Verloren

18

I miss the way that you miss me
Now you don't miss me anymore, mh-mh
I wish I had a time machine
Just for a taste of how it used to be
I miss the way that you miss me
Now you don't miss me anymore, mh-mh

Ilse de Lange en Micheal Schutte
Wrong direction

~~~

Matthijs stond de volgende vermoeid op het trainingsveld. Zijn gedachten hadden hem gisteravond niet meer met rust gelaten.

Het schuldgevoel over de val van Bowie was nog steeds sterk aanwezig. Maar afgelopen nacht kon hij niet stoppen met nadenken.

Hij bleef maar theorieën verzinnen over Lilou's vertrek en haar wil om Bowie geheim te houden.

Hoe later het werd hoe onzinniger de theorieën werden. En dat nadenken had hem precies niks opgeleverd. Behalve dat hij moe was.

Hij gaapte nog een keer wat hij was ook nog niet echt goed wakker. 'Slecht geslapen?' informeerde Manuel. 'Vooral kort' antwoorde Matthijs.

'Maak je niet druk Matt, ze was gewoon geschrokken' zei Manuel die zijn vriend wel kende en ook wist waar hij zich zorgen om maakte.

'Jij bent niet degene die met haar zit' mompelde Matthijs terwijl hij bukte om zijn schoen aan te trekken.

'Heb je een punt' zei Manuel terwijl ook hij zijn schoenen aantrok. Een paar minuten later stond het hele team van Juventus op het trainingsveld.

Matthijs gaapte nog een keer en kreeg een strenge blik van de trainer toegeworpen. Die dacht natuurlijk dat hij te laat was gaan slapen.

~~~

Met een gefakete glimlach vertelde Lilou de bezoekers van Pallazo Madama over het kunstwerk dat ze zagen liggen achter het glazen schermpje.

Bowie had dankzij de pijnstillers helemaal geen last van haar arm. En aangezien het haar linker was en ze met rechts schreef wilde ze naar heel graag weer naar school.

En dus mocht dat ook weer. Na schooltijd zou ze naar Milena gaan. Die had nog steeds niet gereageerd nadat ze haar gisteravond had gebeld maar Lilou schatte in dat ze naar een feestje was geweest.

Milena was een echt feestbeest en werkte flexibel omdat ze haar eigen bedrijf had. Ze was weddingplanner en op de dagen dat ze geen bruiloft had feeste ze flink.

Ondertussen beantwoorde Lilou wat vragen en ging ze verder met de rondleiding die vandaag aardig wat energie kostte.

Ze had weinig geslapen en zich veel zorgen gemaakt. En de groep van die ochtend was een middelbare schoolklas. Die waren altijd wat lastiger aangezien ze het niet altijd even intressant vonden.

Haar telefoon trilde in haar zak maar ze liet hem zitten. Onder werktijd kon ze niet op haar telefoon.

'Deze steen komt van 1 van de eerste gebouwen in Turijn. Een brand in 1869 verwoeste het gebouw en dit is één van de weinige dingen die nog over zijn' vertelde ze de tieners. Ze zag wel dat het de meeste niet boeide maar twee leerlingen vooraan lette op en daar deed ze het dan voor.

Zelf vond ze geschiedenis erg intressant. Niet voor niks studeerde ze het toen ze Nederland verliet. Het maakte haar blij dat er nog jongeren waren die haar mening deelde.

Een halfuur later had de groep het museum verlaten en had Lilou een halfuurtje pauze. Ze liep naar de kleine kantine en zette  een kop koffie voor zichzelf. Die had ze wel nodig na vanacht.

Daarna zakte ze op de grijze bank en haalde haar telefoon uit haar kontzak. De appjes die ze had gekregen waren van Milena

Milena: heeyy, je had gebeld. Is er iets? Ik was aan het feesten vandaar dat ik niet reageerde