα"
"Που έμπλεξε?"
"Τι εννοείς?"
" Τι έκανε το βλαμμένο?"
"Τίποτα. Δηλαδή.... Έμπλεξε σε καβγά"
"Βλαμμένο παιδί. Για ποιο λόγο?"
"Θα σου πω από κοντά"
"Καλά κλείσε να πάρω και τους άλλους να τους πω να γυρίσουν. Τα λέμε αύριο "
"Καληνύχτα"
Πέρασα το βράδυ στο κυλικείο με τους καφέδες να μου κρατάνε συντροφιά.

Επιτέλους έφτασε 6. Βγαίνει Ο Roberto. Πήγα λοιπόν πάνω και τον περίμενα να έρθει. Μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε με τα ρούχα του Όχι αυτήν την απαίσια στολή της φυλακής.  Το πρόσωπο βέβαια ακόμα μαύρο από τις μπουνιές στο αριστερό του μάτι, και την αλυσίδα με το τριαντάφυλλο περασμένη στο λαιμό.

"Σώος και αβλαβής. Βλέπεις?" Μου φώναξε ενώ έτρεξε προς το μέρος μου αγκαλιάζοντας με και σηκώνοντας με ελάχιστα στον αέρα.
ΔΕΝ απάντησα.
Βγήκαμε έξω και βρήκαμε τον Daniel και τον Kurt στην αυλή περιμένοντας έξω από το Jeep.
"Να και τα ζαβα μας " φώναξε ο Kurt Μόλις μας είδε.

Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο. Ο Kurt και ο  Daniel στις μπροστινά καθίσματα ενώ ο Roberto και γω πίσω
"Πώς ήταν η εμπειρία της φυλακής?" Ρωτησαν
"Υπέροχη" απαντήσαμε
"Όλα καλά τώρα σε 40 λεπτά θα είμαστε σπίτι "
Εγώ επειδή νύσταζα ξάπλωσα στα πόδια του Roberto, με σκέπασε με την γκρι του ζακέτα  και κοιμήθηκα, μέχρι να φτάσουμε σπίτι.