Verloren

9.

Your smile is what makes me happy

~~~

'Je hebt nog steeds geen autostoeltje' lachte Bowie toen Matthijs haar gordel goed vastmaakte.

'Ik zal er straks een bestellen, maar het is nog steeds ons geheimpje toch?' vroeg hij.

Bowie knikte. Ze reden naar Matthijs appartement en Bowie vertelde over de zandtaartjes die ze had gemaakt met een vriendinnetje.

'Maar we gingen leren tellen tot 10 en dat kan ik al heel lang dus dat is saai' zuchtte ze. 'Ik kan al tot 50 tellen, wil je het horen?' vroeg ze toen.

Matthijs knikte bevestigend. Bowie begon bij 1 en was al snel zonder fouten te maken bij de 50.

Lachte klapte hij in zijn handen. 'Wanneer ben jij nou eigenlijk jarig?' vroeg hij zijn dochtertje.

'24 september word ik 5' zei ze. Natuurlijk had Matthijs wat gerekend en hij was inderdaad tot de conclusie gekomen dat ze in september of Oktober geboren moest zijn.

'Ik wilde dus een paard voor mijn verjaardag maar dat mocht niet' zuchte Bowie dramatisch.

Matthijs glimlachte. 'En toen mocht ik ook geen kat, hond of een konijn' voegde ze er aan toe. 'Want mama is allergisch'

'Maar ik mocht zelfs geen vis, maar daar kan ze toch wel tegen?' vroeg ze Matthijs.

Die knikte. 'Dat denk ik wel' zei hij. 'Maar wat voor vis wil je dan?' informeerde hij.

'Eentje met kleurtjes, of strepen' antwoorde ze. 'Misschien koop ik wel een vis' merkte hij op.

'ECHT! Ga je dat doen!' riep Bowie enthousiast. 'Zou je dat leuk vinden?' vroeg hij lachend.

'Jaaaaa! Gaan we er nu één kopen?' vroeg ze. 'Ik vind het goed' was zijn antwoord.

Hij parkeerde zijn auto op zijn gebruikelijke plek. Hij wist een dierenwinkel die in de buurt was, dat stukje konden ze wel lopen.

Een paar minuten later stond Bowie voor een groot aqarium. 'Hallo, kan ik jullie helpen?' vroeg een wat oudere man. Hij had Matthijs overduidelijk herkent want hij had nogal gestaard maar blijkbaar besloot hij toch profesioneel te blijven.

'Zij hier wil een vis, of zelfs twee' vertelde Matthijs de man. 'En weet je al welke je wil?' vroeg de man aan Bowie.

'Die' zei Bowie wijzend naar een vis met strepen. 'Mag ik er echt twee?' vroeg ze toen voorzichtig aan Matthijs.

Die knikte. 'Dan ook die' zei ze wijzend op een voornamelijke gele vis. 'Hebben jullie al spullen?' vroeg de man verder.

Matthijs schudde zijn hoofd. 'Als we eerst wat spullen zoeken dan zal ik ze straks voor je uit het water halen' glimlachte de man.

~~

'Welke is nu Ariël en welke Dory?' vroeg Matthijs toen hij en Bowie voor het kleine aqarium stonden.

'Met de spreepjes is Ariël en de gele is Dory' legde Bowie hem uit. 'Je moet ze wel eten geven hé' zei ze streng.

'Natuurlijk! Ik kan heel goed op vissen passen' grijnsde hij. 'Had jij vroeger vissen?' informeerde ze.

'Nee, maar mijn neefje had ze wel' vertelde Matthijs. Twee minuten later was Lilou er al weer om Bowie op te halen.

Iets waar Matthijs van baalde. Als hij met Bowie was dan was het ook gezellig. Maar als Lilou kwam kreeg ze het voor elkaar om het te verpesten.

'Mamaaaa! Papa heeft vissen gekocht, kom kijken' riep het vierjarige meisje vrolijk.

Lilou haar ogen stonden donker toen ze Bowie volgende naar de woonkamer. Op een kast stond het aquarium waar Ariël en Dory rondjes zwommen.

Matthijs zat ondertussen op de bank en kreeg een dodelijke blik toegeworpen.

Ze keek even snel naar de visjes. Daarna keek ze Matthijs aan. 'Kunnen wij even praten?' kwam er nogal dwingend uit terwijl ze naar de keuken liep.

Gespannen stond hij op en volgde hij haar. Toen hij haar volgde keek ze hem boos aan. 'What the fack' bracht ze uit.

'Wat heb ik nu weer fout gedaan' zuchte hij gefrustreerd. 'Vissen! Waar slaat dit op' was Lilou's reactie.

'Die wilde ze voor haar verjaardag, en aangezien ik die al 4 keer heb gemist vond ik dat ze recht had op een cadeautje' verdedigde hij zichzelf.

'Wat denk jij! Dat dingen kopen voor haar je gaat helpen aan een goede band!' riep Lilou.

'Lou rustig alsjeblieft' probeerde Matthijs. Hij had liever niet Bowie hun ruzie zou horen.

'Ik heet Lilou!' riep ze nu nog bozer. 'Lilou dan! Ze vertelde me gewoon dat ze eerst een paard wilde en dat ze dat niet mocht van jou. En ook geen hond, kat of konijn' vertelde hij haar.

'Je weet dat ik allergisch ben, doe niet alsof ik een slechte moeder ben' siste ze hem toe.

'Dat heb ik niet gezegd, ze zei dat ze ook geen vissen mocht. En toen dacht ik dat ik ze maar zou kopen' legde hij haar uit.

'Het slaat gewoon nergens op' riep Lilou. Matthijs had zich rustig gehouden maar voelde zich nu boos worden. 'Weet je wat nergens op slaat?'

'Dat jij doet alsof ik alles fout doe. Ik ben niet degene die het uitmaakte, van de aardbodem verdween en een kind achterhoud voor haar vader' riep hij nu boos.

Ze moest niet zo kinderachtig doen. Deze situatie was niet gekomen door hem maar door haar. En hij was er klaar mee steeds de schuld te krijgen.

'Ik weet dat ik het uitmaakte maar als jij je niet zo stom gedraagt dan is alles goed' verweet Lilou hem.

'Nee natuurlijk is het mijn schuld' mompelde Matthijs waarna hij terug naar de woonkamer liep waar Bowie naar haar visjes aan het kijken was.

'Waarom schreeuwden jij en mama?' vroeg ze. 'We zijn een beetje boos op elkaar' zuchte Matthijs.

'Waarom dan?' vroeg ze door. 'Ze vind me gewoon niet zo lief, maar het komt wel goed hoor' verzekerde hij zijn dochtertje.

'Ik vind je wel lief' glimlachte Bowie waarna ze haar armen om Matthijs zijn benen sloeg.

'Ik jou ook' glimlachte hij terug. 'En je vind mama lief' fluisterde Bowie. 'Een beetje, maar dat is ons geheim' zei hij terug.

'Bowie wij gaan' klonk Lilou's stem koud. 'Ben je boos?' vroeg Bowie haar moeder.

'Nee, alleen moe' zuchte die. 'Je mag niet liegen' zei het meisje bijdedehand terwijl ze met haar handen in haar zij ging staan.

'Bo! We gaan' zei Lilou geïrriteerd. 'Je mag niet liegen' herhaalde Bowie haar boodschap.

'Oké, ik ben boos. En nu gaan we naar huis' gaf Lilou toe. 'Waarom ben je boos?' vroeg Bowie nu.

'Omdat jij zo zeurt' klonk het kortaf. Matthijs gaf Lilou nu een boze blik. 'Je bent vijventwintig, gedraag je ook zo' zei hij.

Daarna zakt hij voor Bowie neer. 'Mama is niet boos op jou' zei hij toen hij de verdrietige blik in haar ogen zag.

'Doe maar gewoon lief, dan komt het goed' verzekerde hij haar. Bowie sloeg haar armpjes om Matthijs heen.

'Dankjewel voor de visjes, en goed voor ze zorgen' fluisterde het meisje. 'Bowie we gaan' zei Lilou.

Nu maakte ze zich los uit de knuffel en verliet met haar moeder het appartement. Matthijs verdrietig achterlatend.