Wiersze natchnieniem pisane

XLVI ꧁Krwawa Korona꧂

Kiedy ostatnie promyki zachodzą,
A świat przepełnia ciemność,
Wtedy wchodzi w obłokach,
Taka jaskrawa i czysta Korona,
Którą Tenlae zwą Krwawą.

Lśni na głowach władców,
Których Nortien jest domem.
Jarzy się do czerwieni
I los nadaje każdemu,
Kto odważy się ją założyć

Poddać się będziesz musiał
Ku władzy, rządzy potężnej.
Marionetką się staniesz,
W dłoniach Krwawej Korony.
Bezduszny, bezsilny, bezsamokontroli.

I nawet zdjęcie jej, drogi przybyszu,
Nie będzie tobą nie gardzić,
By nie posiąść tej ludzkiej władzy.
Tracąc człowieczeństwo, ona zyska,
A ty stracisz wiele.

Bo o to ta Korona,
Śmiercią się twą nazywa
I każdemu kto ją założy,
Właśnie taki wyda wyrok.
Bez twego człowieczeństwa.