~•AKIL HASTANESİ•~

2.BÖLÜM:GİZEMLİ ÇOCUK

2.BÖLÜM:GİZEMLİ ÇOCUK
'Daha fazla konuşmasına izin vermeden sarıldım. Kaldırımın ortasında durmuş sarılıyoduk. Öylece, ayakta, insanların seslerine aldırış etmeden.'

--

Tamı tamına bir hafta geçti. Çok garip gelmişti kanın bi anda gelip tekrar kaybolması.

Artık kendimi hayal gördüğüme inandırmıştım. Daha doğrusu öyle olması gerekiyordu. Gece gördüğüm kabuslarda buna etkili olabileceğini söylemşti Elif ama nedense içimdeki bir his bir şeyler olduğunu söyleyip duruyodu. Altıncı hissim kuvvetlidir, hem benim hem annemin.

Dayımında altıncı hissi kuvvetlidir. Yani aile olarak biraz hislerimize göre yaşıyoruz.

Ben bu nedenden dolayı psikolojik destek almıştım. Neden mi?

Çünkü çok fazla rüya görüyordum ve bu rüyalar ya ertesi gün olacak rüyalar, geleceğin habercisi olurdu yada bugün yaşadığım olayları rüyamda tekrar yaşıyordum yani dejavu oluyordum. Kalbime çok ağır geldiği için çok yorulmuştum ama alışmıştım.

Çok güzel bir çocukluğumda geçmedi açıkçası. Farklı farklı psikologlar, adını bilmediğim ilaçlar... Hayatım hep bir koşuşturma içerisindeydi. Hep hissederdim ben diğer insanlardan farklıyım diye. Bazen kötü yanları olsada farklı olmak güzeldir.

***
Bugün biraz erken geldim. Hiç alışık değilim erken gelmeye ama artık kendimi derslere vermem gerekiyordu.

Elif'i kapıda görünce yüzüm azda olsa gülümsedi. Ona biraz daha dikkatli baktığımda ağlamak ister gibiydi.

Yanıma oturunca bana çok belli ettiği sahte gülüşünü atarak "günaydın bebeğim" dedi.

"Elif iyi misin?" Gözlerini bana çevirince alnındaki şişliği fark ettim. Morluğu fondatenle kapatmaya çalıştığı belli oluyordu. Ama şişliği için bir şey yapmamıştı.

"İyiyim Öykü. Bir şey mi var?" dedi.

Şokla yüzüne bakıyordum sadece. Elim istemsizce alnındaki şişliğe gitti.

"Elif lütfen bana yalan söyleme ne oldu buraya? Korkutma lütfen beni!" dediğimde Elif yüzünü buruşturdu.

"Öykü hiç iyi değilim. Çok korkuyorum." dedi titreyen sesiyle.

Yoksa düşündüğüm şey miydi. Yine mi!

"Yoksa yine o pislik adam mı?" dedim kendimi tutamayarak.

"Evet" dedi sessizce. Lan insan öz kızını nasıl döver aklım almıyor.

"Neden anlatmak ister misin?" dedim sakin kalmaya çalışarak.

Gözünden düşen bir damla yaşı sildi.

"Biliyosun işte benim babam. Alkolik pisliğin teki Öykü." dedi ve sustu.

Kendini toplaması lazımdı benimde konuyu değiştirmem.

"Çıkışta şu yeni açılan şemsiye kafeye gidelim mi? Hem senin içinde iyi olur. Baban zaten akşama kadar gelmez." dedim yüzümü gülümseterek.

Oda eliyle gözlerindeki yaşı sildi derin derin nefes almaya başladı.

"Bana uyar." dedi.

Ona sımsıkı sarılıp enerjilerimizi birleştirdik.

***

"Bugün geçmek bilmedi değil mi?" diye sorduğumda Elif daldığı hayallerden sıyrıldı.