Gdzie yeosang jest straszną niezdarą, przez co odwiedza gabinet pielęgniarki siedem razy w ciągu jednego dnia.
Lub gdzie do szkoły zostaje zatrudniony nowy, przystojny pielęgniarz.
Początek: 13.02.2020
Koniec: 03. 2020
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
° ° ° ° ° ° ° °
- Proszę bardzo. - Hwa w żółtym fartuszku podał porcję dania Yeosangowi, który nadal siedział na blacie, przeglądając różne zapiski mężczyzny. Z uśmiechem przyjął jedzonko w swoje ręce, od razu chwytając widelec oraz pałeczki.
- Pachnie bosko! - zawołał zachwycony. - O! To jest pyfszne! - krzyknął z pełną buzią, buchając entuzjazmem.
- Czyli co? Wygrałem?
Sang prychnął tylko nawijając makaron wraz z kurczakiem na widelec, by po chwili z uroczą minką zwrócić się do bruneta.
-Otwórz buzię. Samolocik! - niedługo mała porcyjka dania wylądowała w ustach Parka, który z o dziwo delikatnymi rumieńcami pochylił się nad chłopakiem. - I kolejny! - Oparty był dwiema dłońmi o blat, na którym siedział nastolatek. Jego twarz była odrobinę zbyt blisko tej młodszego. - O rany, ty się rumienisz!
Yeosang rzucił zaskoczony, widząc różowiutkie polisie mężczyzny, który uważnie patrzył mu w oczy. Kang dopiero po chwili zorientował się w jakiej są pozycji, jak blisko są siebie i jak bardzo-
- A-a, tak. Wyszło mi naprawdę dobrze, nie? - skrępowany odszedł od chłopca, pocierając swoje oczy dłonią. - Haha, poczekaj tu trochę.
Po tych słowach mężczyzna zniknął w salonie. Sang natomiast odłożył talerz, patrząc na miejsce, gdzie przed chwilą stał czarnowłosy. Złapał się za twarz, czując po chwili jak bardzo jest ona ciepła.
- O matko... - wyszeptał do siebie, wzdychając niepewnie. - Wygląda uroczo, gdy się rumieni...
Kang na chwilkę się wyłączył, myśląc nad czymś bardzo intensywnie. Jednak gdy jego myśli zaczęły zjeżdżać na nieodpowiedni tor, ten złapał za swoje włosy i pociągnął za nie. Baranie!
Gdy Park wrócił do kuchni, uśmiechnął się odrobinę nieśmiało w stronę nastolatka. Chwycił za jego talerz i sam zaczął jeść.
- Hey, serio to jest mega dobre.
Brunet zachichotał tylko, obserwując mężczyznę bardzo uważnie. Nachylił się delikatnie do przodu, wyglądając przy tym jak mały, zaciekawiony wszystkim kotek, by otworzyć szeroko buzię.
- Hm?
- Nakarm mnie! Ja cię już nakarmiłem, twoja kolej! - zawołał mega zawstydzony. - No~ zrobiłeś to dla mnie!
Czarnowłosy westchnął, powoli podając chłopcu porcję makaronu do ust. W środku czuł, jak jego wątroba przekręca się o 360 stopni, powstaje z niej węzeł i inne origami. Przełknął głośno ślinę.
|*.*.*|
- Dziękuję za obiad, Seonghwa. - powiedział ładnie, nakładając buty jak i kurtkę. Po posłaniu w stronę starszego szerokiego uśmiechu, chciał po prostu wyjść, jednak Park go zatrzymał.
- Hey, weź to. - wcisnął mu do dłoni malutki papierek, na co Sang zmarszczył brwi. - Wiesz, zawsze możesz zadzwonić, bym ci coś ugotował, czy...
Nastolatek pokiwał nieśmiało głową, delikatnie i krótko przytulając pielęgniarza. Szybko wyszedł z jego mieszkania, wzdychając po drodze. Mam jego numer.. O matko!!
Szczęśliwy zaczął biec w stronę parku, przez który przechadzał się wraz z Hwą. Chichotał, a nawet czasami podskakiwał, czując naprawdę wielką radość.
