𝙈𝙖𝙛𝙞𝙖'𝙨 𝘿𝙖𝙪𝙜𝙝𝙩𝙚𝙧

Part 11

Adrian pov

Ειμασταν όλοι στο φορτηγάκι. Ησυχία. Κανείς δεν μιλούσε. Όλο νευρικοί. Για την ακρίβεια κάνεις δεν ήθελε να μιλήσει. Ξέρω πως πρέπει σαν αρχηγός να φαίνομαι ψύχραιμος, αλλά δεν μπορώ. Μέχρι και τα μαλλιά μου είναι νευριασμένα και αγχωμένα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως με ξεγέλασε ο ίδιος μου ο θείος. Όσο και να μου στάθηκε με μαχαιρώσει πισώπλατα με τον χειρότερο τρόπο. Θα τον σκοτώσω.

"Φτάνουμε" μου είπε ο Steve Που οδηγούσε.
"Ωραία. Λοιπόν αυτό που κάνουμε είναι απλό. Μπουκαρουμε μέσα σκοτώνουμε όποιον βρούμε, παίρνουμε την Sia Και την κάνουμε με ελαφρα πηδηματάκια,  χωρίς να μας καταλάβουν και χωρίς να πάθει κάνεις τίποτα. Θέλω να προσέχετε τους εαυτούς σας. Θα χωριστουμε σε ομάδες των δύο.  Εγώ και ο Kurt μαζί,  Roberto και  Lukas μαζί. Steve μένεις στο αυτοκίνητο. Θέλω αναμμένη την μηχανή,  έτσι ώστε να μπορούμε να φύγουμε γρήγορα. Έγινα κατανοητός?"
"Μάλιστα" απάντησαν όλοι μαζί.
Φτάσαμε μετά από λίγη ώρα. Όλοι έτοιμοι. Η Sia θα μας έλεγε ότι πρέπει να προσέχουμε για να μην φύγουν άδικα οι ωραιοτεροι της Ιταλίας ολόκληρης . Χαμογέλασα.
"Steve αν περάσουν τα σαράντα λεπτά μπουκαρεις μέσα"
"Οκ Boss "
"Λοιπόν Εγώ και ο Kurt μπαίνουμε από μπροστά. Εσείς μπείτε από πίσω." Τους φώναξα οπλιζοντας το όπλο. Προχωρήσαμε. Φτάσαμε στην πόρτα. Έκανα σήμα στον Kurt Και μπηκαμε στο σπίτι. Έσπασα την πόρτα και μπαίνοντας βρήκαμε τους δύο που κουβάλησε ο θείος μου. Προσπάθησαν να μας σκοτώσουν. Προλάβαμε και γυρίσαμε ένα τραπέζι για να προστατευτούμε. Μετά από λίγα λεπτά καταφέραμε να τους φάμε. Έπεσαν κάτω. Πήραμε τα όπλα τους και προχωρήσαμε.

Την ίδια ώρα στην πίσω μεριά του σπιτιού:

Εγώ και ο Lukas Επιτέλους βρήκαμε ένα ανοιχτό παράθυρο και μπήκαμε μέσα. Προχωρήσαμε στο διάδρομο και μπήκαμε μέσα σε ένα δωμάτιο. Ήταν άδειο. Μόνο στην μέση είχε μια τεράστια κόκκινη βελούδινη πολυθρόνα. Κάποιος καθότανσε αυτήν.  Το ίδιο ακριβώς λεπτό μπήκαν από την απέναντι πόρτα οι άλλοι.
"Σας περίμενα πιο αργά "ακούστηκε μια βαθιά φωνή από την πολυθρόνα.
"Και γω δεν περίμενα να με μαχαιρώσεις πισώπλατα εμένα και την μαφία μου." Ακούστηκε ο Adrian
"Από όταν ήσουν μικρός έλεγα πως παραησουν συναισθηματικός για μαφιόζος "
" Σκάσε" του φώναξε
"Ήρθατε να με σκοτώσετε? Εμένα τον ίδιο σας τον θείο? Σας έχω δώσει τόσα πολλά"
"Δεν μας έδωσες τίποτα . Πες καλύτερα πως μας πήρες κάτι πολύ πολύτιμο"
Όλοι με τα όπλα να σημαδεύουν την πολυθρόνα είχαμε καταλάβει πως δεν πρέπει να μιλήσουμε.
"Σου έδωσα αγάπη όταν οι γονείς σου σκοτώθηκαν. Ξέρεις όσο μεγαλώνεις μου τους θυμίζεις. Έτσι στα ξαφνικά θα φύγεις και εσύ"
"Πρώτον αυτό δεν ειναι αγάπη και δεύτερον μην ξαναπιασεις στο στόμα σου τους γονείς μου."
"Πολύ ευαίσθητος"
"Σκασμός. Είμαστε τέσσερις και είσαι ένας. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Έτσι και κουνηθείς πεθανες."
"Κανείς λάθος έχω άλλους ...δύο"
"Θα τους δεις στην κόλαση"
"Τους σκότωσες?"
"Ακριβώς όπως εσύ μου έμαθες."
"Έτσι θα σκοτώσεις και μένα?"
" Δεν σε σκοτώνω εγώ αλλά οι πράξεις σου"
" Πολύ μελο. Ξέρεις πρέπει να στο πω τώρα που φεύγω από την ζωή. Αυτός που έδωσε εντολή να σκοτωθούν οι γονείς σου ήμουν εγώ. Μου έπαιρναν πάντα τα λεφτά. Οπότε"
Δεν είχα δει ποτέ τον Adrian έτσι ξανά. Σαν να είχε το βλέμμα του Σατανά. Έβλεπες δάκρυα να ετοιμάζονται να τρέξουν από τον εκνευρισμό. Δεν είπε κάτι άλλο απλά τράβηξε την σκανδάλη. Τέλος ο θείος ήταν πια νεκρός.
"Θέλω την Sia εδώ σε 10 λεπτά εδώ. Φύγατε " Μας φώναξε
"Είσαι καλά?" Τον ρώτησε ο Kurt
"Μεχρι να βρούμε την Sia Όχι" είπε απότομα βγαίνοντας από το δωμάτιο.