Fuck You, Kuya!

Chapter 22: COVID - 19

RIAH'S P.O.V.

Ang hectic natin ngayong week. Pagod na pagod ako, buti nalang at Linggo na bukas. Reklamo ni Sariah habang kumakain. Pagid na pagod talaga kami this week. Utak at katawan. Grabe kasi ang dagsa ng mga patient. And this fucking COVID is killing us.

What do you mean, week? Let me remind you, it's been a MONTH! We can't go home. We can't hang out. We can't go outside. Grabe, dalawang linggo na tayong buhay-patay. The best thing is, no one of us get sick. Thanks God! Sabi ni Daniel. Literal na buhay-patay kami. Everytime na papasok kami sa ospital, kinakabahan kami. Dahil sa pandemic na ito. We all know na trabaho namin to, but, we also care for our lives. Tao din kami. We don't wanna die. But, because we ought for this and it is just a challenge that needed to be done, we will face it. Hindi kami nangarap na maging doctor para lang sa sarap.

Videocall daw tau. Inilabas ni kuya yung laptop niya at binuksan nga ang messenger. Kung meron kaming libreng oras kahit na isa o dalawang oras lang ay nagvi-video call kami. Our parents are so scared and worried. Naiiyak nga madalas ang mommy ni Anne, she's the most emotional mom samin. Miss na miss na daw nila kami and stay safe daw.

Kayo din po. Stay safe kayo lahat diyan. Miss na rin namin kayo. Sabi ni Jasmine na kumakaway din sa monitor. This time ay halos maiyak na kaming lahat. Kahit yung mga nanay at kaming mga girls. More than a month na kasi kaming di nakakauwi. Kating-kati na kaming umuwi pero di pwede. Hanggang sa motto na lang din kasi kami na "Stay at home. So, we can go home!" na lang din kami.

Oh, sige na. Let's end this. I know, you're all tired. Visible sa magaganda at guwapo niyong mga mukha. Take a rest. Stay safe. We love you. Paalam ng daddy ni Daniel at pinatay na nga nila isa isa yung mga tawag.

Kung di lang pandemic, tatawanan ko na kayo. Iyakin niyo. Sabi ni Andrei kay hinampas naman ito ni Sariah. Sila kasi ang magkatabi.

Sige na, magsipahinga na. Sabi ni kuya. We don't cook anymore. Madalas ay sa canteen o fastfood nalang kami kumakain. Hindi pala madalas, kundi LAGI na. Pagod kasi kami lagi at wala nang oras para pagluluto at paghuhugas. Hindi na nga rin kami makapaglinis nang bahay. Mabuti nalamang at hindi maalikabok dito sa Baguio. Buong Linggo ay wala na kaming ginawa kundi ang matulog. Ni hindi na kami nag-abalang kumain pa. Pagpatak ng alas dose ay saka nalang kami nagsilabas para kumain. Nagpadeliver nalang din naman ng pizza sa Anchor wheel ang ginawa namin for dinner.

Time of death, 6:47pm. Sabi ng isang doctor. Ito ang sumalubong sa Lunes namin. May isa na naman kasing COVID patient na namatay. Ayaw man naming mangyari ito pero di naman kami Diyos para mapigilan. It's actually the 12th patient na namatay sa buong Benguet. At sampu na ang namamatay dito sa BGH.

Maghapon kaming pagod at halos dalawang lang ang break. Isang oras para sa pagkain at isang oras para sa pagdi-disinfect sa mga sarili namin. Ngayong gabi ay kasali pa ako sa night shift. Magdamag akong bangag nito. Mabuti nalang din at mild cases lang ang naka-under saming mga OJTs. Meron na rin naman kaming case na mga nakauwi na at nagho-home quarantine na lang. Ang buong barkadahan naman ay wala ng pahinga. Ni hindi na nga kami makapagkuwentuhan dahil pagod kami at lahat ng extra time namin ay nilalaan nalang namin sa pahtulog. So, please, sa lahat ng tao na walang gagawin sa labas at di naman mahalaga ang gagawin sa labas, huwag niyo ng subukan pa. Gaganda pa kayo sa loob ng mga bahay niyo at puputi. I salute those who follow the quarantine obligations. I salite you more than those who survived fron this pandemic.

Bye, Riah. Bye, Daniel. Paalam nila at pagod na nagsipagkaway. Kami ni Daniel ang duty ngayon. Naground lang kami at nagcheck ng mga fever ng patients. Daniel took their BPs and ako naman sa temperature. Buong magdamag din kaming umiikot nalang mula sa third floor hanggang sa pinakataas. Ito kasi ang laan na palapag para sa mga COVID patients. Kahit ang mga doctors at nurses dito ay halatang mga pagod na rin.