Verloren

17

When you are hurt I blame everyone for it, just because im scared one day you will be so hurt that I'll lose you too

~~~

Zo snel als ze kon rendde Lilou van de tramhalte naar het ziekenhuis. Na wat rondvragen wist ze waar ze moest zijn en even later gaf ze Bowie een voorzichtige knuffel.

Het meisje zat op het ziekenhuis bed en haar arm lag er wat scheef bij. Lilou gaf Matthijs een boze blik.

Ze was boos. Als hij beter op Bowie had gelet was ze niet gevallen en was haar arm nu niet gebroken.

Ze drukte nog een kus op Bowie's haren en liep toen naar Matthijs. 'What the hell!'' fluisterde ze boos. 'Kan je niet gewoon opletten?'

'Ze rende voor me de trap af en struikelde, daar kan ik niet veel aan doen. Denk je dat ik dit leuk vind?' vroeg hij verontwaardigd.

Hij was ontzettend geschrokken. Ook baalde hij van het feit dat Lilou nu weer boos op hem zou zijn. Dat was ze waarschijnlijk nog steeds nadat hij het aan Frenkie had verteld.

'Opletten, dat is het minste wat je ian doen! En je mond houden als ik het vraag' verweet ze hem.

'Het is niet papa's schuld hoor mam' waren de woorden van Bowie die met een pijnlijk gezicht op het ziekenhuis bed zat.

Lilou zuchtte en draaide haar hoofd weer naar Matthijs. 'Dat hele ding over mijn mond houden sloeg nergens op. Ik hoef me toch niet te schamen voor het feit dat ik een kind heb?' zei hij.

Hoe kon ze dit uitleggen. Dat als haar vrienden de waarheid hoorden ze zouden beseffen dat ze ruim 5 jaar tegen hen had gelogen.

En hoe ging ze hem vertellen dat die ene persoon er niet achter mocht komen. Dat ze dan een serieus probleem had. Ze kon het hem niet vertellen.

'Niet iedereen hoeft het te weten. Hou er gewoon over op' zei ze daarom. 'Wat je wilt, over een kwartiertje mag ze naar gipskamer' deelde hij nog mee.

Lilou zei niks en liep terug naar het ziekenhuisbed en trok Bowie voorzichtig tegen zich aan.

Ze voelde zich rot. Ze was gewoon geschrokken. En dat uitte zich in allemaal verschillende emoties die niet echt positief waren.

Ze wilde niet boos zijn maar op een rare manier was dat het enige wat ze elke keer liet zien.

En de angst om Bowie te verliezen was te groot. Dan zou ze haar tweede grote liefde moeten verliezen en daar zou ze niet klaar voor zijn.

'Het is niet papa's schuld mama, je moet niet boos zijn' zei Bowie met een zacht stemmetje. Ook zei was duidelijk geschrokken maar gelukkig begon de pijnstilling enigsinds te werken.

Matthijs hoorde het aan en glimlachte. Hij voelde zich ergens wel schuldig maar dit liet hem wat beter voelen.

Het woordje papa voelde goed. Aan het begin was hij bang dat ze hem niet leuk zou vinden of zou hem zou zien als een indringer.

Tot nu toe had ze het tegendeel laten zien. Hun band voelde goed en hij had die angst wel laten gaan.

●●●●●

Voorzichtig sloeg Bowie haar armen om Matthijs heen. Haar linkerarm zat in roze gips en hing in een mitella.

'Het geeft niet hè, ik viel daar kon jij niks aan doen' vertelde ze hem. Matthijs glimlachte nog een keer en knikte. 'Ik weet het'

Lilou stond op een klein afstandje. Ergens kreeg ze een blij gevoel. Ze kon niet ontkennen dat Matthijs en Bowie zo samen zien haar blij maakte.

Dit was wat ze vroeger wilden. Ze zou pas aan kinderen beginnen als ze zeker wist dat ze samen zou blijven met hun vader en ze een goed leven kon bieden.