Mimarlık son sınıf öğrencisi olan Feride Erva Önay, okulunun bitmesi için günler sayarken hayatının son derece yolunda olduğunu düşünmektedir. Artık sorumluluğunu zevkle kabul edeceği başka bir döneme geçmesine günler kalmıştır ve çok sevdiği mesleğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Benliğimi tamamlayan bir parça 04.08.2020'de eksildi. Hala aklımda ve kalbimdesin dede. Bugünleri göremesen de senden bir parça daima bu hikayede olacak, adın ve sana dair kısa bir bilgiyi okuyan binlerce kişi olacak. Ben seni sevmeye ve özlemeye devam ediyor olacağım. Bu hikaye senin gibi kalbindeki sevgiyi hissettiren, değerini bilip ve öğreten tüm güzel insanlara.
Keyifle okuyun.🌻
Telaşlı bir insan topluluğu vardı önümde. Sakince yolu izleyen yeşil gözlerimin tam tersiydi tüm insanlar; aceleci ve bir o kadar da umursamazlardı. Biraz önce telefonuyla konuşurken yanımdan geçen bir kadın da onlardan biriydi. Yanımdan hızlıca geçmişti ve omzuna astığı büyük, sert çantasının göğsüme çarpması umurunda olmamıştı. Canımı acıtıp acıtmadığını umursamayıp affedersin dahi dememişti. Nefesimi bıkkınlıkla dudaklarımın arasından dışarı verdim. Umursamaz insanlardan korunmak için geriye doğru adımladım. Sol omzumu otobüs durağının camlı kısmına yasladım ve hayatın acımasız telaşına kapılmış insanların tavırlarına sinirlenmek yerine gülümsemeyi tercih ettim.
Çok geçmeden beklediğim otobüs, durağın önünde durunca sakin adımlarla sıraya girdim, ardından kartı okutturup otobüsün dar koridorunda tutunarak ilerledim. Oturacak boş bir koltuk ararken orta kısmın cam kenarında oturan yaşlı bir adam ile denk geldi gözlerimiz. Saçları grileşmiş, gözlerinin çevresi ise kırışmıştı. Göz altı torbalarına rağmen gözüme dinç görünmüştü. Hafifçe gülümseyince gözlerini çevreleyen kırışıklıklar derinleşti. Gözleriyle yanındaki boş yeri işaret etti. Bu nazik davranışı, dudaklarımda tatlı bir gülümseme doğurdu.
Kafamı hafifçe sallayıp karşılık verdim ve o yöne doğru ile doğru ilerlerken otobüs kartını rahat aramak için boynumdan çıkardığım çantamı yeniden boynuma astım. Bugün yanımda çizim çantam olmadığı şanslıydım. Büyüklüğü yüzünden çizim çantasıyla yolculuk yapmak zor oluyordu. Bir de oturacak yer bulamıyorum isem yolculuk tam bir işkenceye dönüyordu.
Otobüs hareket etti, düşmemek için koltukları tuta tuta ilerlerken telefonumun çalmasıyla durmak zorunda kaldım. Yanında durduğum genç adamın kafasını kaldırıp bana kısa bir bakış attığını hissettim ama başımı kaldırmadım. Çantanın içinden bulup çıkardığım telefonu kulağıma koydum. Kulağıma taşırken de kimin aradığını bakmıştım ve "Efendim Melis." dedim, hızlıca.
"Kıvırcığım neredesin?" Sesi sitem ve merak doluydu.
Sitem etmekte haklıydı; en yakın arkadaşıma okuldan erken çıktığıma dair mesaj atmayı unutmuştum. Çoğu zaman yaptığını yaparak sınıfıma kadar gelmiş olmalıydı. "Özür dilerim Melis. dedim çabucak. Sana haber vermeyi unuttum. Öğleden sonraki ders iptal olunca okuldan erken çıktım, şimdi eve gidiyorum." Sesimden mahcup olduğumu anlayınca üstelemeden, "Açıklama yapma Kıvırcığım." dedi. Sesinden yansıyan sitem kaybolmuştu; bu da siteminin gerçek olmadığını gösteriyordu. "Öğle yemeğini birlikte yer miyiz demek için sizin fakülteye gelmiştim. Her zamanki gibi sınıfta olacağını düşünerek aramadım. Neyse önemli değil."
