Verloren

20

I may not be psyically alone...

But mentally there is no one in sight..

~~

'Ik ga niet liegen over Bowie!' riep Matthijs. 'Als het later uitkomt ben ik weer de leugenaar, ik schaam me niet voor haar' voegde hij er aan toe.

'Alsjeblieft Matthijs!' smeekte Lilou hem. Ze probeerde hem zover te krijgen dat hij zou vertellen dat Bowie gewoon een dochtertje van vrienden was als er journalisten naar gingen vragen na de wedstrijd van morgen.

'Het is belangrijk voor me' zei ze. 'Waarom is het belangrijk voor jou dat ik moet liegen over mijn eigen dochter?' vroeg Matthijs haar ongelovig.

'Ik kan het je niet uitleggen maar je moet me geloven, het is belangrijk' smeekte ze hem wanhopig.

'Ik ga niet liegen, maar ik zal ze vertellen dat het privé is en dat ik er niet over wil praten' antwoorde Matthijs.

Lilou zuchtte diep. Dit was niet wat ze wilde maar het was beter dan dat hij alles zou vertellen.

'Maar wat is er aan de hand Lou? Ik wil je helpen als het nodig is' bood Matthijs aan. 'Het is nogsteeds Lilou en ik kan het zelf wel aan' snauwde ze hem toe.

'Je lijkt anders wel wanhopig, maar je moet het zelf weten vond hij. 'Kom Bo, we gaan weer naar huis' zei Lilou tegen Bowie die voor het aquarium stond.

Ze liep naar haar moeder toe. 'Wanneer zie ik papa weer?' vroeg ze. 'Maandag' antwoorde Lilou. 'Huh, dan ga ik altijd naar Mauro' zei het meisje verbaast. 'Nu niet' was Lilou's simpele antwoord waarna ze Bowie met zich mee trok.

Het was de dag nadat het bericht was geplaatst. Vandaag had hij nog een training gehad en natuurlijk hadden ook zijn teamgenoten het gehoord.

Hij had ze toen al verteld dat het privé was. Dat was hij ook van plan aan de journalisten te vertellen maar hij hoopte door dat even niet te zeggen tegen Lilou dat ze hem misschien zou vertellen wat er was.

Want opnieuw deed ze alsof de wereld verging terwijl hij het toch niet echt heftig vond.

Er moest een reden zijn. Waarom zou ze anders zo in paniek raken. Op deze manier komen haar ouders het waarschijnlijk te weten maar die weten dan toch niet waar ze precies woont.

En als ze die niet wil zien kan ze dat ook gewoon zeggen. Dus dat zou het probleem niet kunnen zijn.

~~

Vermoeid zat Lilou op de bank. Ze was kapot en verdrietig. Ze had ruzie met twee van haar beste vrienden. En ook haar andere vrienden hadden het inmiddels gehoord en ook zij waren boos.

En Lilou kon het ze niet eens verwijten. Ze hadden het volste recht om boos te zijn. Zij was diegene geweest die haar vrienden 5 jaar had voorgelogen.

Dus natuurlijk snapte ze dat ze boos waren. Alleen ze wilde het uitleggen, maar daar kreeg ze de kans niet voor.

Ze hadden haar geblokkeerd en als ze langs kwam dan kreeg ze te horen dat ze moest verdwijnen.

Lilou voelde zich eenzaam. Ze had niemand meer nu. Niemand om alles mee te delen, geen oppas meer voor Bowie. Geen mensen meer om helemaal mee stuk te gaan. Ze was nu echt iedereen kwijt.

Bowie zat op de grond met een puzzel. Naast Barbie's was het meisje ook dol op puzzels. En aangezien ze ook nogal slim was kon ze al wat moeilijkere puzzels maken.

Het meisje keek eens naar haar moeder die glazig voor zich uit zat te staren. 'Waarom ben je verdrietig mama?' vroeg ze.

Lilou keek op en zuchtte diep. 'Niks liefje' verzekerde ze haar dochter. 'Er is wel wat mama' hield Bowie vol.

Lilou zuchtte. Het meisje was niet alleen slim maar leek soms ook dwars door je heen te kunnen kijken. Ze vroeg zich af hoe ze dat toch deed.

'Milena en Mauro zijn een beetje boos op me, en dat vind ik niet zo fijn' vertelde ze het meisje een deel van de waarheid.

'Oh, daarom ga ik maandag niet naar Mauro' merkte het meisje op. 'Maar waarom zijn ze boos?' informeerde ze door.

Lilou wist niet goed wat ze moest zeggen. Was het goed om haar de waarheid te vertellen? Het meisje keek haar nog steeds indringend aan.

'Mama heeft gelogen tegen ze' besloot ze te zeggen. 'Waarover dan?' vroeg Bowie door. Ze was niet alleen slim maar ook wilde ze alles snappen en weten.

'Over jouw papa' gaf Lilou zuchtend toe. 'Oh' zei Bowie een beetje verward. Ze begreep het nog niet helemaal.

'Maar ik ben niet boos op je, en papa ook niet' vertelde ze haar moeder. 'Ik denk het niet hoor Bo' zuchtte Lilou verdrietig.

'Echt wel!' zei de vierjarige. 'Papa vind je lief' voegde ze er aan toe. Lilou keek haar verbaasd aan. Geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond.

'Oeps! Ik had beloofd dat het een geheim zou zijn tussen ons' riep ze. Lilou bleef stil. Ze wilde deze woorden niet geloven maar ook Bowie niet het gevoel geven dat ze geen gelijk had.

'Je gelooft me niet hè mama?' vroeg Bowie haar moeder. Lilou zuchtte gefrusteerd. Soms wilde ze nog dat Bowie zulke dingen niet snapte.

'Laat het maar Bo, ga maar weer spelen' zei ze maar. 'Oh, maar ik vind je altijd lief' zei het meisje waarna ze haar moeder een kusje op haar wang drukte en weer naar haar Barbie's ging.

Lilou legde haar hoofd op de leuning van de bank. Ze was gewoon zo ontzettend moe.

Ze wilde geen ruzie met haar vrienden. Ze wilde niet leven met de angst dat HIJ haar kwam opzoeken om opnieuw te vertrekken. Ze wilde geen gevoelens voor Matthijs.

Ze wilde slapen, alles vergeten. Wakker worden zonder problemen. Dat dit een slechte droom was.

Dat ze wakker werd in Amsterdam. Dat ze nooit had hoeven vertrekken, nooit zichzelf op deze manier hoeven pijnigen.

Dat ze weer gewoon blij was. Echt blij. Niet blij met een limiet. Echt blij en gelukkig zonder de struggles.

Ze was moe van de afgelopen jaren. Nooit was ze volledig zonder zorgen geweest. Ze had dingen zo anders aan gepakt als ze nu terugkon.

Alles zou ze anders doen. Dan was ze gelukkig geweest. Dan had Bowie opgegroeit met een vader, was zij Matthijs nooit verloren. Want ze had verkeerd gehandeld.

Ze had de verkeerde beslissing gemaakt. Omdat ze dacht dat ze het niet zouden begrijpen. Haar niet zouden geloven. Maar nu realiseerde ze dat ze een fout had gemaakt, een hele grote. En dat maakte haar alleen maar verdrietiger.