Verloren

1.

Look at us, we could have it all
Look at us, we could have it all
But if we don't try, then we'll never know

Duncan Laurence
If Its Love Don't Hate It

~~

5 jaar later
13 maart 2024

Matthijs en zijn zusje Fleur zaten op een bankje in het centrum van Turijn. Het was een warme lentedag dus het was druk op straat.

Fleur had een tijdje geen lessen omdat ze zich ging voorbereiden op een grote toetsweek en ze had besloten een week bij haar broer door te brengen.

'Ga je nog wel eens om met die Nadine' vroeg Matthijs zijn zusje ineens.

Zijn zusje reageerde niet maar staarde voor zich uit. 'Fleur' vroeg Matthijs.

Nog steeds kwam er geen reactie maar Fleurs ogen stonden groot van verbazing.

'Joee Fleur, ik vroeg wat' zei hij terwijl hij zijn zusje aan stootte. 'Matt, kijk daar' bracht Fleur uit.

Ze wees naar een klein meisje dat iets verderop naar een paar duiven aan het kijken was.

'Bedoel je dat meisje' vroeg hij. Fleur knikte en keek het hele plein over. 'Fack' mompelde ze.

'Wat is er aan de hand Fleur? Je doet super raar' vroeg Matthijs nog steeds verbaasd.

'Dat meisje lijkt op een mix van Lilou en jou' stotterde ze. 'En dat is niet heel gek aangezien Lilou daar zit' zei Fleur en ze wees voorzichtig naar een andere kant.

Matthijs draaide zijn hoofd en zag daar inderdaad zijn ex-vriendin zitten. Nog even mooi als eerst concludeerde hij.

Snel keek hij terug naar het meisje en herkende er nu duidelijk trekjes van Lilou in.

Het bruine haar met slag was hetzelfde als dat van Lilou en haar lippen hadden dezelfde vorm.

Het meisje draaide zich om en nu kon Matthijs zien dat ze dezelfde blauwe ogen had als dat hij zelf had.

Hij wist niet precies hoe oud het meisje was maar hij schatte haar ongeveer 4.

Hij rekende snel en bedacht dat het dan inderdaad zou kunnen. 'Zou ze naar Italië verhuisd zijn' vroeg hij zijn zusje.

'Het lijkt er wel op' antwoorde die. Drie weken nadat ze het had uitgemaakt was Lilou ineens van de aarde verdwenen.

Ze had een getypte brief achter gelaten met daarin dat ze veilig was en dat ze haar vooral niet moesten proberen te zoeken.

Iets wat iedereen massaal wel had gedaan maar ze leek van de aardbodem verdwenen.

Het was toen al wel uitgeweest maar Matthijs was toen en nu nog steeds niet helemaal over haar heen.

Het deed hem pijn om haar na al die tijd weer te zien.

'Ga naar haar toe Matt' zei Fleur. 'Ik durf niet' gaf hij toe, hij wist niet of hij wel wilde weten dat dit zijn kind was.

'Als jij niet gaat ga ik, Turijn is groot dus je gaat haar niet nog een keer zien' zei Fleur streng.

'Pff ik ga al' mompelde Matthijs en hij stond op. Hij liep in de richting van Lilou die keek hem kort aan en staarde toen recht voor zich uit.

'Hoi' mompelde hij terwijl hij naast haar op het bankje ging zetten. Er kwam geen reactie.

Matthijs wist even niet zo goed wat hij moest zeggen. 'Dat meisje daar is jou kind hè' vroeg hij daarom onhandig.