Verloren

4.

Sometimes it's not the butterflies that tell you you're in love but the pain

~~

'Ik ga het wel missen op even alles over jou heen te kunnen gooien' bekende Matthijs aan Fleur.

Morgenochtend zou ze terugvliegen naar Turijn. Ze hadden het weer goed gemaakt maar Fleur had over een uurtje toch afgesproken met de jongen die Lorenzo bleek te heten.

'Dan bel je me toch gewoon' antwoorde Fleur. 'Weet ik, maar het is anders dan in het echt' zuchtte hij.

'Het komt wel goed Matt, ze gaat wel aardiger doen' stelde ze hem gerust. Want dat was waar Matthijs zich zorgen om maakte.

Elke keer als Lilou in de buurt of maar in zijn gedachten kwam ging zijn hart sneller kloppen.

Ondanks dat ze zich als een bitch tegen hem gedroeg was hij nog steeds hopeloos verliefd.

Hij kon haar niet uit zijn hoofd zetten, zelfs niet nu ze zich zo gedroeg richting hem.

Matthijs zijn telefoon trilde en hij pakte hem van tafel. Het was Lilou.

Lilou: Ik vraag dit omdat ik in redelijke stress zit en niet omdat ik het wil

U: ??

Lilou:De persoon die op Bowie zou passen is ziek en niemand anders kan dus zou je haar van school willen halen?

U:Prima maar waar is dat?

Lilou: *adres*

Lilou: Ik haal haar rond 5 uur. School is uit om 3 uur

U: Oké

'Ik moet Bowie halen uit school, de oppas is ziek' zei hij tegen Fleur. 'Dat is top, dan heb je eindelijk tijd met haar zonder Lou' zei die.

'Noem haar alsjeblieft geen Lou, ik moet dat uit mijn hoofd krijgen want elke keer als ik dat zeg flipt ze' smeekt Matthijs zijn zusje.

Die knikte. 'Ik moet gaan, zie je wel een keer' riep ze enthousiast waarna ze naar haar Lorenzo vertrok.

Matthijs zuchtte en stond ook op. Hij pakte zijn spullen vast want hij moest zo gaan trainen.

Niet dat hij daar zin in had. Hij was gespannen voor vanmiddag. Wat als Bowie hem niet leuk ging vinden of dat hij iets verkeerd zou doen.

Hij had niet eens een autostoeltje. De school was niet heel ver weg maar hij zou zeker niet met de bus gaan.

Dan maar een klein stukje zonder stoeltje besloot hij. Het zou vast wel goed gaan.

~•~•~•~•~

'Huh wat doe jij hier' vroeg Bowie verbaasd toen ze Matthijs zag staan. 'Mauro kwam mij halen' vervolgde ze.

'Weet ik maar hij is ziek. Je mag met mij, vind je dat goed' vroeg hij haar. Ze knikte vrolijk. 'Natuurlijk'

Hij bracht haar naar zijn auto en lette er goed op dat haar gordel goed vast zat. 'Mama mag dit zeker niet weten' glimlachte het meisje.

'Klopt, je kan wel een geheimpje bewaren toch' vroeg hij lachend. 'Ons geheimpje' knikte ze.

Matthijs voelde zich nog steeds een beetje ongemakkelijk. Het was zijn dochter maar hij wilde niks forceren.

'Waarom vind mama jou niet lief' verbrak Bowie de stilte. Matthijs startte de auto en zuchtte.

'Weet ik niet, ik zou het ook graag willen weten' bekende hij. 'Vind jij mama wel lief' vroeg ze.

Opnieuw zuchtte hij. 'Je vind mama lief hè' ging ze door. 'Soms' gaf hij toe. 'Maar ook dat is ons geheimpje oké'

Opnieuw knikte het meisje. 'Maar vond mama jou vroeger wel lief' vroeg ze door.

'Dat denk ik wel' was het antwoord van Matthijs. 'Maar waarom dan niet meer, je bent toch lief' vroeg ze zich hardop af.

'Heeft ze gezegd tegen jou dat ze me niet lief vond' informeerde Matthijs. 'Nee, maar dat merk ik gewoon' antwoorde ze.

Zijn auto was gestopt en ze gingen naar zijn appartement. 'Wil je wat drinken of eten' vroeg hij.

'Water' was haar antwoord. 'Of koffie' voegde ze er aan toe. Matthijs keek haar verbaasd aan. 'Ik lust niks anders'

'Je lijkt op je moeder, maar word het koffie of water' vroeg hij. Lilou dronk ook niks anders dan water en koffie.

'Water, en heb je lolly's' vroeg ze. Matthijs die net een beker water voor haar vulde knikte.

'Ik hou van lolly's' riep Bowie enthousiast. 'Ik ook' glimlachte Matthijs terwijl hij de pot met Lolly's uit één van de kastjes pakte.

'Dus nu lijk ik op jou en mama' glimlachte het meisje terwijl ze een lolly pakte.

'Je haar lijkt ook op dat van mama' vertelde hij kijkend naar haar bruine staart.

'Maar mijn ogen zijn dezelfde als de jouwe' zei ze de lolly in haar mond stekend.

'Dat klopt, je lijkt op ons allebei' zei Matthijs terwijl hij de beker met water op de tafel in zijn woonkamer zette.

'Jij hebt geen barbies hier zeker' vroeg ze terwijl ze om zich heen keek. 'Nee, speel je altijd met barbies' vroeg hij.

Ze knikte enthousiast. 'Ik dus niet' glimlachte hij. 'Zullen we samen barbie kijken, dat kan toch op de tv' stelde ze voor.

Matthijs had ondertussen zelf ook een lolly in zijn mond. 'Wil je dat' vroeg hij. 'Jaaaa' was Bowie's reactie.

Matthijs zette de tv aan en zocht op Netflix naar barbie. 'Die' zei ze wijzend naar 1 van de filmpjes.

Matthijs klikte hem aan en ging op de bank zitten. Bowie kwam naast hem zitten.

'Kijk die is Barbie, die is de leuksts' riep ze wijzend naar de blondine. 'En dat is Chelsea, zij is echt heel grappig' vertelde ze verder.

Gefascineerd keek Matthijs toe hoe zijn dochtertje zich verloor in de filmpjes.

Af en toe vertelde ze hem wat over een persoon. Matthijs wist er al veel van. Dat had hij dan wel niet gezegd maar Lilou dwong hem vroeger altijd mee te kijken naar Barbiefilms.

Hij vond het aan de ene kant geweldig dat ze zo op Lilou leek en aan de andere kant deed het hem pijn.

Hij werd continu aan haar herrinnerd op deze manier. Ondertussen had hij niet gemerkt dat Bowie steeds dichter naar hem toe was gekomen en nu tegen hem aanhing.

Toen hij dat zag verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Hij had een groot deel van haar jeugd gemist.
Het deel waar je leert wie je ouders zijn en je hecht aan hun. En hij was er niet geweest en dat haatte hij.

Hij had er dan misschien niet zoveel aan kunnen doen maar hij haatte het toch.

Ze waren eigelijk nog wildvreemden voor elkaar. En hoe bouw je een band op met je kind terwijl je pas in haar leven komt als ze al 4 is.

Er was waarschijnlijk niemand die het hem kon vertellen en sowiso mocht hij het niemand vertellen.