İzninizle bu bölümü Şafağın kuzeni ve Nevanın arkadaşına ayırmak istiyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&&&
Halamın mutfaktaki işini bitirmesini beklerken telefonun ekranına bir kez daha baktım.
Ne bir mesaj ne bir arama. Hiç bir şey yoktu. Oflayarak telefonu koltuğa bıraktım. O anda kapı çaldı. Kim gelirdi ki sabah sabah.
- Ben bakarım hala, deyip kapıya yöneldim.
Açtığımda karşımda tanımadığım bir kız vardı.
- Merhaba Sel-aa merhaba.
Tedirgince cevap verdim.
- Merhaba.
- Yanlış mı geldim ben ya?
Zilin üzerindeki kağıda baktı.
- Ee doğru gelmişim ben?
Halamda yanıma geldi.
- Aa hoşgeldin Neva kızım. Geç içeri geç.
Kırk yıllık dost gibi sarıldılar. Birbirlerini tanıyorlar mıydı yani? Kimdi ki bu kız?
Halam birbirimize garip garip baktığımızı farkedip bizi tanıştırdı.
- Siz tanışmadınız galiba. Bu benim yeğenim Begüm. Bu da Şafak abinin sevgilisi.
- Daha ortada bir şey yok Selma abla. Hayırlısı artık.
Halam yine mutfağa gidince yalnız kalmıştık.
- Demek Şafak abimin sevgilisisin ha?
- Dediğim gibi ortada kesin bir şey yok.
- Olsaydı iyi olurdu aslında. Yani abimin o kızla evlenmesindense seninle evlenmesini tercih ederdim.
Söylediklerimle ilgilenmiş gibi hevesle bana baktı.
- Sen o kızı tanıyor musun?
- Tanımaz mıyım? Tam beş yıldır hayatımızda. Yani daha doğrusu abim onun hayatında. Hem babam hem halam ayrı ayrı uyardılar abimi. Ama yine de vazgeçmedi o kızdan. Sevgililerdi ama kızın abimi önemsediği bile yoktu. Kız her aradığında hiç sorgulamadan giderdi yanına. Valla sizin sevgili olduğunuza şaşırmadım diyemem. Nasıl o kızdan vazgeçip seni seçti merak ediyorum.
- Aslında bu hikayeyi abinden dinlesen daha doğru olur. Pek bir şey yapmadım ben. Sadece gözünü açıp gerçekleri görmesini sağladım.
- İyi etmişsin Neva abla.
Konuşurken belki aramıştır diye yeniden telefonumu kontrol ettim. Yine boş bir ekran karşıladı beni.
- Begüm? Geldiğimden beri yüzün düşük. Bir sorunun mu var canım?
Ne kadar gizlesemde bir sorunum olduğunu anlamıştı. Anlatmaktan başka çare yoktu.
- Sevgilimden ayrılmak zorunda kaldım bugün. Yaptığım hataydı biliyorum. Çok pişmanım ama kendi yanlışımda onu da boğmak istemedim.
- Anlatmak ister misin? Ben dinlerim seni.
Her şeyi anlatmak neredeyse yarım saatimi aldı. O kadar uzun bir hikayem yoktu aslında.
- İşte böyle abla. Artık onu sevmediğimi anladığımda daha fazla ümitlendirmek istemedim onu.
- Bak eğer kızmazsan ben sana bir arkadaşımın numarasını vereyim. Konuşun biraz. Dinler o seni. Anlatırsın her şeyi rahatlarsın.
Her ne kadar istemesem de aldım numarayı. Çocuğun ismi Koraydı. Sevmiştim adını.
Ayrı bir odaya geçip kağıttaki numarayı telefona geçirdim. Derin bir nefes alıp aradım.
Uzun süre çaldı. O süre o kadar uzun geldi ki anlatamam.
- Alo?
Bu ses? Bu ses neden bu kadar tanıdık geliyordu? Yoksa bu kulağımın bana bir oyunu muydu?
