𝙈𝙖𝙛𝙞𝙖'𝙨 𝘿𝙖𝙪𝙜𝙝𝙩𝙚𝙧

Part 34

Δεν ξέρω αν είμαι πιο θυμωμένη που δεν θα μπορώ να πάω ή που θα ανησυχώ πιο πολυ για το αν θα πάθουν κάτι.
Και τα κορίτσια φαίνονται στεναχωρημένα. Βέβαια το παίζουν χαρούμενες και καλά για να μην είναι βάρος.
Βέβαια και τα αγόρια από την μια το βλέπουν απλά σαν δουλειά , θα πάνε, θα την τελειώσουν και θα γυρίσουν. Και απο την άλλη δεν τους βλέπω και πολύ χαρούμενους με την όλη κατάσταση. Ο Roberto μου το παίζει σκληρό καρύδι. Όχι ότι δεν. Αλλά φαίνεται πως όντως ανησυχεί λίγο  όσο και αν δεν το δείχνει. Ο Adrian σημαίνει πολλά για αυτόν και η Ara. Προσπαθεί να μην το δειχνει βέβαια Αλλά στη σημερινή νύχτα δεν τα κατάφερε και τόσο καλά.
Λένε πως στον ύπνο σου και στο ποτό λες αλήθειες σωστά? Ο συνδυασμός είναι ακόμα καλύτερος. Είχε πιει λίγο με τα αγόρια στο γραφείο. Το βράδυ άρχισε να μιλάει στον ύπνο του. Αυτό με ξύπνησε. Δεν πολύ κατάλαβα τι ακριβώς έλεγε, αλλά φώναζε διάφορα ονόματα από μας και έκανε απότομες κινήσεις. Από αυτόν ξύπνησα
Στην αρχή ανησύχησα. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πλησιάσω στο πρόσωπο του
"Εεε ήρεμα. Όλα καλά. Είναι απλά ένα όνειρο. Ησύχασε είμαι εγώ εδώ." Του ψιθύρισα ήρεμα .
Άνοιξε τα μάτια του και κατάλαβε μάλλον πως δεν βρίσκεται σε πεδίο μάχης.
Η αλήθεια είναι πως ηρέμησε και τις υπόλοιπες μέρες  δεν έκανε κάτι τέτοιο ξανά. Δεν ξέρω καν αν το θυμάται ότι το έκανε.

Αυτές οι μέρες πέρασαν. Και αποφάσισαν να φύγουν για Ρωσία τελικά.  Αύριο το πρωί  πετάνε. Αν μπορούσα να τους σταματούσαν θα το έκανα. Θα φύγουν, θα με αφήσουν μόνη και ΔΕΝ θα ξέρω αν ζουν ή αν πεθαναν. Τέλειο.
Το ότι υπάρχει περίπτωση να σκοτωθούν όλοι μαζί και να μην ξαναγυρίσουν με έχει κάνει να μην κοιμάμαι καλά τα βράδια. Αν είχα τον Arthur μπροστά μου τώρα θα τον βασάνιζα για να τον βλέπω να πονά.

Αύριο το πρωί  φεύγουν. Τώρα είναι μεσημεράκι και όλοι είμαστε στα δωμάτια μας. Ο Roberto κάνει βαλίτσα.  Δεν θέλω να φύγει. Να φύγουν.
Κάθομαι στην πολυθρόνα και έχω το πρόσωπο μου κρυμμένο πίσω από τα πόδια μου. Παρατηρώ τον Roberto να κάνει βαλίτσα. Δεν έχω να του πω κάτι. Τι να του πω? Ξέρεις αν σκοτωθεις θα είμαι μαύρο χαλί? Τι?
Από τότε που το πήραν απόφαση πως θα πάνε δεν του πολύ μιλάω. Σε κανέναν δηλαδή. Το έχει παρατηρήσει  και έχει καταλάβει γιατί είμαι Έτσι. Ξέρει πως αν κάνει κάτι θα γίνει χειρότερα και για αυτό δεν εκνευρίζεται με την συμπεριφορά μου.

"Τι έχεις?" Με ρώτησε καθώς κάθισε απέναντι μ
"Εεε....Τίποτα"
"Ναι καλά."
"Roberto παράτα με"
"Δεν θες να πάμε Ρωσία σωστά?"
Ξεδιπλωσε τα πόδια μου για να μπορεί να δει το πρόσωπο μου...
"Δεν θα πάθουμε τίποτα. Θα πάμε να τους πάρουμε και θα έρθουμε πίσω. Θα προσέχουμε " συνέχισε
"Δεν θα πίνεις πολλές βότκες. Ούτε θα την πέσεις σε καμία Ρωσίδα. Και έτσι και γυρίσεις με κατι παραπάνω από γρατσουνιές θα σε σπάω στο ξύλο"
"Αν μπορέσεις"
"Μμμμ"
"Θα κάνω ότι είπες εντάξει?"
"Ναι" είπα και Αφού κατάλαβε πως ένοιωσα κάπως καλύτερα σηκώθηκε για να συνεχίσει
"Σε πειράζει πιο πολύ ότι πάμε Ρωσία ή ότι εσύ δεν θα έρθεις?"
"Και τα δυο"