HIGH SCHOOL POPULAR

Chapter 10

Chapter 10.
   
    

Tayler POV

Hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako kung bakit galit na galit si Froi kay Bricelle. She's doing nothing, but following Dean's plan. Froilan is such a cry baby.

I took a look at his furrowed and blank face. Napakalalim siguro ng iniisip.

"Mga tukmol! Ano na? Tutunganga na lang ba tayo rito? We need to practice!" pagdadabog ni Lorence. Muntik ko nang makalimutan na may practice nga pala kami ngayon. We need to record it right away, for the fans.

"Froi, come on. We can't play without you, bro," pamimilit ko sa kaniya. Kunot noo lang itong tumingin sa'kin at pumunta sa stage na parang lantang gulay.

"Dudes! Ang drama niyo! Are you not straight?" biro ni Russell. Sinamaan ko na lang siya ng tingin at umiling-iling akong umupo.

Hinayaan ko na lang muna sila at kinuha ang gitara ko. Dahan-dahan kong iginalaw ang aking daliri at sinimulan na itong patugtugin. Habang ginagalaw ang daliri upang makagawa ng magandang tono sa gitara ay dinaramdam ko ang bawat liriko na aking kinakanta. 

Napapikit na lang ako sa ganda ng musika at sa aking pagpikit ay nakikita ko ang imahe n'ya kaya napangiti ako ro'n. Naradamdaman ko ring nakatingin silang lahat sa akin. But don't care, minsan lang nila ako makitang ganito. I just want to express my emotions.

Tinapos ko ang kantang iyon sa malumanay at mahinhin na tono. It's too effusive, but I love the rhyme of the song, it reflects my emotions. Nang tignan ko sila ay nagtataka ako nang makitang parang babaeng nahuhulog sa akin si Lorence at Russell.

"What the fudge? Stop it! You two are crazy." Tinawanan lang nila ako at lalo pa silang nagyakapan sa harap ko.

"Wow! Sino kaya rito ang bigla-bigla na lang tutugtog ng malungkot na tono for his special someone na iniwan siya?" panunukso ni Lorence. Sinamaan ko s'ya ng tingin ata aambahan na sana sila nang  bigla akong hinarangan ni Froi.

"Back off, dude!" I pushed him away from me. All of them. Napapailing na lang ako sa kabaliwan nilq. I'm surrounded by lunatics.

"Come on, Let's start." Binatukan ko na lang si Lorence at inakbayan si Russell sa kaliwa ko. Nagtawanan na lang kami at sabay-sabay na kaming pumunta sa stage at sinimulan na mag-practice.

After so many hours, finally we're done. I think we spend too much time, 'cause it's already 8pm and we're still in this old but modern house. Umupo muna ako at ipinahinga ang katawan, I feel so drained right now. Habang nakahiga sa sofa ay nakita kong pumunta sa gawing bintana si Lorence at sumilip doon.

"Froi, that black car, kanino iyon? Wala naman iyan kanina," sambit ni Lorence. Patakbong pumunta si Froi sa gawing iyon at sumilip din sa bintana, kung saan makikita mo ang parking lot nila.

Napaupo ako nang makita ko ang malawak na ngiti ni Froi. "Mierda! He's here!" He fascinate shouted to us. Nagtama ang tingin namin kaya nagtatanong akong tumingin sa kan'ya.

"My brother is here, with papa!" He responded. Nagkatitigan kaming lahat at sabay-sabay napangiti, sunod ay nag-uunahan kaming bumaba sa sala nila Froi.

Froi's brother is like our brother too. He treated us like his young brother back then. We bond together, eat together, sleep together and even shower together. Until he has to go to Madrid, Spain. Since that day, we felt like we lost a brother.

"I can't believe it! You've change a lot, young man. I didn't recognize you earlier at the airport!" I heard from their downstairs. Mukhang si tito iyon at natutuwa sa pagbabalik ng anak niya.