𝙈𝙖𝙛𝙞𝙖'𝙨 𝘿𝙖𝙪𝙜𝙝𝙩𝙚𝙧

Part 10

Ξύπνησα. Δεν ακουγόταν φασαρία από τις φωνές. Μου φάνηκε τόσο περίεργο. Άνοιξα την πόρτα από το δωμάτιο που κοιμόμουν και έβγαλα σιγά σιγά το κεφάλι μου για να δω αν περπατά κάνεις στον διάδρομο. Δεν ήταν κάνεις. Έτρεξα μέχρι το δωμάτιο μου και όταν μπηκα δεν βρήκα τον Roberto μέσα. Δεν ήταν πουθενά. Γλίτωσα τουλάχιστον τον δεύτερο καβγά. Κατέβηκα τις σκάλες και μπαίνοντας στην τραπεζαρία δεν βρήκα κανέναν. Ούτε στο σαλόνι ήταν κάνεις. Πήγα στην κουζίνα και δεν βρήκα και εκεί κανέναν. Μου φάνηκε τόσο περίεργο. Περπάτησα προς το ψυγείο για να πάρω το γάλα. Στην πόρτα του είχε ένα σημείωμα.

Τα αγόρια είναι για ψώνια. Κλασικά όπως καθε μήνα. Εμείς είμαστε στην αδερφή της KY. Συγγνώμη που σε αφήνουμε μόνη σου

Τα λεμε σε λιγο
Φιλάκια

Είπα και γω που πήγαν όλοι. Έφαγα το πρωινό μου και ανέβηκα στο δωμάτιο μου για να ντυθώ. Άνοιξα την πόρτα και ξαφνιάστηκα που βρήκα μέσα τον Marco. Καθοταν στην πολυθρόνα. Αποκλείεται να είναι καλό αυτό.

"Τι κάνεις εσύ εδώ?"
"Τελείωσαν τα παιχνίδια. Έρχεσαι μαζί μου τώρα" είπε βγάζοντας ένα όπλο πίσω από την πλάτη του.
"Και αν δεν θέλω να έρθω "
"Ότι θα έρθεις είναι σίγουρο. Υπάρχουν όμως δύο τρόποιγια να γίνει αυτό. Ο καλός και ο κακός. Εσύ διαλέγεις"
"Μάλλον θα προτιμήσω τον κακό" τους απάντησα κλωτσωντας το όπλο από το χέρι του. Το όπλο πια ήταν στα δικά μου χέρια. Του έδωσα μια μπουνιά στο πρόσωπο και έπεσε κατευθείαν αναίσθητος. Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και πληκτρολόγισα το μήνυμα βοήθεια στην ομαδική που έχουμε με τους υπόλοιπους. Πριν προλάβω να πατήσω αποστολή ένιωσα κάτι πολύ βαρύ να με χτυπά στο κεφάλι. Άρχισα να ζαλίζομαι. Έπεσα κάτω. Όταν ξύπνησα ήμουν δεμένη με αλυσίδες σε μια σιδερένια καρέκλα. Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου. Ήμουν αρκετά ζαλισμένη μπορώ να πω. Είδα πως το make up από το χέρι είχε φύγει. Κάποιος ήξερε πως ανήκω όντως στην μαφία.
"Σε περίμενα καλή, αλλά όχι τόσο καλη. Βέβαια έχεις περιθώρια βελτίωσης" ακούστηκε μια στιβαρή φωνή από πίσω μου. Κάποιος ερχότανε προς το μέρος μου. Δεν μίλησα περίμενα να δω ποιος είναι
"Ο καημένος ο Marco δεν περίμενε πως θα ήξερες τι να κάνεις" εμφανίστηκε ο θείος μπροστά μου. Το περίμενα είναι η αλήθεια. Τον ηλίθιο.
"Πώς τολμάς? Τι θες από μένα?"
"Πολλά. Ας πούμε τι ξέρεις για τον κύριο Froest ?"
"Δεν ξέρω τίποτα "
"Ξέρεις και θα ήταν πολύ κρίμα να βασανισω εσένα και την πολυαγαπημένη σου μαφία και πάνω απ'όλα τον πολυαγαπημένο μου ανιψιό. "
"Δεν σέβεσαι τίποτα. Τι είναι αυτά που κάνεις στον ανιψιό σου ?"
"Αχ ο ανιψιός μου. Ένα παιδί που προσπαθεί να κρύψεις τα παιδικά τραύματα και τους φόβους"
"Πιστεψε με δεν φοβάται σχεδόν τίποτα"
"Αυτό ακριβώς σχεδόν
Ξέρεις κέρδισα την εμπιστοσύνη του αφού του έδωσα μερικά ψεύτικα ψυχούλα αγάπης. Μετά την δολοφονία των γονέων του. Τόσο αφελής"
"Είσαι πολύ μεγάλη λερα"
Μου έδωσε ένα χαστούκι μετά από αυτό. Πόνεσα
"Αυτό θα γίνεται όταν δεν φέρεσαι ευγενικά "
"Φερομαι όπως σου αξίζει"
"Τώρα για πες μου τι ξέρεις για τον κύριο Froest ?"
"Δεν τον ξέρω!"
"Τον ξέρεις "
"ΤΟ μόνο που ξέρω είναι πως έχει έναν γιο. "
"Και?"
"Και αυτό"
Μου έδωσε ένα ακόμα χαστούκι
"Σε αφήνω να το ξανασκεφτεις και έρχομαι να σε ακούσω να κελαηδας.