~•AKIL HASTANESİ•~

4.BÖLÜM: TEŞHİS

4.BÖLÜM:TEŞHİS
"Hani bir ameliyata girmeden önce tüm riskleri anlatırlar sonra girersiniz ya. Ucunda ya ölüm var ya yaşam.

Acaba ben hangisini seçecektim?"

-
ELİF'İN ANLATIMIYLA

Öykü otobüste bayılmıştı. Herkesin içinden sıyrılıp yanına yaklaştım. Son sözleri ise "Elif" olmuştu.

Etraftaki insanlara bağırarak yardım istiyordum. Kalbimi ağzımda hissettim diyebiliriz. 10 dakika içinde gelmişti insanların sevmediği o siren sesi.

Ambulanstaki çalışanlar hızlıca otobüsün içine girip kızı aldılar. Bende onunla birlikte gittim.

Hastaneye vardığımız an, Eylül Ablaya sıkıca sarıldım. Oda ağlayarak sıkıca bana sarıldı. Eylül Abla, daha fazla zaman kaybetmeyerek içeri girdi.

Yere çökmüş bir vaziyette ağlıyordum. Omzuma değen elle ürküldüm. Kafamı kaldırıp baktım.

Özgür Amca üstündeki önlüğünü çıkarmadan gelmişti buraya. Onlara böyle bir kötülüğü nasıl yaptım ben?

Özgür Amca'ya sıkıca sarılırken "özür dilerim Özgür Amca dışarı çıkarmamam lazımdı hepsi benim yüzümden özür dilerim." dedim.

"Senin suçun değil Elif. Öykü iyi olacak asma şu suratını." dedi Özgür Amca, bana şefkatle bakarak.

Efe ve Berk abi de köşede sessizce ağlıyorlardı.

"Be-berk a-abi..." dedi Efe kekeleyerek.

"Efendim Efe." dedi. Hiç üzülmüyordu sanki? Hayır hayır. Hepimizden daha çok korkuyordu, bir daha Öykü'ye kavuşamayacağı için ama herkesten güçlü olmak zorundaydı. İçerdeki kız onun kardeşiydi. Öykü için ayakta durmak zorundaydı.

"Ö-öykü ab-ablam iyi ol-olacak mı?" Berk abi en sert bakışlarını gönderdi Efe'ye.

"Benim kardeşim güçlü. Sen sakın korkma abicim. Öykü hepimizden daha güçlü."dedi tek nefeste.

İçeriye başka doktor girerken Öykü'nün annesi dışarı çıktı.

"Adem Bey içerdeki kız benim kızım ona bakmak benim en büyük hakkım!" diye kükredi Eylül Abla.

"Eylül Hanım hastanın birinci dereceden yakını içeride bulunamaz. Şimdi beni oyalamada kızını kurtarayım." dedi sert bir şekilde.

Sonra ses tonunu ayarlayarak "Eylül kızın iyi olacak merak etme." dedi ve içeri girdi doktor.

Özgür Amca, Eylül Ablanım yanına giderek onu sakinleştirdi.

Bedenim soğuk zeminle yüzleşmişti. Bizim aramızda koskocaman bir duvar vardı. Bir tarafında ben, bir tarafında Öykü. Benim tek gerçeğim Öykü'm içeride baygın şekilde yatıyordu. Biz ise elimiz kolumuz bağlı burada bekliyorduk.

Berk abinin gözü dönmüş gibiydi. Etrafa korku saçıyordu. Özgür Amcam ve Eylül teyzem korkudan tir tir titriyordu. Efe koltuğa oturmuş dua ediyordu.

Berk abim kolumu sıkıca kavrayıp beni yerden kaldırdı ve beni dışarı çıkardı. Sesimi çıkarmadan gidiyordum beni suçlayacaksa suçlaması en büyük hakkıydı.