Selamlar bacımsular. :-)
Umarım en baştan şuana kadarki tüm okuyucularım buradadır çünkü neden?
Sevgi Yumağı! Sarılın Sarılın.
Bir dakika nefes alamadım durun. 😂
Hepinize iyi okumalar. Bölüm sonunda sizi bekliyor olacağım.
&&&
Şafaktan
Israrla çalan telefona her ne kadar bakmak istemesemde artık susması gerekiyordu. Yerimden kalkıp telefonu nereye koyduğumu düşünmeye başladım. Bu sıralar telefonla aram pek iyi değildi.
Oysa Neva varken bir mesaj için saatlerce başında beklerdim bu gereksiz aletin.
Bir kaç arama Emirdendi. Onu es geçip son arayan numaranın çağrısını cevaplandırdım.
- Efendim?
- İyi günler Şafak bey. Ben verdiğiniz şu ev ilanı için aramıştım.
O evi satılığa çıkardım. Anılarla dolu olmayan ama anılarla dolması gereken o evi satacaktım.
- E bugün pek müsait değilim. Daha sonra konuşabilir miyiz?
Aslında bu bir soru değildi. Resmen adama 'beni rahat bırak' demiştim. Kapatmak için telefonu kulağımdan çekmiştim ki aynı ses telaşla yeniden yükseldi.
- Bir dakika, lütfen bir dakika dinleyin beni. Biz nişanlımla haftaya evleniyoruz. Günlerdir bir sürü ev dolaştık ama bir türlü bize uygun bir ev bulamadık. Umudumuzu kaybetmek üzereyken bu ev çıktı karşımıza. Hem nişanlımda çok beğendi. Yeni evlenicek bu çift için bir iyilik yapamaz mısınız?
Sanırım onlara bir şans vermeliydim.
&&&
Evin önüne geldiğimde Nevayı buraya getirdiğim ilk gün ona dediğim sözler hala aklımdaydı.
Bu eve iyi bak Neva. Çünkü nasip olursa burası bizim yuvamız olacak.
Olamamıştı. Tahta bahçe kapısını ititrip bahçede beni bekleyen çifte doğru ilerledim.
Beni farketmemişlerdi çünkü sevgiyle birbirlerine bakmakla meşgullerdi. Sanırım bunu kıskandım. Biz de böyle olabilirdik.
Hafifçe öksürüp geldiğimi belirttim. Muhtemelen benim yaşlarımda olan adam bana elini uzattı.
- Hoşgeldiniz Şafak bey. Ben Kadir. Bu da sevgili nişanlım Neslihan.
Genç kızlada tanışıp evin kapısına yürüdüm. Buraya yıllar sonra ilk kez girecektim. Cebimden çıkarttığım anahtarı ellerim titreyerek deliğe yerleştirdim. Ve kapı beni beklermiş gibi ilk çevirişimde açıldı. Kapı koridora açılıyordu. Arkamdaki çifti beklemeden koridordan geçip salona geçtim.
Bu duvarlar. Bu dört duvar. Burayı biz boyadık. Duvardaki her fırça izi bana ve Nevaya ait. O günkü kahkahlarımız kulağıma doluşurken istemsizce ellerimi kulaklarıma kapattım.
- İyi misiniz?
Kadirin sorduğu soruyla kendime gelip elimi salonun etrafında kısa bir döndürdüm.
- Burası evin salonu. Evin en büyük odalarından biri diyebilirim.
Bu evin her köşesini ezbere biliyorsun sen aptal.
İç sesime aldırmayıp çifte odaklandım.
- Burası, burası cidden çok güzel. Duvarlar çok hoş değil mi sevgilim?
