~•AKIL HASTANESİ•~

6.BÖLÜM:AYRILMAK

6.BÖLÜM:AYRILMAK
"Ben ya ben, Öykü Erdem kısaca bir kül olmuştu artık."
--

Dersimiz görsel olduğu için mutluydum düşünsenize cuma günü son ders görsel kim başka ne ister ben aslında beden eğitimi olsun isterdim ama bunu da idare edeceğiz.

Zilin çalmasıyla birlikte Elifle okuldan çıkıp geçen gün konuştuğumuz Şemsiye Kafe'ye gidiyorduk.

"Öykü artık anlat bana" dedi hafif tebessümle.

"Gidelim anlatacağım."

15 dakika boyunca ikimiz de sadece sustuk. Ben kafamda ne anlatacağımı kuruyordum.

"Bak şurası boş." dedi Elif eliyle karşıdaki masayı göstererek.

"Ne alırsınız kızlar?" dedi garson.

Ne alsam hah buldum.

"Ben birinci menüden alabilir miyim?"

"Tabii ki efendim siz?" dedi Elife bakarak.

"Ben de aynısından olsa sevinirim."

"Tabii ki hemen getiriyorum efendim." diyip uzaklaştı.

"Hadi anlat artık!"

Bence de artık anlatmalıydım.

1 SAAT SONRA

"Ne ciddi olamazsın zorla seni göndermeye mi çalışıyorlar." dedi Elif üzülmüş bir şekilde.

"Ciddiyim ama ben tabii ki gitmeyeceğim beni kimse zorla gönderemez."

"Öykü yapma böyle baban senin kötülüğünü istemez annende. Onlar senin ailen hem Amerika yani ilerde iyileşince beni de yanına alırsın. Birlikte yaşarız."

Birlikte yaşama fikri güzelmiş ama kardeşim ben zaten deli değilim.

"Sen de mi deli olduğuma inanıyorsun Elif." diye çıkıştım.

"Tabii ki hayır. Sen bu dünyada gördüğüm en akıllı insansın. Ama... ama... Öykü gördüğün halisülasyonlar var ve bu da yetiyor zaten."

Elif bana inanmıyordu. Bir kişiyi daha kaybetmiştim. Önce annem sonra babam şimdide Elif.

Parayı ödeyip hemen masadan kalktım. Elif arkamdan seslensede dönüp bakmadım.

"Öykü!"

"Öykü!"

"Ben öyle demek istemedim."

"Özür dilerim!"

İlk gelen otobüse atlayıp eve doğru gittim.

Kapıyı resmen 50 kere tıklatmama rağmen kimse açmadı.

Tabii ya onlar işte kızım bu saatte ne arasınlar evde.

Anahtarı çıkarıp girdim eve. O ev sanki artık bana ait değilmiş gibi. Ben değil de başkası nefes alıyormuş gibi. Ben yokmuşum gibi.

Hiç olmamışım gibi...

Aklıma babamın cümleleri gelmişti. 'Öykü eşyalarını hazırla zorla götürmek istemem seni.'

Öykü kendine gel artık. Sen deli değilsin bunu anla artık.

Okulun bitmesine 1 ay vardı daha. Belki bir daha o okula gidemeyecektim. Belki bir daha o hiç sevmedigim insanların yüzünü görmeye maruz kalmayacaktım.

Gözlerimi açtığımda etraf karanlıktı. Telefonu elime aldığında saatin 21.00 olduğunu gördüm.

Beni uyandırmamışlar demekki.