VI

23 2 0
                                    

Sami budujemy historię
Uchylając te jedyne drzwi
To my jesteśmy ich kluczem
Do Wielkiej jasności
Nie rozumieją
Bo jesteśmy inni
Będący szczęśliwi
Ale cierpiący
Mający jeden cel
Choć nie realny
Błądzimy wśród gąszczy
Kalecząc to ciało
Nie obchodzi nas ból
Możemy żyć w pechu niedoli
I wszystkim co ciężkie
Ale musimy potrafić tylko jedno
Nauczyć się ufać

Wiersze natchnieniem pisaneOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz