Verloren

13

Een extra deeltje om mijn verjaardag te vieren, hopenlijk vinden jullie het weer leuk❤

Now I just wish we never met cause you're to hard to forget

~~

Moeizaam opende Matthijs zijn ogen. Hij was later in slaap gevallen dan de bedoeling was. 'Joeeeee! Ben je wakker' riep Bowie terwijl ze op zijn bed sprong. 'Ja, nu wel' mompelde hij.

Bowie liet zich naast hem zakken. 'Dus ik heb je wakker gemaakt?' vroeg ze. Matthijs knikte glimlachend.

'Oh, maar ik wil eten' vertelde ze. 'En de vissen ook denk ik, mag ik dat weer doen?' vroeg ze.

Matthijs ging rechtop zitten en veegde een warrige pluk haar uit zijn gezicht. Uit zijn kast trok hij een jogginbroek en een shirtje.

Hij tilde Bowie van het bed en zette haar op zijn schouder. Ze giechelde vrolijk.

'Eerst de vissen eten of jij?' vroeg hij. 'Vissjess' antwoorde Bowie. Ze pakte Matthijs aan zijn haren beet en trok eraan. 'Hup paardje' giechelde ze.

Gehoorzaam vertrok Matthijs naar de keuken waar hij het potje met vissenvoer pakte uit een kastje. Hij gaf het Bowie en hield haar goed vast aan haar benen zodat ze niet zou vallen.

Ondertussen stonden ze voor het aquarium en strooide Bowie wat voer in de bak. Ariël en Dory waren nog steeds gezond. Matthijs was best trots dat hij zo goed voor de beestjes had gezorgd.

De 2 visjes hapten het voer snel weg en Bowie keek gefascineerd toe. 'En nu wil ik eten paardje' zei ze terwijl ze opnieuw aan zijn haar trok.

~~

In haar eigen appartementje werd Lilou wakker. Ze werd later wakker dan normaal. Meestal werd ze gewekt door Bowie maar deze keer was het haar wekker die haar wekte.

Ondanks haar langere nachrust was ze moe. Vroeg was ze niet gaan slapen. Het lukte gewoon niet.

Ze had nog lang zitten piekeren over Lorenzo en Fleur maar vooral over Matthijs.

Ze voelde toch niks voor die Lorenzo dus wat maakte het ook uit dat hij loog. Haar eigen leven was ook een leugen. Ze voelde zich vooral rot voor Fleur.

Jaren geleden toen ze nog met Matthijs was hadden zei en Fleur altijd een goede band gehad. Ze wist ook wel dat Fleur best snel gekwetst was bij zulke dingen. Ze verdiende beter dan zo'n rotgozer.

Zuchtend sleepte Lilou zich vanuit haar bed naar de keuken. De hele tijd had ze wakker gelegen en het enige wat in haar gedachten kwam was Matthijs.

Ze had oprecht spijt van het feit dat ze zo boos was geweest. Ze had spijt van elke ruzie. Maar toch deed ze het weer.

Ze moest het doen van zichzelf. Ze moest niet gaan verbeelden dat er een toekomst was. Dat ze een gezellig gezinnetje zouden worden.

Er was teveel gebeurd. Er was teveel tijd verstreken. Ze had Matthijs verloren. En de enige die ze er de schuld van kon geven was zichzelf.

Tegen haar zin in maakte ze een cracker en at die. Ze had geen trek, ze wilde niet eten.

Ze wilde Matthijs vergeten. Hij moest uit haar hoofd. Maar het kon niet. Ze had hem gisteravond verweten dat hij probeerde Bowie's liefde te winnen maar ze wist dat hij die allang had.

Bowie kon bepaalde dingen aanvoelen. Zo leek ze ook de bloedband die ze had met Matthijs te voelen.

Vanaf het begin waren de twee goed geweest. En hun band groeide nog steeds. En Lilou wist ook heel goed dat het niet kwam doordat hij vissen voor haar kocht of andere dingen.

Ze zag dat Bowie echt om hem gaf en andersom. Ze wilde dat ze nooit naar Italië was gekomen. Had ze maar een ander land gekozen of een andere stad. Ze kon toch niet weten dat Matthijs juist hierheen zou komen.

En toen kon ze al niet meer terug. Toen had ze net vrienden, een huis en een baan.

Haar vrienden wisten niet wie haar ex was en wisten ook niet dat hij nu dus hier was. Ze kon niet weer vertrekken.

En dus was ze gebleven. Turijn was groot genoeg gebleken om zich een paar jaar te verschuilen maar het was toch fout gegaan.

En nu zat ze weer helemaal in de knoop. Net nu haar leven weer normaal leek, ze alles op een rijtje dacht te hebben.

Net op dat moment kwam Matthijs weer in haar leven. Alsof hij haar wilde herinneren aan het feit dat alles in een ander licht zou staan voor de rest van haar leven.

Met tegenzin deed Lilou haar make-up en bond ze haar bruine haar met slag in een lage staart. Anders zou het ontploffen.

Daarna zette ze zich voor haar kledingkast waar ze bleef staren naar de bom kleding. Meer dan de helft droeg ze niet meer. Ze besloot het binnenkort maar uit te zoeken.

Ineens realiseerde ze zich dat ze nog steeds voor de kast stond. Waarom deed ze ook moeite om er goed uit te zien. Matthijs zag haar toch niet staan.

Niet meer dan die vage ex of de moeder van zijn kind. Niet zoals ze wilde dat hij haar zag. Ze vermaande zichzelf. Al zou hij haar zo zien, wat niet zo kon zijn, dan kon het niet. Dat wist Lilou ook wel.

Snel trok ze een basic, blauwe jeans uit de kast en een simpel shirtje. Ze hoefde er niet bijzonder uit te zien, ze moest hem vergeten.

Van de haak aan de muur pakte ze haar tasje waar ze haar portomonee indeed. Haar oortjes stak ze in haar telefoon en nadat ze muziek aan had staan stopte ze ook haar telefoon in het tasje.

Ze opende de deur en stapte de galerij op. Ze trok de deur weer dicht en draaide hem op slot. Ook de sleutel beland in het tasje.

Ze groette de buurvrouw die door haar keukenraampje haar hand op stak.

Ze was blij met haar huis. Ondanks dat het niet zo groot was. Bowie en zij waren er gelukkig en de buren waren behulpzaam.

Ze moest stoppen met al die negatieve gedachten. Het was haar gelukt om de afgelopen door te komen. Ze was gelukkig geworden ondanks haar struggles. Ze had Matthijs niet nodig.