Mist and Moonlight

CHAPTER 29: Reapers

His POV

Tatlong katok sa pinto ang narinig ng matanda sa Narrang pinto ng library.
Sumilip ang mayordoma niya sa pinto.

"Dumating na po sila..."

"Papasukin mo, pakihanda din ang merienda."

"Masusunod po."

Tatlong binata ang pumasok sa kwarto. Halos magkasing edad lang ang mga ito.

Tumayo sila sa pinto. Hindi gumagalaw hangga't walang sinasabing umalis sa kinatatayuan nila o umupo sa sofa.

"Magsiupo kayo"

No words can be heard inside the room. They can only hear the aircon, their shallow breathing.

Isa-isa ko silang tinignan. Their faces void of emotions. No one dares to speak.

"Magpapaliwanag po ako."

"Anong ipapaliwanag mo?" the other one quipped.

"Tss."

The last person stared at me. Those cold eyes remind me of who he is. No wonder he really looks like him.

"Wag ka nang magpaliwanag nangyari na ang nangyari." I sighed.

"I did all that I can. Wala akong makuhang impormasyon sa kanila." sagot ng isa sa baritonong boses.

"Your not disappointed or angry at all?"

"Of course I am disappointed." I stared in his eyes. "What's done is done."

"Umalis lang ako saglit ganoon na ang nangyari..." himutok nito "...ang tanga ko."

"You should've realize that sooner." he smirked.

I feel the tension rising up.

I slam the table with my hands getting their attention. No wonder they don't talk to each other.

May hahandusay kapag my bumukas ang bibig sa kanila.

These three don't have bad blood.

Ang minsang paguusap ay umaabot sa  pagkakaroon ng pasa at bali sa buto. They still call it exercise o bonding.

Mga bata pa nga sila.

"Paano iyong isa?"

"Let him be. Ayaw niyang may ibang mainvolve dito." kalmado kong sagot.

Tumunog ang intercom sa loob.

"Sir, iaakyat ko na po ang merienda."

"Please."

Wala pang limang minuto ay bumkas ang pinto. Sumilip ang maid na may dalang tray. May juice at kape itong laman pati na ang cake.

"Wala naman itong lason 'di ba?"

"Huli kong pagkain dito nagising ako sa training grounds."

Naibuga niya ang juice na iniinom.

Napapikit ang dalawang kasama niya.
He massage the bridge of his nose.

Sumasakit na ang ulo ko sa tatlong ito paano pa kung magkakasama sila.

"Kung may lason yan kanina ka pa nakahandusay diyan."

Ah speaking off...

"Late na ba ako?"

"Hindi naman. Nauusap-usap pa lang kami tungkol doon." tingin ko sa kanya.

"Buti umabot ka. Baka pagtulungan nila ako kung wala ka." nagsusumamo itong tumingin sa bagong dating.

"I can't help you. I'm with them."

"Bakit ngayon ka lang?"

"What took you so long?"

"May iniutos pa sa akin. Di ako pinaalis hangga't hindi ko nagagawa."

Umupo ito sa kabilang dulo ng sofa.

I fake a cough to get their eyes and ears on me.

"Reapers, protect them with all you have. We have sworn an oath, a blood pact to be exact."

Reapers ang tawag sa mga hunter na pumoprotekta sa mga lobo. When some of don't agree and kill out of anger and resentment, we vowed using the blood pact from the old days.

Pinili namin silang pagkatiwalaan.

Generally, people think about wolves as beasts. Because they are seen to cause chaos and kill. It's their nature pero tulad ng namin—ng mga tao ay nag-aadjust din sila.

As a way of survival it is.

Isa ang pamilya namin sa tumutulong sa kanila. We recruit or they are the one's who seek us.

"Kung iba ang pinopritektahan niyo—hindi ako manghihinayang sa binabayad nila..." Sambit ko "...iba ang mga ito. They trust us the most... Another reminder: Never invest feelings with the client. That is our golden rule."

Tumango sila.

Inisa-isa kong tignan ang mga mukha nila.

"Feelings will hinder you from the mission. Remember that." I firmly told them. "One more thing. Mag-ingat kayo nahanap niya ang anak niya."

They nodded at one. The tension rise up.

"As of now wala kaming lead kung sino iyon. Let's be careful at least." dagdag niya.

Napaisip sila ng malalim sa na laman.

"You are dismissed. Update niyo ako kung may makukuha kayong impormasyon."

Isa-isa silang tumayo at umalis sa library.

Lumabas ako sa library. Narinig ko ang tunog ng pagbubukas ng cabinet sa kusina.

"Tsk, ayan ka na naman..." pagpigil nito sa kanya.

"If I were you anong gagawin mo?" he ask curiously.

"Ako? Iiwasan ko." Inikot-ikot niya ang alak sa baso.

"Baka patay ka na di ka pa nakakaamin hahaha."

"Gago!"

"Kapapalit ko lang ng damit. Ano ba yan?"

"Ano ba ang misyon mo?"

"Protect her." He drink the scotch in one gulp. "...even at her last breath."

"That's hard."

"Hindi sa lahat ng oras gusto ng utak mo ang nasa puso mo."

"Tss. Hindi mo pa kasi nararanasan."

"I've been there... tignan mo kung nasaan ako ngayon. " lumungkot ang tono nito.

Tulad nila ako noon. I once loved someone but she chose to love him. The bittersweet memory made my heartache.

I vowed to protect her until her last breath...

...and so I did.

Love is so pure it will make you walk on the path of righteousness or make you destroy yourself.