စာကို အသည္းအသန္ ကုန္းၾကံဳးေရးေနေပမဲ့ ဂ်ံဳအင္ရဲ႕
မ်က္ႏွာက တစံုတရာကို ႀကိတ္မွိတ္သည္းခံေနတဲ့ ပံုက
ေပါက္ကြဲလုမတတ္ ။ တတန္းလံုးက တိတ္ဆိတ္ၿပီး စာ
ေျဖေနၾကေပမဲ့ မတိတ္ဆိတ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္က ေနာက္ခံု
မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ပတ္ခ်န္းေယာလ္ ။ ေနာက္ကေန ေျခတံ
႐ွည္႐ွည္ နဲ႔ ဂ်ံဳအင္ထိုင္ေနတဲ့ခံုကို လွမ္းလွမ္းကန္ေနၿပီး
ေလသံ တုိုးတိုးနဲ႔ အသံေပးလို႔ မနားမေနေခၚေနတယ္။
"ဂ်ံဳအင္ ေဟ့ေကာင္ ဂ်ံဳအင္ ေယာက္ဖ ေဟ့! "
ဂ်ံဳအင္ အတြက္ စိတ္က သိပ္႐ွည္ထားႏိုင္စရာမ႐ွိေတာ့။
စာေျဖေနတဲ့ မိနစ္၂၀အတြင္း ဒီေကာင့္ပါးစပ္ကို ပိတ္
ထားခြင့္ ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ။ မိနစ္ ၂၀
ေလာက္ ေသလိုက္ပါလား နားညီးတယ္ ေခြးေကာင္!
" ဂ်ံဳအင္ ေဟ့ ခဏေလး လွည့္ၾကည့္စမ္းကြာ !"
ပါးစပ္ကလဲ အသံမ်ိဳးစံုေပးေနၿပီး ေျခေထာက္ကလဲ ခံု
ကို ကန္လိုက္တာမို႔ လူက တခ်က္လႈပ္သြားတယ္။ တစ္
ခ်က္ တစ္ခ်က္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္လာတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို
မ်က္မွန္ေပးတပ္ေပးခ်င္ပါရဲ႕ ။ ဒီေန႔မွ မ်က္မွန္ေမ့ခဲ့တဲ့
ဆရာက ဘာေၾကာင့္လဲဗ်ာ! အေနာက္ကေနမနားတမ္း
ေခၚေနတဲ့ ေကာင္ကို ပါးစပ္ပိတ္သြားေအာင္ အခန္းျပင္
ထုတ္ၿပီး လက္ေျမႇာက္ထားခိုင္းစမ္းပါဗ်ာ ။
မနက္က လ်ွာ႐ွည္ၿပီး အကို႔အေၾကာင္း သြားေျပာမိရာ
က စသည့္ ဇာတ္လမ္း ။ အကို နဲ႔ အသစ္ေရာက္လာတဲ့
ဆရာမအသစ္ စကားလက္စံုက်ေနတဲ့ အေၾကာင္း အ
က်င့္ကေလး နည္းနည္းေလာက္ယုတ္ခ်င္လို႔ သြားေျပာ
မိတာ ကိုယ္က ကံဆိုး႐ွာေတာ့တာပဲ ။ စာေျဖေနတဲ့ အ
ခ်ိန္မွာေတာင္ အခ်စ္ႀကီးလွတဲ့ ငတိက လူကို အလြတ္မ
ေပးဘဲ ေမးေကာင္းေနတာက နရင္းအုပ္ခ်င္မိတဲ့အတိ။
" ေဟ့ေကာင္ေတြ!စာ ေသခ်ာေျဖမယ္ေနာ္ လႈပ္လႈပ္ရြ
ရြ လုပ္ေနတာေတြ ငါျမင္တယ္ကြ "
" ေဟ့ေကာင္ ဂ်ံဳအင္ ေယာက္ဖ ခဏလွည့္! "
" ခ်ီးလိုပဲ ! ေသာက္ရမ္းလ်ွာ႐ွည္ "
စိတ္တိုတိုနဲ႔ ခံုကိုထုလိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္ပစ္လိုက္
ေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔စာခိုးခ်ေနတဲ့ ေကာင္ေတြကို ေျပာ
ေနရင္းကေနဆရာကေတာ့ မ်က္လံုးႀကီးျပဴးၿပီး လွမ္းၾကည့္လာတယ္။
တတန္းလံုးကလဲ ဂ်ံဳအင္ကို လွည့္ၾကည့္လာၾကေတာ့၏
ကံဆိုးတာက ဆရာအပါအဝင္ အကုန္လံုးက အေနာက္
က ပတ္ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕အသံကို မၾကားဘဲ ဆရာ့စကား
အၿပီး ထေအာ္တဲ့ ဂ်ံဳအင္ရဲ႕အသံကိုပဲ ၾကားရတာပဲ ။
