Pozornie

Rozdział 12

   
     Klatka schodowa w budynku nr 4. Obskurna, wilgotna i śmierdząca. Prawdopodobnie był to jeden z głównych powodów, dla którego dziewczynka tak nienawidziła tego miejsca. Unoszący się wytrwale w powietrzu dym papierosowy, a także starsi panowie zataczający się na skrzypiących schodach nie zachęcali do częstego opuszczania mieszkania. Dziewczynka miała teorię, choć całkowicie pewna nie była, że właśnie z powodu tych głośnych panów wyłaniających się z każdego rogu, czarodziejka zakazała wychodzenia bez jej obecności.

     I przyznać trzeba było, że stosowała się do tego nakazu bardzo skrupulatnie. Aż do dzisiejszej nocy. Dzisiaj wszystko miało się zmienić. Nie była już małym dzieckiem. Potrafiła o siebie zadbać. Czarodziejka nie raz powtarzała, że dziewczynka jest bardzo silna. Że jest w stanie przetrwać milion przeciwności i jeszcze jeden. Wiedziała, że tak właśnie jest.

     Czarodziejka nigdy się nie myliła.

     W ten sposób przekonana o własnych siłach bosa osóbka przemierzyła szary, zimny korytarz i zbiegła po schodach w ramiona ciemności.

                                                                        ***

     Mózg człowieka to prawdopodobnie najbardziej intrygująca i najbardziej złożona rzecz we wszechświecie. Miliony komórek nerwowych tworzy, działającą w sposób genialny, część naszego organizmu. Pozwala nam ona kreować nieskończenie wiele historii w przestrzeni, zwanej wyobraźnią. Sprawia, że jesteśmy w stanie rozszyfrować znaki na kartce papieru i ułożyć je w słowa, konstruować wynalazki ułatwiające życie i poznawać otaczający nas wszechświat.

     Daje nam także możliwość rozwiązywania różnego rodzaju obliczeń, na przykład z dziedziny trygonometrii.

     Szkoła. Klasa matematyczna profesor Rampling. W powietrzu można wyczuć nieznaczny zapach dymu papierosowego, który kobieta wytrwale i usilnie stara się ukryć, otwierając duże, toporne okna. Marcowy chłód przenika pomieszczenie, czym nieszczególnie się martwię, będąc przygotowana na tę okoliczność. Naciągam rękawy czarnego żakietu i zsuwam się delikatnie na starym, skrzypiącym krześle, które przeżyło już naprawdę sporo. Usilnie staram się nie zwracać uwagi na lampę w przeciwległym kącie pomieszczenia, która od samego początku lekcji migocze, przyprawiając mnie o nerwicę.

- Drodzy uczniowie, chciałam was poinformować, że sprawdziłam wasze testy.- Rozlega się zachrypnięty od nadmiaru używek głos Veronici Rampling.

     Starsza wiekiem kobieta nie miała w sobie ani krzty elegancji, choć trzeba było przyznać, że wrodzona aparycja niestety nie była jej sojusznikiem. Krępa budowa ciała oraz stosunkowo niski wzrost sprawiał, że byłam w stanie zrozumieć, skąd ludzie brali pomysły na postacie takie jak trolle czy gnomy. Ubierała się zwyczajnie, ot sprane jeansy dobrane do pozbawionego polotu T-shirtu w kolorach od beżu po szarości i czernie. Blada, pokryta głębokimi zmarszczkami twarz była wykrzywiona w wyrazie wiecznego rozgoryczenia, a popielate włosy związane w ciasny kok jeszcze bardziej podkreślały jej surowy wygląd. Profesor Rampling była cyniczna, mściwa i pozbawiona skrupułów. Mimo to jakimś pozbawionym sensu sposobem budziła moją sympatię. Oddać jej trzeba, że była świetnym nauczycielem. Co prawda surowym i wymagającym, ale właśnie to sprawiało, że darzyłam ją takim szacunkiem.

     W klasie rozlegają się ciche szepty i panuje ogólne poruszenie. Kobieta maszeruje między ławkami, rozdając arkusze. Siedząc w ostatniej ławce, mam świetną widoczność na całe pomieszczenie, więc tym samym z łatwością mogę zaobserwować różnorakie reakcje na wyniki testu. Nie był łatwy, przyznaję. Zawierał zdecydowanie więcej zadań niż zwykle, których nie omawialiśmy na lekcji. Fakt, znajdowały się w podręczniku, ale statystyczny uczeń naszej szkoły nie zaznajamiał się z czymś, co wychodziło poza program. Może wynika to z faktu, że przeciętny nauczyciel robi klasówkę z materiału, który omawiał na lekcji. Jak już wspominałam, profesor Rampling nie jest przeciętnym nauczycielem.