Verloren

23

Find the courage to tell the truth and watch you life transform

~~~

'Mama' fluisterde Lilou zacht toen haar moeder de telefoon opnam. Het was de volgende ochtend en ze had zich ziekgemeldt op haar werk.

En toen had ze besloten haar moeder te bellen. Ze moest het nu weten. Bowie was net door Matthijs op school gebracht en nu zat hij aan de andere kant van de bank. De telefoon stond op luidspreker.

'Lilou?' klonk de trillende stem van haar moeder die Mariëlle heette. Ze kon niet geloven dat ze haar dochter aan de lijn had.

'Ja mama, maar je moet naar me luisteren' begon Lilou haastig. 'Waar is papa?' vroeg ze er achter aan. 'Boven, op zijn werkkamer. Ik ga hem halen' ratelde Mariëlle gelijk.

'Nee, mama nee!' riep Lilou. 'Ik wil je alleen spreken' zei ze. Ze beet gespannen op haar lip. 'Ik loop even naar het parkje dan' zei haar moeder verbaasd maar gewillig. Ze zou er veel voor over hebben om weer contact te hebben met Lilou.

'Luister mama, wat ik je nu ga vertellen ga je misschien niet geloven, of niet willen geloven. Maar ik beloof dat ik de waarheid spreek' zei Lilou terwijl haar handen beefden.

Ze beseft heel goed dat ze het huwelijk van haar ouders ging verpesten als haar moeder het geloofde. 'Ik luister Li' zei Mariëlle gespannen.

'Ik ben vertokken met een reden, ik kon niet meer hier zijn' begon ze haar verhaal. Haar moeder luisterde zwijgend mee.

'I-k weet niet hoe ik dit moet zeggen mam, j-je gaat me haatten' zei Lilou stotterend. 'Vertel het me Li, alsjeblieft' smeekte haar moeder.

Lilou keek even naar Matthijs en die gaf haar een bemoedigende blik. Ze haalde heel diep adem en opende toen haar mond.

'P-papa heeft me misbruikt' zei ze met tranen in haar ogen. Ze waren er uit. Haar moeder wist het. Maar zou ze het ook geloven?

'Li? Dit meen je niet?' reageerde Mariëlle verslagen. Ze wilde haar dochter niet geloven, hij zou dat toch nooit doen. Maar waarom zou Lilou dit verzinnen. Haar gedachten schoten twintig kanten op.

'Sorry mam, ik wilde dat het verzonnen was' zuchtte Lilou terwijl een traan vanuit haar ooghoek over haar wang liep.

'Hoelang al?' vroeg haar moeder toen. '1 jaar voor de verhuizing ongeveer' antwoorde ze.

Mariëlle zat op een bankje in het park. Haar mond stond open van verbazing. Haar man had zijn bloedeigen dochter misbruikt en daarmee haar bedrogen. Tranen rolden over haar wangen.

'Mama? Geloof je me?' vroeg Lilou met nog steeds trillende handen. 'Ja' bracht haar moeder schor uit. 'Ik geloof je'

'Maar ik kan niet terug naar huis, ik kan niet naar pa..' snikte ze. 'Justin weet het al mam, hij is naar zijn vriendin. Misschien kan je hem zo bellen' stelde Lilou voor. Ze was opgelucht dat haar moeder haar geloofde.

'D-dankje, ze woont niet zo ver. Ik ga wel lopen' zuchtte haar moeder. 'Het spijt me zo mama' mompelde Lilou met een gebroken stem.

Ze haatte zichzelf. In nog geen vierentwintig uur had ze haar broer en haar moeder gebroken. En dat allemaal omdat ze het zelf niet meer trok.

Matthijs zag dat Lilou het moeilijk had en schoof naar haar toe. Zacht pakte hij haar hand en hield hem vast. Ze gaf hem een glazig glimlachje.

'Het is oké liefje, w-wat hij deed was niet goed' zei Mariëlle sterker dan ze zich voelde.

'Ik ben bij het huis van de vriendin van Justin. Is het goed als ik je straks weer bel?' vroeg ze.

'Is goed, ik hou van je mama' fluisterde Lilou. 'Ik hou ook van jou liefje, oneindig' zei Mariëlle met een hoorbare trilling. Daarna hing ze op.

Vermoeid zakte Lilou tegen Matthijs aan. Ze was kapot. Ze voelde zich verschrikkelijk. Ze had een huwelijk verpest. Haar moeder en broer geruïneerd, en het voelde niet goed.

Ze zaten een tijdje in stilte tegen elkaar aan. Beide in gedachten. Na een tijdje verbrak Matthijs de stilte. 'Ik moet eigelijk zo trainen, maar ik kan afzeggen als je niet alleen wilt zijn'

'Ga maar, hij is nu toch in Nederland en kan me dus niks maken' zei Lilou. Ze wilde niet dat hij hier bleef. Ze snapte ook helemaal niet dat hij dit allemaal voor haar deed. Ze verdiende het om alleen gelaten te worden.

'Oké, maar beloof me dat je hier blijft. En belt als er wat is' zei Matthijs. Het voelde niet goed om weg te gaan.

Diep vanbinnen wilde hij haar de komende tijd niet alleen laten. Hij had haar zo gemist. Ondanks de situatie voelde het goed om voor haar te zorgen.

'Belooft, ga nou maar' glimlachte Lilou. Hij stond op pakte zijn spullen en was binnen 10 minuten vertrokken.

~~

Een paar uur later zaten ze samen op de bank. Matthijs had getraint en was zo snel mogelijk weer terug gekomen.

'Mats?' klonk Lilou's stem vragend. 'Wat is er?' vroeg die. 'Ik snap het niet, waarom haat je me niet'

'Ik bedoel je hebt er alle reden toe, ik heb je focking gedumpt met iets wat niet eens waar was' voegde ze er aan toe.

'Ik was inderdaad boos maar ook verdrietig en verbaasd. Ik begon te geloven dat het waar was maar dat praatte anderen weer uit mijn hoofd. En later dacht ik toch wel dat ik iets had fout gedaan. Maar ik kon je niet vergeten, wat geloof me als het kon had ik dat wel gedaan' vertelde Matthijs.

Lilou stond op en ging voor hem staan. 'Ik heb die avond glashard gelogen Mats, het spijt me' zuchtte ze. 'Het is oké Lou' vertelde Matthijs haar.

'Nee. Het is niet oké' ging ze tegen hem in. 'Mats kijk me aan' zei ze terwijl ze op haar knieën voor de bank zakte.

Aarzelend keek Matthijs haar aan. 'Beloof me dat je nooit zul geloven dat je egoïstisch bent. Je bent juist bezig met anderen en niet met jezelf, ik was de egoïst niet jij' vertelde ze hem.

Matthijs voelde de tranen in zijn ogen branden. Hij wist niet waarom maar dit maakte hem emotioneel. Misschien was het omdat ze hem eindelijk vertelde dat het niet zijn fout was geweest.

Het was gewoon iets wat hij nooit was vergeten en wat hem nog steeds pijn deed. Die woorden hadden hem kapot gemaakt soms.

Lilou zag het en sloeg haar armen om hem heen. 'Het spijt me zo Mats, van alle dingen die ik kon zeggen gebruikte ik hetgene wat het minst waar was' mompelde ze tegen zijn schouder.

Matthijs vocht om zijn tranen in te houden. Hij wilde niet huilen bij Lilou. Hij was sterker dan dat.

'Het is oké Lou, echt waar' fluisterde hij schor. De twee lieten elkaar een tijdje niet los maar genoten van de omhelzing.

Ondanks alle pijn, verdriet en angst die aanwezig was op dit moment waren beide toch gelukkig. Ze hadden eindelijk weer elkaar.

'Bowie moet zo opgehaald worden' mompelde Lilou. 'Gaan we samen?' stelde Matthijs voor.

Lilou tilde haar hoofd op en keek hem lachend aan. 'Oké, lets go dan maar' zei ze waarna ze gelijk opstond.

Toen ze 10 minuten later samen in de auto zaten pakte Matthijs zachtjes Lilou's hand beet.

De glimlach die ze hem schonk gaf hem weer kriebels. Ze was weer van hem. 'Dit is letterlijk waar ik van heb gedroomt' mompelde ze terwijl ze haar vingers verstrengelde met die van Matthijs.

Hij keek haar vragend aan. 'Wij, samen. Halen ons kindje op. Dat vind ik gewoon iets heel moois' verklaarde ze.

Haar woorden gaven hem een gelukkig gevoel van binnen. 'Dan moeten we dat vaker doen' glimlachte hij.