Kalbim gümbür gümbür atıyor, göğsüm hızlı hızlı yükselip alçalıyorken nefes nefese geriye attım başımı. Kapıya yasladığım başımı ona yer açmak ister gibi sola eğdim, "Kızgınım sana." dedim kulağıma yabancı gelen arzulu bir sesle.
Boynumdaki dudakla...
🔱 'Yolculuğu sen yaparsın, nereye gideceğini kader belirler...' -Johann Wolfgang Van Goethe- 🔱
Nilipek & Can Kazaz - Kendi Halimde
🔱 Hikâye boyunca bölüm başına yazdığım sözler/alıntıların ve bölüm için seçtiğim şarkıların öylesine olmadığını bilmenizi istiyorum. Hem bölüm başındaki alıntılar hem de bölüm şarkısının ismi veya şarkıda geçen bir sözü, bölüm içerisindeki herhangi bir sorunun cevabı yahut bazı belirsizliklere dair bir ipucu. Hiçbiri değilse de şarkının melodisi bölümü okurken kulağınıza değmesi gereken bir ezgi... Bu ufak hatırlatmayı aklınızda tutarak bölümleri okuduğunuzda hikâyeden daha çok keyif alacağınıza inanıyorum. Bu hikâyede hiçbir şey boşuna veya öylesine değil. Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Adelya!"
Kulağıma dolan şarkıya mırıldanarak eşlik ederken bir kez daha bastım ayağımın altındaki pedala. Yol kenarındaki küçük su birikintisinin yanından geçmek için hafifçe sağa çevirdim yönümü.
Üzerime su sıçratmadan su birikintisini geçtiğimde gülümsedim.
"Kız Adelya!"
Bana seslenildiğini duyduğumda ayaklarımı ve bisikletimi durdurdum. Kulaklığımın tekini çıkarıp sesin geldiği balkona çevirdim yamalı asfalt yoldaki bakışlarımı.
"Yine nerden böyle bu saatte?"
Arkadaşlarıma karşı her daim güleç olan yüzüm onların, mahallenin bazı teyzelerinin yanında yine onların deyimiyle nemrut bir surata dönüşüyorsa bunun sebebi kesinlikle ben değil, kendileriydi. Kendileri, gereksiz merakları ve daima haddi olmayan konulara giren burunlarıydı.
Kulaklığımdaki düğmeye basıp tek kulağımla dinlediğim şarkıyı kapattım. Etrafımdaki sesler daha net duyulmaya başladı. Oyun oynayan çocukların bağırışları, bazı gençlerin gülüşleri, araba gürültüleri, kedi, köpek ve kuş sesleri...
"Efendim Behiye teyze, ne vardı?"
Cevap alamadığı sorular onun en büyük düşmanıydı. Bense onun sorularının cevabı olabilecek son kişi.
Sorularının belki yüz, belki de bininci defa tarafımca cevaplanmaması yüzünün hoşnutsuzca buruşmasına sebep olmuştu. Üzerime bir göz atıp ağzının içinde anlayamadığım bir şeyler geveledi.
Anlamaya çalışmadım.
Sol kaşımı kaldırarak ona baktığımda nihayet sesini yükseltip anladığım dilden konuşmaya başladı.
"Annenin örnekleri vardı bende. Gel iki dakika da vereyim götür annene."
