Verloren

Epiloog

2 jaar later

'Papaaaaa' riep de inmiddels zevenjarige  Bowie toen ze de slaapkamer van haar ouders in kwam rennen.

'Sttt Yaëll slaapt net' fluisterde hij doelend op het 3 weken oude meisje in zijn armen. 'Oh, sorry' fluisterde ze terug.

'Geeft niet schat, maar het duurde even voordat ze wilde slapen dus het zou fijn zijn als ze ook even niet meer wakker werd' legde Matthijs uit.

Bowie kwam een paar stappen dichterbij en bewonderde haar zusje. Nadat Matthijs en Lilou twee jaar samen waren ontdekte Lilou dat ze zwanger was.

Ze was best wel gespannen geweest toen ze het Matthijs moest vertellen maar die was dolgelukkig geweest. De hele zwangerschap had hij haar nog liever behandelt dan hij normaal deed.

En sinds Yaëll was geboren was hij helemaal verliefd op het kleine meisje dat overigens extreem op Matthijs leek.

Matthijs zakte op de rand van het bed neer zodat Bowie haar zusje ook kon bekijken. 'Ze is lief hè papa' fluisterde Bowie.

Ook zij was dolgelukkig met haar kleine zusje. De eerste week had ze het wat onwennig gevonden maar immidels was ze helemaal gewend aan het kleine wezentje.

'Net zo lief als jij bent' glimlachte Matthijs. 'Maar ik moest je halen van mama want ik moet naar school' reageerde Bowie.

'Oh, ga je schoenen maar aantrekken dan' reageerde Matthijs terwijl hij opstond om de slapende Yaëll in haar wiegje neer te leggen.

Bowie rende de kamer al uit. Het meisje had anderhalf jaar geleden een klas over mogen slaan. Iets wat zorgde voor meer aansluiting met klasgenoten en meer uitdaging in de lessen.

Nog steeds had ze nauwelijks moeite met school en leerde ze graag. Slim was en zou het meisje wel blijven. Ze ging ontzettend graag naar school en daarom lag het nooit aan haar maar eerder aan Lilou of Matthijs als ze te laat bij school kwamen.

Matthijs sloot de slaapkamerdeur en liep naar de woonkamer waar Lilou op de bank lag en door Tiktok zat te scrollen.

'Ik breng Bowie even weg, Yaëll ligt te slapen' zei Matthijs toen hij een kus op haar voorhoofd drukte en terugliep naar Bowie.

'Je hoeft niet te trainen vandaag toch?' vroeg Lilou. Matthijs schudde zijn hoofd. 'Nope, ik moest nog minstens 2 dagen rusten van de arts'

Tijdens de wedstrijd van gisteren was hij flink door zijn enkel gegaan en dat had een flinke zwelling achtergelaten. Daardoor had hij de wedstrijd niet af kunnen maken.

Stiekem was hij best blij met deze verplichte rust want dat betekende meer tijd met zijn gezin. 'Mooi, dan heb ik je de hele dag voor mezelf' grijnsde Lilou die deze gedachte deelde.

Matthijs lachtte en trok snel zijn schoenen aan en pakte nog snel de autosleutels van een plank. 'Doei mama' riep Bowie vanaf de gang waarna ze de deur al opende.

'Veel plezier lieverd' riep Lilou nog terug maar dat hoorde ze al niet meer.

Terwijl ze door Tiktok bleef scrollen voelde ze zich intens gelukkig. Nooit had ze gedacht ooit nog een gezin te vormen met haar grote liefde.

Maar was hij de vader van haar beide kinderen. Het maakte haar zo gelukkig om hem te zien met Bowie en Yaëll.

Soms voelde ze zich ineens schuldig dat Bowie haar eerste jaren zonder vader had moeten doorbrengen. Maar  toen ze dat aan Bowie had verteld vond die het stom. 'Papa is er nu, en ik hou van jou en papa' waren haar exacte woorden geweest.

Ze zou nooit vergeten hoe Matthijs Yaëll in zijn armen hield toen ze net geboren was. De tranen hadden in zijn ogen gestaan, zo ongelovelijk blij was hij.

En nog steeds als ze hen samen zag was duidelijk hoe trots hij was. Ze kon zich echt geen betere vader voorstellen dan hij. Ze wist dat hij gelukkig was.

Want minstens 2x per dag hoorde ze dezelfde uitspraak. 'Mijn meisjes' fluisterde hij dan, je hoorde de trots dan in zijn stem doorklinken.

Ze werd in haar gedachten gestoord door het huilen van Yaëll. Het meisje sliep s'nachts veel beter dan Bowie had gedaan. Maar overdag sliep Yaëll nauwelijks, en ze leek alleen in haar wiegje liegen te haten.

Lilou besloot haar er daarom maar uit te halen, ze had nu even geen zin om naar het huilen te luisteren. Daarom stapte ze van de bank af en liep het kamertje.

'Hey mopjee, wil je weer eens niet alleen zijn?' vroeg Lilou. Niet dat ze reactie verwachte. Voorzichtig tilde ze  het meisje uit haar wiegje en drukte haar tegen zich aan. Bijna gelijk hield het huilen op.

Ze streelde over de zachte blonde haartjes en liep weer naar haar plekje op de bank. Daar ging ze weer zitten en bewonderde ze het kleine meisje in haar armen.

Na de geboorte van Bowie had ze zich ongelovelijk dubbel gevoelt. De mensen om haar heen hadden heel goed voor haar gezorgt maar ze miste haar moeder en vooral Matthijs enorm.

Nu was haar moeder dezelfde dag als dat Yaëll was geboren nog naar Italië gevlogen samen met Justin en zijn vriendin Lola.

Alles was weer goed met Milena en Mauro dus die waren ook langs geweest. En het belangrijkste natuurlijk, Matthijs was er.

Letterlijk want de deur ging open en Matthijs was weer terug. 'Vond mevrouwtje haar bed weer eens niet goed genoeg?' vroeg hij doelend op Yaëll.

'Mama is the place to be Mats' grijnsde Lilou naar haar vriend die naast haar kwam zitten op de bank. 'Dat ben ik met haar eens' grijnsde die.

Lilou schoof in zijn armen en genoot van het veilige gevoel dat ze kreeg. Bij Matthijs was ze thuis, met hem was ze compleet.

Ze zag hoe hij zijn vinger om één van de kleine vingertjes van Yaëll legde en glimlachte. Ze legde haar hoofd op zijn schouder.

Matthijs drukte een kus op haar achterhoofd en fluisterde zacht:' mijn meisjes'

Lilou voede zich overspoelt met liefde. Dit was haar plek, haar thuis. Ze zou nooit meer zonder Matthijs, Bowie en Yaëll kunnen. Maar ze wist dat ze ook nooit meer zonder zou hoeven leven. Daar zou ze voor zorgen.

Want als ze iets wist van de afgelopen jaren dan was het dat er altijd een betere oplossing is dan je geliefden te verlaten.

Nooit zou ze bereid zijn Matthijs te verlaten. Nooit zou ze Bowie en Yaëll zo'n geweldigde vader afpakken. Dit was waar zij en haar meiden hoorden. Bij de man die hun de meest onvoorwaardelijke en oneindige liefde zou geven. Dit was hun thuis.....  voor altijd.

Ruim een week te laat maar here it is, de allerlaatste update. Volgende week volgt er dankwoord en een update over mijn boeken. Kusjess😘