The Missing Princess

Chapter Twenty four

Rhea's POV (about what happened in Chapter Twenty Three)

"Come with us at malalaman mo kung sino ka talaga." Saglit akong natigilan.  Napaatras ako ng may nakita akong isang pamilya. They are reaching for my hand.

"Rhea come here. We've been waiting for you." Sabi sakin nung babae .

"We miss you so much my princess. Matagal ka nang hinahanap ni papa." Sabi naman ng lalaki. I can't see their Faces. But their voices sounds familiar. Something like I already heard that voice.

"Rhea, if you want to see us. Just go with her. Dadalhin ka niya kung nasan kami." Sabi ulit ng babae

"Rhea!" Tawag sakin ng lalaking anak nila.

"Rhea!" Saglit akong natigilan ng marinig ang boses ng lalaki. He sounds like Helios. "Rhea!" Tawag niya pa ulit. I was about to reach their hands ng bigla kong marinig ang boses ni Zeus.

"Rhea!." Saglit akong nalito ng marinig ko yun. I can't see Zeus anywhere. "Rhea! Come back to your senses!" Sa sinabi niyang yun ay natauhan ako. I'm back here, sa gitna ng laban ng Darks. Biglang nag-init ang dugo ko ng makitang wala na yung babaeng kaharap ko. Damn it! Muntik na akong madali sa ikalawang pagkakataon. I hate it when someone used my weakness against me.

Sa sobrang galit ko ay binalutan ko ng yelo ang lahat ng mga Darks. I've Frozen them to death. Napatigil lang ako ng lapitan ako ni Zeus at hinila paalis sa lugar na yun.

"Come with us, at malalaman mo kung sino ka talaga." Hanggang ngayon ay paulit ulit na nagfa-flash yun sa utak ko. I know it was just an illusion pero everything looks so real.

Lahat ng mga sinasabi niya tungkol sakin ay totoo. And that thing I just saw. I wish it was all true. Gusto kong makilala ang pamilya ko.

"Ayos ka lang? " Napabalik ako sa realidad ng marinig ko ang boses ni Helios. "Nasaktan ka ba?" Dugtong niya pa.

"Ayos lang ako." Tipid na sagot ko at yumuko.

"Don't get attached with the illusion. Mas mahihirapan ka lang." Maya-mayang sabi niya. Di ko maiwasang malungkot.

"How can I not get attached with it kung ako mismo gustong manatili dun." Napatitig ako sa mata niya ng sabihin ko yun. I saw sadness in his eyes. "Helios, kahit sa illusion at panaginip lang naranasan kong magkaroon ng pamilya. How can I not get attached with it when it was the thing that I wanted in the first place?"
Pag aamin ko at tuluyan ng bumagsak ang luha ko.

"Don't get attached with the illusion Rhea."

"You don't understand Helios,"

"Don't get attached with  the illusion Rhea. Andito kami sa totoong mundo. Andito kami na pamilya mo." Puno ng lungkot na sabi niya. At sa unang pagkakataon nakita kong umiyak si Helios.  And I feel guilty again.  Bakit ko ba pinagpipilitan yung wala? Tama si Helios andito sila, sila na bago kong pamilya, why I'm still looking for someone who abandone me?

"I-im sorry." Pagpapaumanhin ko at napayuko. Umiling siya.

"N-no, I-im sorry. I-im s-sorry."He stared at me like he was defeated. Sabay alis sa harap ko. I was so confused, why did he apologized? Para saan yun at bakit pakiramdam ko may malalim na kahulugan yun?  Bakit parang nasaktan ako ng magsorry siya?  Bakit biglang sumikip ang dibdib ko ng sabihin niya ang mga salitang " Andito kami na pamilya mo."