YANLIŞ NUMARA | Texting

41

Pars'la beraber restorandan içeri girdiğimizde gergin olduğumu görüp elimi tutmuştu. Boşta kalan elimle kolunu tutunca "Sakin ol." demişti.

Duvar kenarındaki masalardan birinden oturan annemi ve sevgilisini görünce derin bir nefes aldım. Pars ona bir şans vermem için beni ikna edip, buraya getirmişti.

Yanlarına vardığımızda ayağa kalkıp "Hoş geldin." diyen anneme bakıp gülümsedim. Ardından bakışlarımı sevgilisine çevirdim.

"Hoş geldin Ada." 

"Hoş buldum." Pars elimi bırakıp sandalyelerden birini çekerken oturdum. Oda hemen yanıma oturduğunda annem bakışlarını sevgilisinde tutup "Buda Mehmet." dedi. Kafamla onayladığımda bakışlarını Pars'a çevirip "Sende Ada'nın erkek arkadaşı olmalısın." dedi.

Pars, annemi kafasıyla onayladığında "Adı Pars." demiştim.

"Biz sizin içinde yemek sipariş ettik. Beğenmezseniz başka bir şey sipariş ederiz." diyen annemin sevgilisine baktım. Oldukça genç ve yakışıklı bir adamdı. Annem babamla evlendiğinde 18, babam ise 20 yaşındaymış. Annem üniversiteye kayıt yaptırıp direk dondurmuş. Beni bakıcıyla büyütmek istememiş. 4 yaşıma geldiğimde de anneannem bakmaya başlamış. Annemde üniversitesini bitirmek için uğraşmış.

Şu an 34 yaşında genç bir kadındı ve oldukça güzeldi. Sevgilisinin yakışıklı olması garip değildi. Bakışlarımı sevgilisine çevirip "Kaç yaşındasınız?" dedim.

"36."

"Babamla aynı yaştasınız." Bakışlarım anneme dönerken gerildiğini hissettim. 

"Canım sorun yok." diyen sevgilisi bakışlarını annemden alıp bana çevirdikten sonra konuşmaya devam etti.

"Ada beni sevmiyor olabilirsin. Ama anne ve babanın evliliklerinin bitmesinin sorumlusu ben değilim. Bunun için lütfen beni suçlama ve bana bir şans vermeyi dene." Bakışlarımı kaçırıp Pars'a bakarken masanın altından elimi tutup hafif bir şekilde sıktı. Oda bir şans vermemi istiyordu.

"Denerim." dediğimde yemekler gelmişti. Önüme bırakılan makarnayla gülümsedim. En sevdiğim yemeklerden biriydi. Pars'ın yemeğine baktığımda et yemeği olduğunu gördüm. Annemle konuşurken bir kere söylediğimi hatırlıyordum. Demek unutmamıştı.

"Senin yemeğini Mehmet söyledi. Ben kararsız kalmıştım ve ona anlattığım şeylerden aklında kalarak en çok makarna yemeyi sevdiğini söyledi." 

"Teşekkür ederim." Gülümsediğimde, gülümseyip yemeğine döndü. Adama belki kötü davranıyordum. Ama babamın yerini almaya çalışacağını düşünüyordum. Kesinlikle öyle biri değildi ve beni benden iyi tanıyor gibiydi..

Sanırım beni seviyordu.

Pars tuttuğu elimi bırakıp yemeğine başladığında bende iştahla yemeğimi yemeye başladım. Gerçekten makarnayı çok seviyordum. Telefonumun melodisini duyunca elbisemin cebi olmadığı için Pars'ın cebine attığım telefonumu Pars uzattı. Ekrana baktığımda babam olduğunu gördüm. Burada olduğumu biliyordu. Telefonu açıp kulağıma getirdim.

"Efendim?"

"Yemek nasıl gidiyor?"

"Fena sayılmaz." Gülme sesi gelince dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Adamın burnundan getiriyorsun değil mi?" Yüzüme bir gülümseme yayılırken "Sanırım." dedim.

"Kızım bir şans vermeyi dene. Annen hayatına devam etme kararı aldı ve bu adamı hayatına aldı. Olayın benimle alakası yok. Ben artık anneni beklemiyorum zaten.."

"Ama baba.." dediğimde sözümü yarım kesip konuşmaya devam etti.

"Sana olan sevgimiz değişmeyecek. Ama birbirimize olan sevgimiz değişti. Bu yüzden kimseyi suçlama. Hadi kapatıyorum ben. Halanla bekleyeceğiz seni."

"Sizi çok seviyorum. Görüşürüz." Telefonu kapatıp tekrar Pars'a uzattığımda cebine attı. Bana dikkatle bakarken omuzlarımı silkip gülümsedim. Yemeğine geri dönerken annemin bakışlarını hissedip ona baktım.

"Ona bir şans vermemi söyledi." Bakışlarım sevgilisine dönerken gülümsediğini gördüm.

"Babanı tanımıyorum. Ama annen seni anlatırken babanı da anlattı. Doğru bir adam olduğunu biliyorum. Sırf eski karısı mutsuz olsun diye hareket edecek biri değil."

"Evet benim babam muhteşem bir adam."

"Öyle." Yemeğine bakışlarını geri çevirdiğinde kulağımın dibine giren Pars "Bende mükemmelim ama değil mi?" dedi.

"Gerçekten konumuz bu mu?" Gülerek yüzüne bakarken kafasıyla onayladığında ellerimi yanaklarına çıkarıp sıkmaya başladım. Haline oda gülmeye başladığında fotoğraf çekme sesi geldi. Bakışlarımı sese çevirdiğimde annemin fotoğrafımızı çektiğini gördüm. Tekrar Pars'a döndüğümde kafamı omzuna yaslamam için kendine çekti. Bakışlarımı anneme çevirdiğimde tekrar fotoğrafımızı çekmişti. Annemin  yanında rahattım. Olayın gitmesiyle alakası yoktu. Her zaman böyleydik. Çünkü benim gereksiz hareketler yapmayacağımı biliyordu. Babamın yanında çekinmemin nedeni neydi bilmiyorum. Gerçekten anlayışlı bir babaydı. Ama babaydı işte. Sanırım paylaşmak istememesi olabilirdi.

Göz ucuyla Pars'a bakarken gözlerini kapattığını görüp gülümsedim. Her anımda yanımda olmuştu ve olmaya devam ediyordu..