Onun çarparak kapattığı kapının ardında birkaç dakika bekledim. Kimse konuşmuyordu. Herkesin bana söyleyecek bir sürü cümlesi olduğunu biliyordum ama şu anda bunun uygun bir zaman olmadığını anlamışlardı sanırım. Gözümden ne zaman aktığını bilmediğim yaşları silerek odaya doğru ilerledim. İlerlerken anneme " Anne eşyalarını topla hemen. Bugün gidiyoruz, " demeyi de ihmal etmemiştim. Burada daha fazla kalamazdık. Rüzgâr'ı suçluluk duygusu yüzünden o kadına yollamıştım ama şu anda da kalbim acıyordu. Suçluluk duygusuyla yaşamaya belki alışabilirdim ama bu kalp acısıyla ne kadar süre yaşayabilirdim bilmiyordum.
" Yasemin şu anda ikinizde sinirlisiniz. Biraz sakinleştikten sonra tekrar konuşun. Gidip gitmeyeceğine o zaman karar verirsin. "
Anneme dönerken sıcak yaşların tekrar yanaklarımdan aşağı indiğini hissediyordum.
" Anne, ben onun o kadına gittikten sonra bana dönmesini kaldıramam. O da bu bebeğin başkasından olduğunu bilmeyi kaldıramaz. Bizden bir halt olmaz yani. Beklemek boşa olur. Beni görmek istemediğine eminim, gitmemiz en iyisi. "
Annem yanıma gelerek başımı omzuna yasladığında ağlamam daha da şiddetlendi. Durdurmak istiyordum ama sığınacak bir yer bulmuş olmamı fırsat bilen gözyaşlarım asla durmuyordu.
" Seni uyardım ben güzelim. Bir kez olsun anne sözünü dinlesen böyle olmayacak. Annen sana bir tavsiye veriyorsa o yollardan senden önce geçtiği için veriyordur. "
Beni kendinden uzaklaştırıp yanaklarıma ellerini dayayarak gözlerimin içine baktı.
" Sakın seni anlamadığımı düşünme. Seni çok iyi anlıyorum. Ben her şeyin senin açından iyi olmasını istedim ama sen her ikiniz açısından da iyi olduğunu düşündüğün şeyi seçtin. Bu yüzden sana kızmıyorum. Bu kadar ağlama ben Rüzgâr'ın sana döneceğine eminim. "
Başımı iki yana salladım. Buna asla inanmıyordum. Bizi ikimize bu bebek bağlamıştı ve biraz önce de bu bebeğin ona ait olmadığını öğrenmişti.
" O kadınla konuşma fırsatı yakaladıktan sonra bana neden geri dönsün? Anne beni oyalamaya çalışma lütfen. "
" Rüzgâr'ın sadece sakinleşmeye ihtiyacı olduğunu anlamadın mı sen? Başka bir kadına giden hangi adam kapıdan çıkmadan seni seviyorum der Yasemin? "
Rüzgâr'ın sözlerini yanlış anladığımı düşünüyordum. Belki de ironi yapmıştı. Beni çok sevdiğini söylerken aslında içten içe benden ne kadar nefret ettiğini haykırmıştı. Benim neyimi sevebilirdi ki? Sürekli onunla kavga etmemi mi? Sorun çıkartmamı mı? Zora gelince ondan kaçmamı mı?
" Bence çok geç değilken peşinden gidebilirsin Yasemin. Fazla uzaklaşmamıştır. Git ve ona her şeyi anlat. Eğer hala gitmek istiyor olursan eşyalarımı toplamış olacağım. "
Bu zamana kadar onun peşinden koşan taraf hiç ben olmamıştım. Belki öyle yaparsam o kadına gitmesini engelleyebilirdim. Belki beni söylediği gibi sevmesini sağlayabilirdim.
" Ama anne ya beni istemezse? Ya çok ağır şeyler söyler ve reddederse? "
Annem yüzüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına atarken " En azından denemiş olursun, içinde kalmaz. Hayatın boyunca peşinden gitsem ne olurdu diye düşünmezsin, " dedi. Annemin de gözleri dolmuştu ama benim yüzümden mi yoksa arkasında başka bir sebep mi yatıyordu bilmiyordum. Şu anda sorgulayacak durumda da değildim. Rüzgârla konuştuktan sonra neler olduğunu öğrenebilirdim. Kapıya doğru koşmak ve Rüzgâr'ı yakalamak için arkamı döndüğümde kapının önünde durup bizi dinleyen Yaprak ve Alper ile karşılaştım. Alper yüzünde onaylamaz bir ifade olsa da önümden çekildi ve kapıya gitmem için yolu açtı.
" Her şeyi anlatacağım, " dedim yanından geçerken. Yaprak ile göz göze geldiğimde bana gülümsedi ve gözlerimizle anlaştık. Benim yerime abisine her şeyi o anlatabilirdi. Ben diğer abisiyle uğraşmalıydım. Korka korka kapıyı açıp dışarı çıkmak için niyetlendiğim anda duraksadım. Rüzgâr kapının önünde duruyordu. Bana arkası dönüktü ancak kapıyı açtığım anda bana dönmüştü.
" Rüzgâr ben-"
" Gidemedim, " dedi sözümü keserek. " Umay'ı bulman umrumda değil. Ben senden, sizden başka nereye gidilir bilmiyorum. Senin de gitmene izin vermeyeceğim Yasemin. "
