Verloren

22

If you tell the truth, it becomes part of your past. If you lie, it becomes a part of your future

~~

Drie uur later lag Bowie op bed. Lilou nog niet want toen Matthijs en Bowie eten gingen maken was ze in slaap gevallen dus de ergste moeheid was wel verdwenen.

Ze lag op de bank en Matthijs zat naast haar. Ze twijfelde even maar verschoof toen een beetje naar hem toe en legde haar hoofd op zijn schouder.

Matthijs was aan de ene kant verbaasd maar ook weer niet. Na haar hele verhaal hadden ze geen ruzie meer gehad, en Lilou was altijd al dol op knuffels geweest. Vooral op die van hem.

Hij legde zijn arm om haar heen. Ergens haatte hij dit. Lilou voelde nu zo dichtbij maar er was niks tussen hen.

Ze bleven een tijdje in stilte liggen. 'Mats?' vroeg Lilou na een tijdje zachtjes. Matthijs was blij dat ze die naam weer gebruikte, hij had het gemist om hem uit haar mond te horen. 'Ja?' reageerde hij.

'Ik durf het niet te vragen' mompelde ze. 'Je mag alles vragen' antwoorde Matthijs. Ze zuchtte diep en ging rechtop zitten. Ze keek hem recht in zijn blauwe ogen aan en was even afgeleid.

'Ik begrijp het als je het niet wilt, maar kunnen we proberen te worden wat we waren?' vroeg Lilou het laatste deel van de vraag fluisterend.

Matthijs zijn hart stopte even. Wilde ze dit dan ook? 'Je bedoelt, wij samen?' vroeg hij verbaasd. Lilou knikte blozend.

'Heel graag Lou' stamelde Matthijs. Wat had hij hier op gehoopt. En nu eindelijk, hij was niet enige in deze wereld die nog steeds niet over zijn ex was.

Ze keek hem diep in zijn ogen aan en hij dacht verbazing en opluchting te lezen in haar ogen. Beide bogen langzaam naar voren tot hun lippen elkaar aanraakten.

De volgende paar minuten lieten de twee elkaar niet los. Beiden hadden 5 jaar gewacht tot dit moment. Beide hadden ze er gehoopt en gedroomt dat dit ooit nog een keer zou gebeuren. En nu was het eindelijk daar.

Nadat ze even terugtrokken en elkaar aankeken liet Lilou zich opgelucht tegen Matthijs zijn borst vallen. 'Sorry voor de bitch die ik was tegen je, het was de enige manier om mezelf voor te houden dat je een eikel was"   fluisterde ze voor zich uit.

Matthijs glimlachte. 'Ik kon nooit boos op je blijven eerlijk gezegd' bekende hij eerlijk. 'Je hebt ruzie met je vrienden hè?' vroeg hij toen.

Lilou's gezicht betrok. 'Ja' antwoorde ze. Dat was het enige wat ze nog niet had verteld. En met een reden. Ze wilde niet aan Matthijs vertellen hoe hard ze de waarheid had verdraaid over hem.

'Mag ik weten waarom?' vroeg Matthijs. Lilou dacht snel na. Als er iets was van de ruzie wat ze had geleerd was het wel dat de waarheid altijd uitkomt. Ook al duurt het 5 jaar. 'Ja, maar niet boos worden'

Matthijs was verbaasd maar knikte. 'Toen ik naar Italië kwam heb ik iedereen die in mijn leven kwam verteld dat mijn ouders en vriend me hadden gedwongen tot abortus, wat ik niet wilde en daarom was vertrokken' bekende Lilou.

'Ze wisten nooit dat je mijn ex was en kwamen er achter door dat artikel op internet. Ze herkenden Bowie en wilden de waarheid. En ik snap dat ze boos zijn, ik heb ze 5 jaar lang voorgelogen' eindigde ze haar verhaal.

Matthijs was even stil. Het deed hem pijn dat ze dat over hem had gezegd. Maar echt boos kon hij niet zijn. Ze had het al moeilijk genoeg.

Lilou bestuurde zijn gezicht. 'Je bent niet boos?' vroeg ze een beetje verbaasd. Ze vond dat hij het recht had om dat te zijn.