𝙈𝙖𝙛𝙞𝙖'𝙨 𝘿𝙖𝙪𝙜𝙝𝙩𝙚𝙧

Part 29

"Αφήστε το να χτυπήσει λίγο " μας είπε ενώ περίμενε το χέρι του Ήταν ήδη ακουμπισμένο σε αυτό για να το σηκώσει.
Μετά από 4 χτύπους απάντησε. 
"Παρακαλώ?"
"Έλα κούκλε. Πώς είσαι?" Ακουστηκε με ειρωνεία ο Arthur από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου
"Εγώ είμαι εδώ με κάτι κούκλους που θέλουν να σου πουν ένα Γεια. Πείτε Γεια απολίτιστοι. Γεια" συνέχισε. Στην τελευταία πρόταση ακούστηκαν τα αγόρια. Άρα ζουν και δεν έχουν φάει κανένα μπουνιδι στο πρόσωπο
"Λοιπόν Πίσω στα δικά μας"
"Πόσα θες?"
"1 εκατομμύριο 500 χιλιάδες ευρώ. Αλλιως κρίμα τέτοια αγόρια"
"Επειδή ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο πως δεν πρόκειται να μην τους πειράξεις. Καντα 1 εκατομμύριο 250 χιλιάδες ευρώ και θα τους πάρω ζωντανούς και εντάξει."
"Τσιγκουνη. Άντε να σου κάνω το χατήρι. Που θα τα βρούμε?"
"Στο γήπεδο"
"Ορίστε?"
"Κουφός είσαι?"
"Καλααα"
  Συνεννοηθήκαμε για τις λεπτομέρειες και στη συνέχεια έκλεισε το τηλέφωνο

Μια ανακούφιση ήρθε μόλις έκλεισε το ακουστικό.

-S-"Γιατί τόσα πολλά?"
-A-"Επειδή είναι δικοί μας"
-L-"Έχουμε τόσα λεφτά?"
-A-"Φυσικά και έχουμε" απάντησε ενω σηκώθηκε από την καρέκλα του
"Εγώ πρέπει να πάω να δω τι ήρθε από την αποθήκη, Lucas μαζί μου. Sia μείνε εδώ και τακτοποίησε εκείνους τους φακέλους της τράπεζας. Έτσι και χτυπήσει το τηλέφωνο ξέρεις τι κάνεις" μας ανακοίνωσε βγαίνοντας έξω από το γραφείο.
"Οκ"

Έμεινα μόνη στο γραφείο, βλέποντας τους φακέλους της τράπεζας. Αρκετά λεπτά αργότερα χτύπησε και το τηλέφωνο.
Δεν ήμουν πιο αγχωμένη ποτέ στην ζωή μου. Το άφησα λίγο να χτυπήσει και στην συνέχεια το σήκωσα.

"Παρακαλώ?"
"Έλεγα και γω δεν θα ακούσω και την δικιά σου την φωνούλα"
"Να που την άκουσες. Τι θες?"
" Απλά να σου πω να πεις στον Adrian πως δεν μπορώ στο σημερινό παιχνίδι. Αλλά στο αυριανό"
"Να του το πω. Αν και δεν ξέρω αν συμφωνεί"
"Και να σου πω και συγχαρητήρια"
"Για ποιο πράγμα?"
"Μου τα είπε όλα ο έρωτας σου. Θες να τους πεις ένα Γεια"
"Θέλω "
"Γεια" ακούστηκαν και οι τρεις
"Είστε καλά?"
"Ναι"
"Αφού είστε καλά. Ας τακτοποιηθεί η υπόθεση και θα τα πούμε"
"Τι λες να τους πειράξω λίγο?"
"Τολμα. Έτσι και το κάνεις πάει η συμφωνία. Δεν νομίζω να σε βολεύει."
"Ότι πεις. Είμαστε εντάξει για αύριο?"
"Θα δούμε"
"Αν θες το αγοράκι σου, αύριο" μου φώναξε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Από την μια χαίρομαι που άκουσα πως είναι καλά. Και από την άλλη Θέλω να του φωνάξω που το είπε στον Arthur.

"Είναι εντάξει?" Μπήκε ο Sany στο γραφείο. Είδε πως μιλούσα στο τηλέφωνο.
"Ναι"
"Μεγάλη βλακεία του Adrian πάντως."
"Ποια?"
"Κάθεται και διαπραγματεύεται για τρεις ψυχές. Δεν τις σκοτώνουν να τελειώνουμε."
"Τι λες?"
"Εσύ Φυσικά και λες Όχι Γιατί είναι ο γκόμενος σου. Αλλά σιγά δηλαδή. Και δεν είναι και τίποτα αμαν ούτε αυτος ούτε οι άλλοι δύο. Αν ήταν καλά δεν θα τους πιάνανε"
"Δεν ο γκόμενος είναι το αγόρι μου. Και οι άλλοι δύο εκεί πέρα είναι άνθρωποι που τους θεωρώ οικογένεια και μου έχουν σταθεί πολλές φορές. Επίσης δεν θυμάμαι ο Adrian να ρώτησε για την γνώμη σου για αυτήν την υπόθεση. Οπότε το βουλωνεις και κάνεις ότι σου λένε" είπα βγαίνοντας από το γραφείο πηγαίνοντας στον Adrian να του πω για το τηλεφώνημα.

Το βράδυ

Αφού η KY ξύπνησε λίγες ώρες πριν και έχω ελεύθερο το δωμάτιο μου, ήρθα να κοιμηθώ πριν από λίγο. Δεν μπορώ όμως. Δεν μπορώ να καταλάβω πως μας βρήκαν. Οι στιγμές που θυμάμαι τρέχουν στο μυαλό μου.
Σηκώνω το βλέμμα μου, που πιάνει το φούτερ του πεταμένο στην πολυθρόνα μου. Χαμογέλασα αυθόρμητα. Πρέπει να κοιμηθώ πριν αρχίσω να σκέφτομαι οτιδήποτε. Οχι δεν θα σκεφτώ τον Roberto.
Οχι ότι τα κατάφερα τελικά Αλλά τουλάχιστον κατάφερα να κοιμηθώ.

Το πρωί ήρθε και με ξύπνησε ο Lucas, χωρίς πρωινό μπήκαμε κατευθείαν στο γραφείο. 
"Η ανταλλαγή θα γίνει στο γήπεδο. Το μόνο μέρος που θα είμαστε όλοι ασφαλείς. 50 άνδρες δικοί μας γύρω γύρω. Θα συναντηθούμε στις κερκιδες. Θα τους δώσουμε τα λεφτά σε σακίδιο θα μας δώσουν τους δικούς μας. Κατανοητό?"
"Ναι"
"Η KY πως είναι?"
"Δεν έχει βγει από το δωμάτιο. Θα της πάω πρωινό μόλις τελειώσουμε."
"Οκ"

.......

Φορούσα το αλεξίσφαιρο μου και από πάνω το μπουφάν μου.
Μπήκαμε στο γήπεδο. Μας έψαξαν για όπλα Αλλά δεν βρήκαν τίποτα. Βλάκες εγώ έχω ωραίο μαχαιρακι μες στη θήκη από το κραγιόν. Σε περίπτωση ανάγκης.
Μπήκαμε στην θύρα και περιμέναμε να φτάσουν.
Μετά από ώρα έφτασαν.
Οι δικοί μας, δύο του Arthur Και οκατανομαστος.
Έσπρωξαν τους δικούς μας προς τα εμας.
Επιτέλους τους βλέπω και τους έχω δίπλα μου. Βέβαια και οι τρεις έχουν μερικές γρατσουνιές.Ο Roberto πήγε να με πιάσει από την μέση Αλλά γύρισα και του είπα "Όχι τώρα"
Φάνηκε να κατσουφιασε

"Πεσε το χρήμα τώρα" είπε ο Arthur
"Όλο δικό σου"
"Τα λέμε"
"Άστο καλύτερα"  

Μετά από αυτό βγήκαμε και εμείς από το γήπεδο.

Τους είδαμε να φεύγουν. Μόλις έστρεψαν, σταματήσαμε να το παίζουμε σκληρή. Γύρισα πίσω μου. Τους αγκάλιασα έναν.
"Όχι εδώ" μου ψιθύρισε ο Adrian  Όταν πήγα να φιλήσω τον Roberto.
Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και πήραμε το δρόμο του σπιτιού.

Η KY είναι όπως ήταν πριν πια και ακόμα καλύτερα θα λέγαμε. Θα πηγαίνανε όλοι μαζί για ποτό σήμερα.
Εμείς είπαμε να μείνουμε σπίτι.
Και να μαστε, πάλι αγκαλιά.
"Σου έλειψα καθόλου?" Με ρώτησε
"Λίγο..." είπα παίζοντας με τα μαλλιά του
"Δηλαδή δεν ανησύχησες?"
"Πολύ.
Γιατί το είπες στον Arthur?"
"Γιατί δεν άντεχα άλλο ηλεκτροσόκ "
"Σου έκανε ηλεκτροσόκ?"
"Ναι"
"Μωρό μου" σφίγγοντας τον λίγο περισσότερο.
Άκου εκεί ηλεκτροσόκ το καθίκι.