The Accidental GIRLFRIEND

CHAPTER XIV BACK TO REALITY

[BACK TO REALITY]

When she arrived home, her family welcomed her with warm embraces. At siyempre agad nilang napansin ang lungkot sa kanyang mukha. Hindi kasi sila sanay na ganito si Marianne, mas sanay kasi sila sa masayahin at nakakatawa, o kaya nama'y magulo at may pagka-baliwbaliwan nitong disposisyon.

She then told everything to her family, siyempre nandun rin ang kaibigan nitong si Celine. Akala ni Marianne ay hindi nila maiintindihan ang nararamdaman niya, inihanda na niya ang sarili niya sa posibilidaad na baka magalit lalo na ang mga magulang niya sa kanya; ngunit napaiyak siya ng isang mainit at maunawaing yakap ang kanyang natanggap. 

"Anak, hayaan mo... dadating din ang taong inilaan ng Diyos para sa'yo. At kung para nga kayo sa isa't isa ng Samuel na 'yan eh hahanap at hanap ng paraan ang pagkakataon para pagtagpuin kayo ulit..."

Napangiti siya habang sinasabi ito ng kanyang ina na yakap-yakap siya. She gazed at her father and was amused when she saw him smiling sabay sabing:

"Magiging masaya ka rin, anak..."

That was enough para pagaanin ang pakiramdam niya. Maraming taong nagmamahal sa kanya kahit pa anuman ang ginawa niya at kahit pa nagsinungaling siya sa kanila.

At dahil dun ay bigla siyang tumayo at pinuntahan ang kanyang tiyahin na mangiyak-ngiyak sa isang tabi.

"Ang importante ngayon ay may isang istorya ng pag-ibig na magkakaroon ng happy ending!"

At tumawa silang lahat at nagyakap.

Tama, isang pag-ibig na magkakaroon ng happy ending; kasi sa tinagal-tagal ng panahon ay ikakasal na ang Auntie Marian niya,tama magkapangalan pa sila. Akala nga nila ay magiging matandang dalaga na siya pero ito at dumating ang prinsipe niya at niyaya siyang magpakasal... Hindi na nila inakalang magkaka-asawa pa siya.

"Sa wakas, matatapos na din ang sumpa ng pagiging matandang-dalaga ko at kasawian sa pag-ibig!"

Pabirong sabi ng kanyang tiyahin.

"Eh baka sa akin mo naman ipapamana... magkatunog pa naman tayo ng pangalan!"

At nauwi na lamang sa biruan at tawanan ang isang madamdaming usapan.

Atleast ngayon, mas gumaan na ang pakiramdam ni Marianne. Siguro nga ay makakaya niya ring kalimutan si Samuel. Hindi man ngayon, pero alam niyang magiging masaya din siya, sa takdang panahon.

***

He put all his time sa pagtatrabaho after he got back from Baguio.

Itinuloy niya ang buhay niya na para bang walang nangyari, pero he still remembers everything whenever he's alone. Naiisip niya kung ano kaya ang nangyari kung magkasama pa rin sila ngayon ni Marianne... kung naging makatotohanan ang lahat... Kung hindi na sana siya nagkunwari, at natakot. He was searching for something real but when he found love, a real love, hinayaan niyang makawala ito at piniling hindi ituloy ang laban.

"Sam, are you alright? Since bumalik ka from Baguio parang may nag-iba sayo...ano bang nangyari? is there something wrong, anak?"

His Mom tried to talk to him. And because he couldn't take it anymore, he told his mom everything that had happen. And for the first time, he never expected na maiintindihan siya ng ina niya. His Mom sympathized him and told him to follow what his heart says... na kahit masaktan siya ay alam niyang wala siyang pagsisisihan dahil sinubukan niyang hanapin at ipaglaban kung anuman ang magpapasaya sa kanya.

With that, Samuel decided to search for that real thing again... but this time it was different dahil alam na niya kung ano at sino ang hahanapin niya- it's gonna be Marianne. But the problem is hindi niya alam kung saan siya hahanapin.

TO BE CONTINUED...