Verloren

28

'Ik ga even bij mama kijken oké, blijf maar even hier' vertelde Matthijs aan Bowie. Het was zaterdagmiddag en Lilou en Bowie waren al sinds gisteravond bij hem.

Matthijs en Bowie waren net samen aan het spelen. Lilou had de hele tijd op de bank gezeten maar was een paar minuten geleden naar zijn slaapkamer gelopen.

En nu wilde hij gewoon even weten wat ze was gaan doen of waarom ze weg was gegaan. Bowie knikte gehoorzaam en ging verder aan de puzzel die ze samen met Matthijs aan het maken was.

Lilou had de slaapkamerdeur dicht gedaan dus opende Matthijs zachtjes de deur. Daar zag hij Lilou als een klein hoopje liggen onder de dekens.

Hij liep naar de kant waar haar hoofd lag maar Lilou draaide gelijk om en verborg haar hoofd in het matras.

Bezorgd ging Matthijs op de bedrand zitten. 'Lou, wat is er?' vroeg hij. Het bleef even stil. 'Laat me' klonk het gedempt vanonder het kussen.

Matthijs zei even niks. 'Kan je me eerst vertellen wat er is?' vroeg hij hoopvol. Een diepe zucht was hoorbaar. 'Kan je me niet gewoon even laten'

'Ik wil je gewoon helpen Lou' zei Matthijs geduldig. 'Je hoeft je tijd niet aan mij te verspillen' klonk het zacht.
'Lou, ik wil dat het goed met je gaat. Ik verspil mijn tijd niet oké'

Lilou's lichaam begon zachtjes te schokken. Ze kwam omhoog en keek Matthijs met betraande wangen aan. Die trok haar in zijn armen waar ze haar tranen al helemaal niet meer kon inhouden.

Matthijs hield haar dicht tegen zich aan en zijn hand streelde kalmerend over haar rug. Het deed hem pijn om Lilou zo te zien maar hij was opgelucht dat hij er voor haar kon zijn.

Zo bleven ze een tijdje zitten. Tot Lilou weer rustig was en haar hoofd van Matthijs zijn schouder tilde. Ze veegde de tranen weg en keek hem aan en liet een waterig glimlachje zien.

'Ik voelde me gewoon rot over alles' mompelde ze. 'Ik heb zoveel mensen onnodig pijn gedaan' voegde ze er aan toe met zichtbare pijn in haar ogen.

Het was duidelijk dat ze zichzelf nog steeds niet had vergeven om de fouten die ze had gemaakt. 'Lou' begon Matthijs.

'Het is het verleden, alles is opgelost. Nu moet je gaan leren het achter je te laten' vertelde hij haar liefdevol. Want dat was wat hij wilde dat ze deed. Dit alles achterlaten en samen met hem en Bowie verderleven.

Ze keek hem vermoeid aan. 'Dat weet ik, het is alleen moeilijk om dat te doen' bekende ze. Even was ze stil. 'I-ik wil gewoon alles vergeten, opnieuw beginnen. Maar het blijft steeds hangen in mijn hoofd' snikte ze.

Matthijs trok haar weer tegen zich aan en zorgde dat ze weer kalmeerde. Hij liet zich in de kussens zakken en zo kwam Lilou op hem te liggen.

Langzaam werd haar ademhaling regelmatig. Voorzichtig trok Matthijs het dekbed over haar heen waarna hij stil bleef liggen.

De zachte maar hoorbare ademhaling van Lilou gaf hem een fijn gevoel. Nu ze hier zo bij hem lag besefte hij het nog beter. Ze hoorde weer bij hem.

Na alles wat er was gebeurt, na al die lange jaren. Jaren waarin hij alles had overdacht en al lang de hoop had opgegeven. Na al die tijd waren ze toch weer terug bij elkaar.

Hij had nauwelijks meer in de liefde gelooft. Maar dat was wel weer veranderd. Zelf in het begrip "soulmates" wilde hij nu geloven.

Want dat hij en Lilou na al die jaren weer samen waren dat kon je toch geen toeval noemen. Zoiets moest wel voorbestemt zijn.

De deur piepte en Bowie's hoofdje stak om de deuropening. 'Zachtjes, mama slaapt' fluisterde Matthijs naar haar. Hij wilde Lilou niet nu al wakker maken.

Zo zachtjes mogelijk liep Bowie naar de rand van het bed toe. 'Mag ik ook op het bed, ik zal zachtjes doen' beloofde Bowie fluisterend.

'Natuurlijk, kom maar' fluisterde Matthijs terug naar zijn dochtertje. Die had geen aanmoediging meer nodig en klom op het bed.

Ze nestelde zich onder de dekens en in Mattthijs armen. Ze lagen even in stilte. 'Ik hou van jou papa' fluisterde Bowie voor zich uit.

Een grote glimlach verscheen op het gezicht van Matthijs. 'Ik hou ook van jou lieverd' zei hij terug.

Bowie giechelde zachtjes. 'En je houd van mama' zei ze. Matthijs moest ook lachen. 'Ja, maar dat is nu geen geheimpje meer'

'Ik had toch gezegd dat mama je ook lief vond' merkte ze toen beidehand op. Matthijs lachtte. 'Zeker, maar dat wist ik toen nog niet'

'Ik vind het fijn dat jullie elkaar lief vinden, want ik vind jullie ook allebei heel lief' fluisterde het meisje. 'En wij vinden jou ook heel lief Bo' zei Matthijs terwijl hij dankbaar voor zich uitstaarde.

Zijn leven was compleet veranderd in korte tijd. Maar het was alles waard geweest. Hij streek een bruine pluk haar uit Lilou's gezicht en zag toen dat Bowie inmiddels ook in slaap was gevallen. Hij glimlachtte dankbaar en sloot toen ook zijn ogen.

Hierna komt de epiloog al guysss!!
En sorry voor de late update, was het weer eens vergeten🙈