"Do tej pory myślałam, że moim przeznaczeniem było wyzwolić świat od wszelkiego zła. Myliłam się. To nie zło tu było problem, a dobro"
*Opowiadanie nie ma na celu krytykować czyiś wartości*
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Asteroth
Kiedy tylko znaleźliśmy się w środku mojej posiadłości, natychmiastowo położyłem Sariel na kanapie. Chyba pierwszy raz wyglądała tak bezbronnie. Jej całe ciało było nieruchome i tylko jej ciepło sugerowało to, że żyje.
- Jak udało się wam wydostać? I dlaczego to diabła jesteś w to zamieszany? - rzucił Amon, zwracając się do Michaela. Anioł uśmiechnął się nieznacznie, poprawiając swoją śmieszną albę.
- Co? Nie spodziewaliście się mnie? - parsknął, rozkładając się wygodnie na fotelu. Cały czas bacznie przyglądał się mi oraz anielicy.
- Byłem pewien, że rządy Gabriela ci sprzyjają. - odparłem całkiem szczerze. Spojrzał na mnie bez wyrazu.
- Jego rządy nigdy mi nie sprzyjały. - odpowiedział od razu. - Bardziej jednak skupiłbym się na moim kompanie. Mój brat ufał mu jak własnemu bratu.
- Nie wyolbrzymiałbym tego aż tak. - odparł Nithael, wyraźnie zdegustowany tym co powiedział Michael.
- To nadal nie tłumaczy tego jak udało wam się wydostać z Sariel, skoro zobowiązywała ją obietnica. - mruknąłem, trzymając głowę anielicy na swoich kolanach. Michael dziwnie się przez chwilę na nas patrzył, zanim odpowiedział.
- To nie było wcale takie trudne. - odparł. - Sariel obiecała mu, że nie będzie próbować uciekać na własną rękę. Nikt jednak nie mówił nic o porwaniu.
- Kto by przypuszczał, że nawet w niebie są luki. - wymamrotałem zdziwiony.
- Mam nadzieję, że dotrzymasz naszej części umowy. - rzucił Nithael. - Jesteśmy na anielskim liście gończym.
- Macie zapewnioną moją ochronę. - odpowiedziałem od razu.
- Kto by pomyślał, że będziesz gotów bratać się dla małej anielicy. - rzucił zamyślony Michael. - Gdyby Gabriel o tym wiedział, to może szybciej by ci jakąś podrzucił.
- Kto by pomyślał, że będziesz gotów zdradzić swój gatunek. - odparłem, wbijając w niego spojrzenie.
- Touché. - odparł z uśmieszkiem. - Jednak...
- Dlaczego wszyscy są tak głośno? - zapytała Avilla, która weszła senna do pomieszczenia. W całym pokoju zapadła cisza i mógłbym przysiąc, że Michael zastygł jak kamień. - Nie wiecie która...Co do diabła? - warknęła, patrząc na anioła. Następnie sięgnęła po wiszący sztylet i w szybkim tempie przycisnęła go do ściany, podsuwając mu go pod gardło. Uśmiechnąłem się na ten widok.
