Seven Days Of Being Evil: The Lies [BOOK 1]

SDOBE: Chapter 4

Pat POV

Past 2 am na nang makarating ako sa bahay. Agh. Ang hapdi ng kamay ko kahit pa binalutan na ito ng panyo. Ipinarada ko ang big bike ko sa dati nitong puwesto at dumaan ulit sa secret door. Dumaan ako sa likod ng bahay dahil may pintuan doon papasok sa kusina ng mansion. Dito na lang ako dadaan, masyado na akong pagod para akyatin pa ang 3rd floor ng mansion. Tsk. Bakit ba kasi roon ang kwarto ko? Kainis.

Buti na lang hindi naka-lock ang pintuan dito sa kusina at wala ring mga nakakalat na bodyguard sa labas. Wierd. Hindi naman nawawalan ng bantay d'yan e. Pero ayos na 'yon, hindi na 'ko nahirapan.

Madilim ang buong mansion dahil tulog pa ang mga tao, pero may iilan ding bukas na ilaw galing sa mga lamp na naka-bukas. Bago ako makarating sa kwarto ko madadaanan ko muna ang dining hall at ang sala. Magkatabi lang kasi ang sala at staircase papuntang 2nd floor.

"Where have you been, young lady?"

Nagulat ako ng may biglang nagsalita galing sa likod ko.

"Fuck." Mahinang sabi ko.

Patay.

Bakit hindi ko naramdaman ang presensya n'ya? Psh. Minsan nagtataka na ko kung anong totoong katauhan nila. Feeling ko may tinatago sila sa akin. Oh well, may tinatago rin naman ako sa kanila.

"I-in the kitchen, Dad. Yes, in the kitchen." Palusot kong sabi.

Nakakatakot si dad ngayon. Nakaupo s'ya sa single couch at naka de quatro. Madilim ang buong sala pero nakikita ko pa rin ang ekspresyon ng mukha n'ya dahil sa liwanag galing sa lamp na katabi n'ya.

"Kitchen? With that outfit? Tube, pants, boots, and leather jacket?"

I'm dead.

Buti na lang hindi ko na suot ang maskara ko, tinanggal ko ito kanina noong naglalakd ako sa pathway sa secret door.

"Tell me the truth, young lady." Maotoridad na sabi ni dad. Geez.

Hindi ko pwedeng sabihin sa kan'ya kung saan ako galing, because on the first place, he didn't know I'm a gangster. No one knows, even my mom and my brother.

*gulp* "I go to p-park, Dad." Tsk. What a lame excuses, Pat.

"In the middle of the night?"

Shit lang talaga. Bakit ba kasi gising 'tong ama ko? Kainis naman, oh. Imbis na nagpapahinga na ako ngayon, nag question and answer pa kaming mag-ama. Tsk.

"I'm asking you, Patricia Lorraine." Halatang nawalan na ng pasensiya si dad. Galit na, binanggit na buong pangalan ko. Pat, mag-isip ka ulit ng dahilan. Mapapatay ata ako ni dad ah. Ngayon n'ya lang ako nahuli.

"Somewhere, dad. I visited a... friend."

"Don't fool me here, young lady. You don't have friends."

Ouch.

I breath heavily. "Yes, dad, you're right. I don't have friends because of you." I stared at him firmly.

Nagulat naman s'ya sa sinabi ko dahil bahagyang nanlaki ang mga mata nito. I think he didn't expect my words.

"Don't change the topic here, Patri–."

I cut him off.

"Why, dad? Ever since I was a child, you never let me go outside, playing with other children, talking to other people. I was locked up here in this fucking mansion, until now. Same as a prison. You never let me go somewhere. You never let me to be happy even in my special day. You're absent every time I celebrate my birthday. Even in my study. You never let me go to school nor somewhere. You never treated me as your own children. You treated me like a brutal person. You rather to hold me a gun than toys. You know what, dad? I'm so jealous to kuya. You're so sweet to him, you always praising him unlike me!" I emotionally said.