"Чи заавал явах хэрэгтэй юмуу?" Тэхён Хэбиний гарнаас чанга атгана. Тэд нийлээд удаагүй байж дахиад л бие биенээсээ холдох хэрэгтэй болох нь.
"Уучлаарай, Тэе. Аав намайг компанид хэрэгтэй хөрөнгө оруулалт болохоор тийшээ явах хэрэгтэй гэсэн. Гэхдээ ганцхан жил шдээ. Би өдөр болгон ярьж байна аа." Тэхён толгой дохин "Заза.. Чамайг санана даа.."
1 жилийн дараа
Хэбин гадаадаас ирэнгүүтээ Бангтаны дорм руу очлоо. Ирэнгүүт Жонгүг тэрнийг тэврээд авлаа. "АХХ НҮНА~ ЯМАР ИХ САНАСАН ГЭЭЧ!" Хэбин инээлээ. Жонгүг арай том болсон нь илт байвч ааш нь яг хэвэндээ шүү.
Цаанаас Хусог ирэн Жонгүгийг түлхээд Хэбинийг тэврээд авав. "ЯА! ХЁН!!" Хусог тэрнийг үл тоон "Ахх ах нь дүүгээ санаад хэцүү байсан шүү." "Та нээрээ ганцхан жил шдээ." "Ганцхаан?! Вуаа... Чи арай ч дээ.."
Бид инээлдэн хэсэг ярилцлаа.
---
Би Тэхёнтай цэцэрлэгт хүрээлэнд уулзахаар тохирсон ба намайг иртэл тэр сандал дээр сууж байлаа. Би дөхөөд очтол Тэхёны нүд нь сэргэн намайг тэврээд авлаа.
"Хэбин аа~ Чамайг зөндөө санасан." Хэбин инээн "Ахх өдөр болгон ярьсан байж." "Гэхдээ л уулзах, ярих чинь өөр хэрэг." Тэхён хошуугаа унжуулахад нь Хэбин тэрнийг үнсчихэв. Тэхён инээн буцаагаад үнслээ.
♡︎Зовсоны эцэст жаргана гэгчээр хичнээн хэцүү үеүдтэй нүүр тулсан ч тэд эдгээр бэрхшээлүүдийг давж чадсан. Учир нь тэдний бие биенийгээ гэх хайр АГУУ байсан юм♡︎
YOU ARE READING
𝘰𝘯𝘦 𝘸𝘰𝘳𝘥 𝘪𝘴 𝘦𝘯𝘰𝘶𝘨𝘩
Fanfiction✧ Зарим хүмүүс бие биедээ дурлахаар заяагдсан байдаг ч хамт байхаар заяагддаггүй. Гэхдээ бид яаж төгсөх бол? ✧
