THE QUEEN (Completed)

Chapter 37

Uno's POV

They are always keeping it as a secret and they don't want to tell Thea about it.

Kailan pa ba ako titigil sa pag-iyak? Nakakabkla na.

Now I am holding our picture with my letter at the back. Ito sana ang ibibigay ko sa kanya kung hindi lang nangyari yung aksidente. I was madly crying that time. Minsan ko lang siya nakita ng nasa hospital. Inilayo nila siya sa akin. Hindi nila sinabing pupunta sila ng US ng time na yun. Para ipagamot, it is okay for me na ipapagamot siya sa US pero ang sinabi nilang wag na akong sumunod at kalimutan na lang daw si Thea ay yun ang hindi ko kaya. Pero wala akong nagawa dahil lumapit sila ng bahay at wala akong naging communication sa kanila. Hanggang sa nakita ko si Thea dito sa Pilipinas. I was watching her from afar until I find out that she lose her memories. Retrogade Amnesia. It means she can't remember her newest memories and that memories we're us. Pwedeng bumalik at yun lang ang hinihintay ko.

If they can't tell Thea the truth then I'm going to tell her.

I haven't dated other girls. I haven't yet kiss other girls. Siya lang talaga.

"Alam mo bang ang pangit sa lalaki ang umiiyak?" napatingin ako sa likod ko at may nakatayong babae.

"The hell you care." malamig na sabi ko tsaka pinunasan ang mga luha ko. Nandito ako ngayon sa favorite place namin ni Thea noon. It was a cliff and you can see the city here from afar. It can give her calm.

"Mind if I sit here?" tinignan ko lang siya hanggang sa umupo siya sa bato na katabi ng bato na inuupuan ko. "She's beautiful." napatingin ako sa kanya. Maganda din siya at morena. Pero hindi niya mapapantayan sa mga mata ko si Thea.

"Beyond beautiful, she's a goddess." sabi ko tsaka uminom sa beer na hawak ko.

"Where is she now?"

"Bakit ba andami mong tanong?" seryoso kong sabi.

"Kasi gusto ko lang." iritado ko nalang siya tinignan at tsaka tinignan ang malawak na siyudad sa malayuan.

"She can't remember me." halos pumiyok ako dahil sa angsisimula na namang tumulo yung mga luha ko.

"She can't remember you? You mean she's in amnesia?" tumango nalang ako dito at tsaka tinungga ang beer na hawak ko.

"And now she is engaged without knowing he has a fiancé also before." unti unting tumulo ang luha sa mga mata ko. "Her family doesn't want to tell her the truth. They keep hiding her the truth that I am her fiancé waiting for her to comeback. How ironic." sabi ko tsaka tuloy tuloy na itinungga ang laman ng beer at tsaka ito inihagis sa kung saan.

"Mabuti pa nga sayo eh." napatingin ako sa kanya ng may malupungaw na mga mata. Nakatingin lang siya sa siyudad habang nangingilid na rin ang luha sa kanyang mga mata. "He said, he will come back." tumingin siya sa akin ng may lumuluhang nga mata. "He said that. But in just a snap." ngumiti siya ng mapait. "He's gone." napatingin ulti siya sa siyudad. Nakatitig lang ako sa kanya. Mas masakit pa pala yung sa kanya kase namatayan siya. "Ako ang may kasalanan. Ako. Kung hindi ko lang siya hiniwalayan dahil sa kagustuhan ng mga magulang ko." dire-diretsong tumulo ang mag luha niya. "Edi sana buhay pa sana yung pinakamamahal ko. Sana ay nakakasama ko pa siya ngayon. Kasalanan ko ang lahat." hindi ko alam ang gagawin kaya hinagod ko nalang ang likuran niya. Tumingin naman siya sa akin habang namumula ang mga mata niya. "And the worst his family hates me the most." sarkastiko siyang tumawa hanggang sa naging iyak nanaman ito ulit. Hinahagod ko pa rin ang likod niya.