~•AKIL HASTANESİ•~

12.BÖLÜM: KORKULU DAKİKALAR

12.BÖLÜM:KORKULU DAKİKALAR
'Oysa ki burası akıl hastanesiydi, bizler de içindeki delilerdik.'

——

Şimdi geriye dönüp bakıyorum da babamın elini tutarak yürümeyi, abim ile kavga ettikten sonra bana sarılmasını, annemle hiç bitmesini istemediğim hafta sonlarını, ve hiç kırılmayacak sandığım oyuncaklarımı...
Yürümek varkan koşmayı özledim ben. Babamın "Kızım düşeceksin." derken sesindeki telâşını özledim. Herkesin oynadığı fakat kimsenin kaybetmediği oyunları özledim. Ben babam işten daha erken gelsin diye ona hasta numarası yapmayı özledim. Abimi sinir  krizlerine sokmayı özledim. Körebe oynarken o an orada bulunan herkese güvenmeyi özledim. Şimdi ise kimseye güvenemem derken yedi tane beni ben olduğuna inandıran insanlarla tanıştım. Hepsi benim ailem olmuştu. Belki... Belki ailemden bile daha yakın olmuşlardı bana.

"Canım yatağım seni çok özledim." dedi Berke kinayeli sesi ile. Hepimiz odaya çıkmadan önce çardağımıza geçtik. Konuşmamız gereken konular vardı.

"Abi anlamıyorum her şey çok saçma geliyor." dedi Ömer uykulu gözlerini ovarak. Bana da öyle geliyordu.

"Nisa oraya nasıl gittin?" diye sordum.

"Bilmiyorum. Yol ayrımını karıştırdım. Sonra çok yoğun bir ses duydum. Sanırım düştüğüm için çıktı bu ses." dedi saçlarını toplayarak.

"Sana bir şey oldu diye çok korktuk." dedi Ömer, Nisa'ya korkulu bakışlar atarak.

"Abi ben hiçbir şey hatırlamıyorum. Sadece en son Beste'yi aramamız ve Nisa'nın kaybolması o kadar." dedi Berke zonklayan kafasını tutarak.

"Bizi çok korkutun Nisa." dedi Ateş.

"Ben sana kaybolursun demiştim." dedi Enes imalı bir şekilde.

"Kaybolmadım düştüm ben farkındasın değil mi?" dedi Nisa göz devirerek.

"Farkında değilim seni bulamasak ne olacaktı haberin var mı?" diye bağırdı Enes.

Biz ise konuşmalara hiç karışmadan onları dinliyorduk.

"Enes olmuş ve bitmiş bir olay. Şu an tek düşünmemiz gereken Beste." diyip ellerini masanın üstüne sert bir şekilde koydu.

"Tek düşünmemiz gereken o değil Nisa. Lan anlamıyor musun? Ölebilirdin. Seni orada bulmasak-" deyip sustu.

"Enes senin beni düşünmene gerek yok artık." diyerek çardaktan kalktı.

O kalkınca bende kalktım. Kolumda bir el hissettiğimde duraksadım.

"Yalnız kalmaya ihtiyacı var." dedi Ateş.

Benim durmaya hiç halim yoktu.
Yanına gidip ona sarılmam gerekiyordu, belki onunda istediği tek şey buydu.

Ateş'in elini kolumdan sertçe çekip tekrar yürümeye başladım. Odamızın kapısının önüne geldiğimde bir anlık duraksadım. Kapıyı tıklatıp Nisa'nın cevap vermesini bekledim.

"Git başımdan." dedi Nisa sert bir şekilde.

"Nisa benim." dedim tok çıkan sesime karışan hüzünlü bir sesle.

Sonra hiç beklemediğim bir şekilde kapı açıldı. Bense hiç düşünmeden içeri girdim.

"Nisa." dedim yutkunarak.

"Hı." diyerek karşılık verdi.

"Ne oldu?"

"Öykü." dedi ve sustu. "Ben çok korkuyorum." dedi.