𝙈𝙖𝙛𝙞𝙖'𝙨 𝘿𝙖𝙪𝙜𝙝𝙩𝙚𝙧

Part 13

Ήμασταν στο βαν. Οδηγουσαμε  για να φτάσουμε στο σημείο που απέχει ακριβώς ένα λεπτό από το περίπτερο. Οι υπόλοιποι ήταν ήδη εκεί. Είχαμε βάλει κάμερα στο περίπτερο για να ξέρουμε πότε ακριβώς θα φύγουμε. Όλα ήταν στημένα. Απλά περιμέναμε τον Arthur. Τι μπορούσε να πάει στραβά?
Έχω τόσο άγχος. Απλά παρακαλούσα να πάνε όλα καλά.
Καθόμασταν στο βαν με καφέ και ντόνατ και παρακολουθούσαμε τι γινόταν στο περίπτερο μέσο της κάμερας από την μικρή τηλεόραση. Μετα απο τρία ντόνατ έφτασε ο Arthur. Είπα στον Sany να ανάψει την μηχανή. Όλα έγιναν όπως τα υπολογίζαμε. Το σχέδιο εκτελέστηκε υπέροχα. Μετα απο 5 λεπτά είχαμε τον Arthur μες το βαν δεμένο και με μια σακούλα στο κεφάλι. Είχε ένα κινητό μόνο μαζί του που το αφήσαμε στον δρόμο.
Φτάσαμε στο σπιτάκι στην παραλία που έχουμε για αυτές τις δουλειές
Τα αγόρια το βγάλαν έξω και το πήγαν μέσα. Το βάλαμε στο μικρό δωμάτιο που δεν έχει τρόπο διαφυγής. Τον δεσαμε σε μια σιδερένια καρέκλα με αλυσίδες στα πόδια και τα χέρια. Τον αφήσαμε λίγο μέχρι να  συνέλθει,  ενώ περιμέναμε τον Adrian.
Αφού ήρθε και πήγε πάνω στον χώρο με τις τηλεοράσεις, τα μικρόφωνα και τις κάμερες, ανέβηκα και εγώ περιμένοντας να δω από εκεί την ανάκριση και να πάρω οδηγίες
Μετά από λίγη ώρα έφτασε ο Adrian και ο Kurt. Μπήκαν μέσα και ήρθαν κατευθείαν πάνω.
"Καλησπέρα" είπαν ταυτόχρονα και οι δύο μπαίνοντας.
"Γεια. Πώς πήγε?" Ρώτησα
"Θα σου πούμε αργότερα. Εσείς? Καταφέρατε με την πρώτη ή σας δυσκόλεψε?" Με ρώτησε ο Adrian
"Οκ.Όλα καλά με την πρώτη"
απάντησα
"Θα πας εσύ για ανάκριση?"  Συνέχισα
"Όχι. Θέλω να πας εσύ. Ξέρεις τι έχουμε συγκεντρώσει. Ξέρεις τι θέλουμε. Δεν βρίσκω λόγο να πάω εγώ"
"Οκ θα πάω εγώ"
"Ξέρεις ποιο θα είναι το σήμα αν είναι να έρθω"
"Ναι" του απάντησα βγαίνοντας. Κατέβηκα κάτω με τον Tom. Μπηκα στο δωμάτιο, άναψα τα φώτα και όταν όλα ήταν έτοιμα, ο Tom του τράβηξε την κουκούλα.
Ήταν ξύπνιος. Με το που έφυγε η κουκούλα προσπάθησε να κουνηθεί και να λυθεί άλλα Φυσικά δεν τα κατάφερε.
"Δεν θα τα καταφέρεις. Εμείς είμαστε επαγγελματίες" είπα
"ΤΟ παιδί για όλες τις δουλειές" απάντησε
Δεν του απάντησα
"Δεν φαντάζεσαι τι μπορώ να σου κάνω. Θα βασανισω όποιον αγαπάς και μετά θα σας σκοτώσω έναν έναν" συνέχισε.
"Δεν μπορείς να μας κάνεις απολύτως τίποτα. Μάθε να κρίνεις σωστά. Είσαι εδώ δεμένος με αλυσίδες κάπου στη μέση του πουθενά. Σε έναν χώρο που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και απειλείς εμένα. Εγώ οπότε θέλω φεύγω και σε αφήνω να πεθάνεις." Είπα χτυπώντας τις παλάμες μου στο τραπέζι που υπήρχε μπροστά του
"Τέλος πάντων. Πώς περνάς?"
"Να μην σε νοιάζει "
"Γιατί? Τι κάνει η κοπέλα σου σε χώρισε ή αντέχει ακόμα?"
"Την κοπέλα μου θα την αφήσεις έξω από αυτό"
"Οτι πεις. Ο αδερφός σου τι κάνει? Έμαθα σε παράτησε για τον Matti  "
"Χα. Ο Matti φέρνει όπλα για μένα και κάνεις δεν παρατάει εμένα "
"Το ξέρω. Απλά πες στο Mat Πώς δεν μπορεί να σου κλέβει τα λεφτά."
"Τι λες μωρέ? Ο Mat φαίνεται πως με κλέβει άλλα μου δίνει και άλλα αφού τα φέρνει από Ισπανία."
Ξαφνικά κλείσαν τα φώτα
Ήξερα πως είναι το σήμα μου για να βγω έξω και να μπει ο Adrian.
Αφού βγήκα Ο Kurt μου είπε να πάω σπίτι.
Βγήκα έξω και οδήγησα μέχρι το σπίτι.
Πριν φτάσω με πήρε τηλέφωνο ο Roberto και μου είπε να πάω να τον βρω Στο κέντρο
Οδήγησα μέχρι εκεί.
Αφού πάρκαρα, πήγα και τον βρήκα Στην κεντρική πλατεία.
Πήγαμε μαζί στο εμπορικό και καθίσαμε για φαγητό σε μια πιτσαρία.
Παράγγειλα μακαρόνια και εκείνος μια πίτσα.
"Λοιπόν,  πως και η βόλτα στο εμπορικό?" Τον ρώτησα ενώ έπιασα το ποτήρι μου για να πιω νερό
"Απλά.... Ήθελα να βρω έναν τρόπο να σου ζητήσω συγγνώμη."
"Για ποιο πράγμα?"
"Για εκείνο το βράδυ. Ξέρω πως σου μίλησα πολύ άσχημα χωρίς λόγο. Δεν ξέρω και γω τι έλεγα. Απλά ξέρεις. Αυτό. Αυτή η βόλτα είναι η Συγγνώμη μου και δεν πρόκειται απλά για να τελειώσει με ένα φαγητό"
"Δεν ήταν ανάγκη. Μερικές φορές γίνονται βλακείες. Και αφού οι άνθρωποι τις συγχωρούν δεν είναι ανάγκη να κάνεις τόσα για να ζητήσεις συγγνώμη."
"Είναι"
Χαμογέλασα.
Ο γλυκούλης μου.
"Πώς ήταν η πρώτη σου ομηρία? Δεν πιστεύω να έγινε κάτι κακό?"
"Απίστευτη εμπειρία, τι  να σου πω. Η αλήθεια είναι πως πόνεσε λίγο. "
"Όλα τελείωσαν όμως. Δεν θα θα γίνει τίποτα τέτοιο"
"Ας το ελπίσουμε"

Μετά από το φαγητό κάναμε βόλτα στα μαγαζιά και μετά καθίσαμε για παγωτό. Ενώ τρώγαμε το παγωτάκι μας  εμφανίστηκαν μερικοί πελάτες  που μας κοιτούσαν περίεργα. Φαινόταν όλοι νευρικοί.
"Roberto κάτι δεν μου αρέσει εδώ πέρα. Παμε να φύγουμε "
"Τι εννοείς?"
"Κοίτα όλους αυτούς. Νομίζω πως μας κοιτάν περίεργα"
"Μην ανησυχείς. Δεν είμαστε σε αποστολή. Όλα καλά" είπε πιάνοντας το χέρι μου
Εγνευσα το κεφάλι μου καταφατικά.
Μετά από λίγα λεπτά ένας από αυτούς τους άνδρες σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μας.
"Παιδιά πράκτορας Sesadri. Νομίζω πως πρέπει να πάμε μια βόλτα όλοι μαζί" είπε δείχνοντας μας το σήμα του από την μυστική αστυνομία.
Κοίταξα κατευθείαν τον Roberto στα μάτια
"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε?" Είπε κατευθείαν
Έβλεπα τους άλλους πελάτες να σηκώνονται και να φεύγουν

Μας κατάλαβαν. Όχι ρε φίλε.

Έμειναν στο μαγαζί μόνο 3 ακόμα άνδρες.
"Είναι η κατάλληλη ώρα για μια βόλτα" μας είπε ο πράκτορας.
Κάτω από το τραπέζι ο Roberto χτύπησε το πόδι μου. Κάνοντας μου νόημα πως οι τύποι είναι οπλισμένοι και πρέπει να τους ξεφύγουμε
Μόλις χτύπησα το πόδι μου
Σηκωθηκαμε
"Εμείς όμως πρέπει να φύγουμε"είπα

Είδα πως ο πράκτορας έκανε κίνηση για να βγάλει όπλο από την τσέπη του
Τον χτύπησα στο κεφάλι και εκείνος έπεσε κάτω Φυσικά και όχι νεκρός. Οι υπόλοιποι πράκτορες έβγαλαν τα πιστόλια τους και στόχευαν τους δύο μας. Πέταξα ένα πιάτο στον έναν και κατάφερα να πέσει αναίσθητος. Ο Roberto αντιμετώπισε τους άλλους δύο. Τρέξαμε μαζί στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να τρέχουμε προς το σπίτι. Ένα περιπολικό μας ακολουθούσε. Όσο ο Roberto οδηγούσε,  εγώ έψαχνα μήπως υπήρχε κάποιο όπλο μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν βρήκα τίποτα. Μόνο ένα καρφί. Άνοιξα το παράθυρο και προσπάθησα να πετύχω το λάστιχο του αυτοκινήτου. Τα κατάφερα και έτσι καταφέραμε να μας χάσουν. Ενώ τρέχαμε προς το σπίτι πιστεύοντας πως μας έχουν χάσει. Ξαφνικά ένα περιπολικό συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο. Ευτυχώς κάνεις δεν έπαθε τίποτα σημαντικό. Βγήκαμε από το αυτοκίνητο, που ήταν στα πρόθυρα να πάρει φωτιά. Βγαίνοντας αντικρίσαμε αστυνομικούς να μας περικυκλώνουν και να μας σημαδεύουν με αυτόματα. Δεν μπορούσαμε να κάνουν κάτι άλλο από το να παραδωθουμε. Αφού μας πέρασαν χειροπέδες, μας έβαλαν και τους δύο στο ίδιο περιπολικό. Είδαμε το αυτοκίνητο να εκρήγνυται. Πάνε τα κινητά μας.
Φοβήθηκα
Κρατούσαμε και οι δύο το χέρι του άλλου πιο σφικτά από ποτέ.
"Φοβάμαι Roberto" ψιθύρισα
"Είμαι εγώ εδώ"
Φτάσαμε στην αστυνομία.
Μας χώρισαν και μας έβαλαν σε διπλανά δωμάτια. Βλέπαμε ο ένας το άλλον πίσω από το  plexiglass και περιμέναμε την ανάκριση
Καθόμουν στην κρύα σιδερένια καρέκλα, με τις χειροπέδες γύρω από τα χέρια μου ενωμένες με το τραπέζι που βρισκόταν μπροστά μου. Περίμενα να έρθει ο αστυνομικός ενώ κοιτούσα τον Roberto στο διπλανό δωμάτιο. Μου έστειλε μήνυμα με κώδικα Μορς πως δεν πρέπει να πούμε που ανήκουμε.