Pars: Neden Görkem?
Bilinmeyen numara: Çünkü merhametli. Karşısında kim olursa olsun onu kırmadan davranmayı biliyor. Yalandan değil içinden gelerek yapıyor
Bilinmeyen numara: İlk böyle etkilendim
Pars: Kızlar böyle erkeklerden mi etkilenir?
Bilinme...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
adaseven: Çok güzel bir gün:)
120 beğeni, 2 yorum
yelizklc: Sen güzelsin asıl♥ _ adaseven: ♥
*
"Yeliiz!" Koşarak kolumu omzuna attım. Babamla aram düzeldiğinden beri günlere oldukça enerjik başlıyordum.
"Bu ne enerji?" Kahkaha atıp yanağına öpücük bıraktıktan sonra koşarak sınıfa gitmeye başladım.
Arkamdan "Senden nefret ediyorum!" diye bağırırken "Bende seni seviyorum." diye karşılık vermiştim.
Binadan içeri girdiğimde pencere kenarında gülüşen Görkem ve Büşra'yı görüp "Günaydın." dedim. Aynı şekilde karşılık verdiklerinde sınıfa doğru yönelmiştim. Sanırım artık alışmıştım. Çünkü eskisi kadar acıtmıyordu.
Sınıfa doğru giderken Pars'ın sınıfının önünde geçiyordum. Göz ucuyla içeriye baktığımda sırada uyuduğunu gördüm. Ona bir teşekkür borçluydum. Babamla konuşan kişiye..
Yüzüme bir gülümseme yerleştirip sınıfa girdim. Sabah erkenden kalkıp onun için poğaça yapmıştım. Gökçe abla çok sevdiğini söylemişti.
Bir kızın önündeki sıraya oturduğunu gördüğümde olduğum yerde kalıp izlemeye başladım. Kız koluna dokunduğunda kafasını sıradan kaldırıp kıza baktı ve gülümsedi.
Pars'ın ilk defa bir kıza böyle gülümsediğini görmüştüm. Derin bir nefes alıp bir kaç adımda yanlarına vardım. Yüzüme bir gülümseme yerleştirirken bakışları bana döndü.
"Günaydın. Kusura bakmayın konuşmanızı böldüm. Kısa bir şey söyleyip gideceğim." Kız anlayışla kafasını salladığında Pars'a baktım.
Elindeki poğaça poşetini önüne bırakıp "Teşekkür için.." dedim.
"Ne teşekkürü?" derken poşeti açıyordu.
"Senin konuştuğunu biliyorum. Söyledi. Çok iyi bir arkadaşın var diye.." Bakışlarını yüzüme çevirip gülümsediğinde, bende gülümsedim.
"Kızmadın mı?" Kafamı olumsuz anlamda salladım.
"Hayır. Beni düşünüp bir şeyler yaptın. Ayrıca sonucuda olumlu oldu. Teşekkür ederim." Bakışlarını tekrar poşete çevirdiğinde gözleri büyüdü.
"Ben yaptım. Afiyet olsun!" İçinden bir tane çıkarıp ağzına atarken sınıfın kapısına yönelmiştim. Kapıdan çıkmal üzereyken sesini duyunca bir süre durdum.
"Çok güzel olmuş." Yüzüme bir gülümseme yayılırken sınıftan çıkmıştım.
Başlarda gıcık olsamda şu zamana kadar beni kollayıp durmuştu. Garip bir şekilde onun yanında kendimi çok rahat hissediyordum.
"Sensiz boğazımdan geçmedi." Bakışlarımı sağıma doğru çevirdiğimde yanımda yürüdüğünü gördüm.
"Kıza ayıp be!"
"Önemli bir şey değildi." Omuzlarımı silktiğimde gülmeye başladı. Ağzında poğaçayla gülerken görünce bende gülmeye başladım.
Açık ağzıma poğaça tıkınca şaşkınlıkla kaşlarım havaya kalktı.
"Boğazımdan geçmiyor ağlak."
Poğaçadan bir ısırık alıp yuttuktan sonra "Hayvan!" dedim. Gülerken "Yakışıklı bir hayvan." dedi.
Bende gülmeye başlarken "Yakışıklı ve düşünceli bir hayvan." dedim. Beraber gülerken koridorda bize dönen bakışları umursamadan yürüyorduk.
Bakışlarım yüzüne dönerken içimi kaplayan heyecanla mutluluk çığlıkları atasım gelmişti. Yeliz'den başka beni umursayan biri vardı.
Ve biz birbirimize çok iyi geliyorduk. Bu zamana kadar benim sorunlarımla ilgilenip durmuştu. Benim üzülmemen için çabalamıştı.
Artık bende onun için çabalayacaktım. Onun üzülmesine izin vermeyeceğim.
