Verloren

12

Why can't you just tell me what you feel because how you act is confusing

~~~

'Wat doe jij hier?' vroeg Matthijs verbaasd toen hij de deur opendeed voor Lilou.

'Geef je telefoon' commandeerde ze hem. 'Wat is er?' vroeg hij. 'Geef je telefoon' herhaalde ze.

Matthijs pakte zijn telefoon van de bank en gaf hem Lilou die hem ontgrendelde aangezien hij zijn code nog steeds niet veranderd had.

Ze ging naar contacten en drukte op Fleurs naam. Haar vinger ging naar het groene bel icoontje en ze belde Fleur.

Hij ging een paar keer over en daarna nam Fleur op. 'Heyy Matt' begon ze enthousiast.

'Fleur, ik ben het Lilou' onderbrak ze haar. 'Huh, wat is er met Matthijs?' vroeg Fleur bezorgd.

'Matthijs is oké, je bent op date geweest met een Lorenzo toch?' checkte ze.

'Jaa, waarom?' vroeg ze verbaasd. 'En nu heb je nog contact?' vroeg Lilou door.

'Jaa ik heb hem net nog geappt, hij heeft nog niet gereageerd. Maar waarom?' vroeg Fleur verward.

'Fleur het spijt me maar ik ben net op een date met hem geweest. Ik wist niet dat hij het was maar ik zag jou appje. Hij zei dat je zijn zusje was. Toen heb ik hem verteld dat ik je kende en ben ik vertrokken' vertelde ze Fleur.

Het bleef stil aan de andere kant. 'Ben je daar nog Fleur?' vroeg Lilou. 'J-ja' klonk het zwak.

'Sorry Fleur, maar je moest dit weten' zei Lilou. 'J-ja dankje, mag ik Matthijs even?' vroeg ze.

'Ja natuurlijk' zei Lilou waarna ze Matthijs zijn telefoon terug gaf. Die had natuurlijk alles gehoord en was nu behoorlijk boos.

Hij had het hele verhaal al niet vertrouwt maar nu was hij echt boos. Hoe durfde die gast zijn zusje en Lilou  zo te bedriegen.

'Je had gelijk Matt' snikte Fleur. 'Ik wou dat ik geen gelijk had' zuchtte hij. 'Als ik hem tegenkom gaat hij dood'

'Nee Matt, ik was gewoon dom' snikte Fleur. Na een paar minuten te hebben gepraat hing hij op.

'Sorry, ik wist het niet' verontschuldigde Lilou zich. 'Het is oké, beter dat ze er nu achter komt dan over een paar maanden' zuchtte Matthijs.

'Alles oké met Bowie?' kon ze toch niet nalaten om te vragen. Matthijs zuchte. 'Ja, ze slaapt'

'Lilou? Waarom ben je echt weggegaan uit Nederland?' vroeg hij. 'Heb ik je al verteld' probeerde Lilou oprecht te klinken.

'Je liegt. Dat weet ik. En ik weet niet waarom maar ik zou het graag willen weten' sprak Matthijs haar tegen.

Het frustreerde Lilou dat hij haar door had. Het frustreerde haar nog meer dat ze maar een miliseconde had gedacht aan de optie hem de waarheid vertellen.

'Ik spreek de waarheid' zei ze. 'Ik ken je nog steeds Lou, je liegt' zei Matthijs, hopend dat ze toe zou geven.

'Je kende me een aantal jaar geleden, nu niet meer. En ik heet Lilou' ging ze tegen hem in.

'Dan niet, maar ik geloof je nog steeds niet' zuchte Matthijs gefrustreerd. 'Laat het! Het zijn niet eens jouw zaken' verweet ze hem.

'Matthijs zei niks. Hij wilde niet weer ruzie. Niet nadat hij Bowie had belooft dat niet meer te doen.

'Oh! Ga je me nu negeren?' vroeg Lilou. 'Ik wil geen ruzie' vertelde hij. 'Bowie vroeg me of wij misschien minder boos kunnen doen tegen elkaar. En dat vond ik een best goed plan' voegde hij er aan toe.

'Jajaa, dat verhaaltje van ik doe alles voor mijn kind zodat ze me hopelijk leuk gaat vinden' grijnsde Lilou sarcastisch.

Matthijs zweeg. Zijn hart deed pijn. Ze leek zo verschillend van de Lilou die hij kende. Ze leek alleen maar uit te zijn op hem te kwetsen.

Toch kon hij zijn mond niet houden. 'Als Bowie blij word van het feit dat wij minder of geen ruzie maken dan probeer ik dat. Zou jij ook moeten doen. Zou je een goede moeder maken'

'Dus ik ben geen goede moeder' riep Lilou beledigd. 'Niet als je zo'n simpele wens weigert te vervullen' antwoorde Matthijs gekwetst en boos.

'Jij. Jij bent ongeloofelijk' riep Lilou vol emotie. Ze was boos. Maar waarom eigenlijk.

Ineens besefte ze wat ze aan het doen was. Ze was boos op zichzelf en gooide dat eruit op Matthijs.

Iets wat hij niet verdiende. Maar het frustreerde haar dat hij alles zo op een rijtje had.

Lilou zuchte diep. 'Sorry, ik zal het proberen. Zie je morgen' mompelde ze haastig waarna ze het appartement verliet.

Vijf minuten later stond Matthijs op het balkon. Hij nam een hap frisse lucht en zuchte diep.

Hij was verbaasd dat ze ineens haar excuus aanbood en vertrok. Een seconde daarvoor was ze nog boos geweest.

Ze had weer gelogen, dat wist hij zeker. Hij geloofde haar reden niet. Ze wilde niet gewoon weg. Ze had een reden, dat moest wel.

Maar ze wilde het niet vertellen en dat deed pijn. Maar het was eigelijk ook logisch.

Ze hadden elkaar 5 jaar niet gesproken en maakten nu constant ruzie.

Matthijs hoopte wel dat haar excuus oprecht was. Dat ze echt minder ruzie zouden maken.

Waar eerst zijn wens nog was dat ze weer samen zouden komen had hij die hoop nu wel opgegeven.

Daarom hoopte hij nu maar op normaal contact. Een gesprek voeren zonder dat één van de twee boos werd. Dat was namelijk nogal een uitdaging geweest de afgelopen weken, vooraal voor Lilou.

Hij keek nog een keer de verlaten straat door. Het was donker en hij was moe. Toch besloot hij Fleur nog even te appen.

Matthijs: ben je oké?

Fleur: ja, dankje

Fleur: je had gelijk, ik zat fout

Matthijs: ik had gewild dat ik fout zat Fleur

Fleur: lieff😔 ik ga proberen te slapen, weltrusten😘

Matthijs: hou van je, weltrusten😘